Amper bijgekomen van onze gezellige borrel, stonden er nog meer Afscheids momenten gepland. Lars werd verrast door zijn beste maatjes met een speelmiddag in de binnenspeeltuin. Ondanks het herfstachtige weer buiten, waren shirts en hemden al snel uit en waren de koppies knalrood! het enige moment rust was bij het geven van het geweldige fotoboek, waar toch weer eens uit bleek hoe bijzonder de vriendschap tussen deze knullen is. Al als baby samen op Ibbeltje dolle pret. 8 jaar later nog steeds maten door dik en dun. Het geweldige feestje werd nog afgesloten met een laatste logeerpartijtje bij 'coca cola' cas. (ondanks dat ze amper nog op hun benen konden staan, vooral niet willen slapen...;-). Om het weekend nog completer te maken stond de zondag in het teken van 'de' club' uit r'dam waar alle vv kloetinge mannen met 5 bussen vol naar toe gingen om vervolgens pas om 21.00 gesloopt thuis te komen. Onze stoere vent was dan ook niet zoveel meer waard... En dan donderdag nog een ontzettend leuke laatste voetbaltraining. Lars werd zo in het zonnetje gezet dat hij er verlegen van werd. De dvd met Lars zijn voetbalmomenten zit in de koffer en zal nog vaak gekeken worden, geweldig!
Ook Isa had een vol programma. Zo hadden de hockeymeiden voor Isa een heerlijke high tea met Amerikaans thema georganiseerd. Ook daar verliep niet alles helemaal volgens plan, omdat ons lekkerbekje Isa een fikse buikgriep had de dagen ervoor. Gelukkig was ze op de zaterdag zelf weer redelijk fit, al moest ze haar laatste wedstrijd vanaf de zijlijn meekijken. Geheel in stijl wonnen de meiden "speciaal voor Ies". En opgetogen naar Lotte's huis voor een feestelijke afsluiting. Wat is ze daar verwend! Ze werd er verlegen van! Het kussen met een foto van het team (inclusief coaches!) is uiteraard zorgvuldig ingepakt.
Ook Ronald werd niet ontzien, laat ik het zo zeggen, de meeste mannen die mee waren sliepen op de bank, in ons geval ben ik naar een ander bed verhuisd.... En die ochtend erna..... Tja mannen, we zijn geen 20 meer....;-).
Het afscheid op school was hartverwarmend, beide klassen hadden zoveel moeite gedaan om leuke herinneringen mee te geven en daar zijn ze zo enorm in geslaagd. Alles is mee in de koffer en het zal de kids de nodige steun geven op de moeilijke momenten. Beiden hadden thuis toch wel wat moeite met het afscheid nemen, al hielden ze zich bij anderen enorm goed!
Tussen het afscheid nemen door was er natuurlijk nog het nodige te doen. Zooi uitzoeken ( aiaiaiaiai, wat verzamelt een mens in 12 jaar.....) nog meer ritjes naar de stort, gevolgd door nog meer ritjes en een zuchtende Ronald die me toch echt verzocht heeft wat vaker op te ruimen... (????). En toen was de dag dat de verhuizers kwamen aangebroken. Stickers op wat moest blijven en de rest in de container.... Ok, die stickers waren niet altijd even duidelijk (ach, er komen vast leuke verrassingen uit die dozen straks). Maar Respect voor die mannen. Wauw, een vak apart dat inpakken. En laat ik eerlijk zijn..... Ik wil nooit anders meer! In 2 dagen alles en dan ook echt alles ingepakt en verzegeld in de container. En dan over 8 weken wordt het ook nog een keer uitgepakt en in elkaar gezet.... Jaja, dat past wel bij mij (ok, eigenlijk ben ik ergens best lui....)
