Happy Thanksgiving !

Zoals ik vorige keer al schreef is zijn de weergoden in Houston een beetje van slag. Ik geloof in ieder geval de mensen niet meer die zeggen dat het in Houston áltijd lekker is, het er ‘bijna nooit’ regent en dat het pas in januari winter wordt, die ècht maar 2 weken duurt. Want dankzij die mensen hebben we geen regenlaarzen, geen winterjassen en vooral veel te weinig winterspullen mee! En bedankt! Want nu vernikkel ik elke ochtend bij het wachten op de schoolbus, lopen de kinderen hier eigenlijk een beetje voor gek met hun dunne vestjes en was ik me suf om dat wat we mee hebben toch aan te kunnen. Ja, hoor ik je denken, dan koop je toch gewoon wat spullen… zucht.. weer naar die shoppingmalls??? Ja, ik ben bang dat ik dat nu toch echt niet langer kan uitstellen. Heerlijk vooruitzicht, met 3 mokkende kinderen, een overenthousiaste kerel (want ja, die heeft niet iedere mall de afgelopen 3 maanden iedere week gezien) op zoek naar de passende leuke, stoere en vooral hippe winterjas. En oja, had ik al verteld dat per definitie alles wat pappa en mamma leuk vinden en uitzoeken vooral stom is??? Nee, bij nader inzien denk ik  dat we de kinderen deze winter gewoon binnen opsluiten, lekker knus bij de kachel……

Zo ook  gisteren, Thanksgiving, heerlijk lui een dagje niets moeten. Sloffen aan, haardje aan, koffietje erbij.. heerlijk! De dag dat de Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat hen aangaat. Ofzoiets. In de praktijk komt het neer op eten, heel veel eten, samen met de familie. En dan met kerst doen ze het nog een keer dunnetjes over, maar dan ook met kadootjes en zonder de befaamde kalkoen. Het is wel zo dat thanksgiving echt gevierd wordt met meerdere generaties, dus opa’s overgrootoma’s en dergelijke. En de kerst wordt met name met het eigen gezin gevierd. Maar ook daar heeft iedere Amerikaan weer zijn eigen gewoontes voor. De Kalkoen neemt echter bij iedereen wel een bijzondere plek in,  iedere Amerikaan waar ik het aan gevraagd heb, heeft Kalkoen op het menu staan. Je hebt de langzaam gegaarde kalkoen, die 6 uur in de oven gaat en de ‘diepfried’ kalkoen, die in 10 minuten klaar is (en waarschijnlijk druipt van het vet….), of de 3 uur-in-de-rij-gestaan Turkey pie, die toch erg bijzonder schijnt te zijn. Je bereidt hem de’ Martha Steward way’ of volgens het eeuwenoude recept van ‘grannie’. Aangezien ik het Martha Steward kookboek nog niet heb en ik geen grannie heb met een goed recept, staat er bij ons geen kalkoen op tafel, maar wat wij zelf hebben gegeten? Lekker Italiaanse pasta! Met als toetje… een zelfgemaakte cheesecake! Mjammie!

De dag na thanksgiving is het ‘black Friday’ de start van de uitverkoop. Op deze dag zijn de kortingen het hoogst en dan soms zelfs alleen de eerste uren van de dag. De hele week wordt je al gek van alle reclame’s, e-mails en folders die allemaal schreeuwen dat je er vooral bij moet zijn! Of je nu een paar sokken of een tv of zelfs een auto nodig hebt,  nu is het moment! Er zijn mensen die al uren lang voor de deur van de winkel gaan liggen. Nee, niet echt ons ding. Maar ja, wij zijn natuurlijk niet van die doorgewinterde shoppers (al begint het er toch aardig op te lijken met al mijn shoppingmalls bezoek ;-) dus toen Ronald vrolijk vanmorgen met Isa op winterjassen jacht ging, kwamen ze toch iets wat beduusd terug, want tja, kennelijk hebben ze zelfs op black Friday toch echt ‘kleine lettertjes’, want de beloofde extra korting, was toch ècht alleen bij de geselecteerde winkels en niet bij ieder filiaal… Nou ik kan jullie zeggen, de jassen van de kinderen zijn errug leuk, ook zonder de korting!

en wat denk je, we hebben de jassen... gaat het deze week weer 20 graden worden... nou ja....

Koud? Warm? Nee, toch koud!

Met al het bezoek van de afgelopen weken heb ik wederom verzaakt om netjes mijn blog bij te houden. Gooi daar nog een weekje ziekenboeg bovenop en tja, dan zijn er zomaar ineens weer 3 weken voorbij!

De tijd vliegt echt enorm, nog 4,5 week en dan zitten we alweer in het vliegtuig om na 8 maanden weer even thuis te zijn. Al zal het best wel gek zijn hoor, want in onze gedachten gaan we natuurlijk terug naar hoe alles was, maar ook in Kloetinge zijn er kennelijk wel wat zaken veranderd. Een nieuwe rotonde, winkels op zondag open, nieuwe buren in de wijk. Ons huis bijvoorbeeld is natuurlijk zo goed als leeg met wat (kampeer) spulletjes van de buren, matrassen op de grond en kunststof bestek in de lade, geen tv, geen internet (dat zal zeker tegenvallen;-). Toch kom ik er hier achter dat er ook wel wat spullen zijn achtergebleven. Zo hadden we namelijk bedacht dat we hier ergens nog wel een keer zouden gaan skiën, maar ja, de ski schoenen zijn hier netjes aangekomen, de rest zoals winterjas en skibroek liggen hoogst waarschijnlijk nog netjes op de zolder in Kloetinge…
Nou hoor ik je denken, maar ja die heb je verder toch niet nodig in het warme Houston? Dat dacht ik zelf ook, maar de afgelopen weken hebben we wat last gehad van een ‘koude frontje’. Zo