O ja, dan was er nog de kwestie van dat visum.... Tja, normaliter ben ik wel van het controle hebben over zaken. Dit was dan ook een absoluut leermoment voor mij, want op deze kwestie kon ik geen enkele invloed uitoefenen. 2 weken voor vertrek was er nog geen enkele zekerheid of het visum er op tijd zou zijn. We hadden zelfs al alternatieve vluchten uitgezocht. Dus toen we de afspraak bij het consulaat in Amsterdam maakten, hadden we nog exact 1 week om het rond te krijgen.... (Zenuwslopend? Hoe kom je erbij?).
Dus Ronald en ik vol verwachting naar ons 'interview'. Dan denk je ook echt ondervraagt te gaan worden, je weet wel, zoals in de film in een hokje aan een tafeltje, dus Ronald had zijn papieren en functie omschrijving nog even goed doorgenomen om maar een eenduidig verhaal te kunnen afsteken. Toch een beetje zenuwachtig kom je daar dan aan, waar je eerst een balzaal in gaat voor puur alleen security... Jaja, USA laat niet met zich sollen. Je krijgt dan een nummer mee en dan mag je de volgende ruimte in. Dat is dan een wachtruimte zoals je ze alleen uit jaren 50 films kent. Klein, ramen met tralies, rijen met stoeltjes met het gezicht naar de deur en erachter 4 loketten met houten omlijsting. Zo af ertoe hoor je dan een nummer omgeroepen worden en begrijp je meteen waarom je een nummer hebt gekregen. Eerst wordt je bij loket 1 geroepen, waar een man eigenlijk niets anders doet dan je zelf meegebrachte documenten op volgorde te leggen, dan mag je weer gaan zitten (als er überhaupt nog plek is om te zitten) om te wachten tot de man bij loket 2 je omroept. Daar worden dan de aanvullende documenten toegevoegd en gekeken of je pasfoto's toch wel van het goede formaat zijn, want tja, een Amerikaanse pasfoto heeft een afmeting van 5x5 cm en een witte (!!!) achtergrond. ( ik was zo blij dat we de avond ervoor toch nog even nieuwe hadden laten maken, want we hadden gewoon rechtsomkeert kunnen gaan...), om vervolgens weer naar je stoel terug te mogen gaan om te wachten op de mevrouw van loket 4 tijd voor je heeft. Al die tijd denk je nog steeds dat je dan daarna nog een hok wordt ingetrokken voor dat interview, maar nee, de mevrouw van hokje 4 stelt zomaar wat vragen, die ze graag voorziet van persoonlijk commentaar om vervolgens doodleuk mede te delen, dat door het uitwisselen van data er 2 dagen bij de standaard tijd moeten worden opgeteld... Snel hoofdrekenen bezorgde mij dan ook een absoluut instant stress moment. Tja, 3 + 2 zijn nog altijd 5 werkdagen, dus tja, als je dan op dag 6 vliegt.... Wordt wat krap. En dan nog de postbode die ons huis dan echt op tijd moet vinden.... Ok, blijven ademen, adem in, adem uit... En op de vraag of we het zouden kunnen ophalen...'only in a matter of life and death, mam'. Tja, vooral zo doorgaan en dan wordt het nog eens mijn dood!
Dus ja, toen dus maar besloten om het compleet los te laten... Absoluut buiten onze macht... Ronald is daar overigens een kei in, ik zoals je wellicht begrijpt iets minder...
Om de rest van het verhaal iets in te korten, de visa's waren er op tijd, dus eindelijk kon ik opgelucht adem halen en me concentreren op het afscheid nemen...
Je zou denken dat het went, afscheid nemen, maar niets is minder waar. In mijn leven heb ik het al zo vaak moeten doen, maar het is en blijft waardeloos. Ik vond het vooral heftig om te realiseren dat dit de eerste keer was voor de kids en wetende dat het ook zeker niet de laatste keer zal zijn.... Tranen zijn er bij iedereen wel geweest, maar gelukkig weten we dat het maar voor relatief korte duur is, met Kerst zijn we immers ook even terug!
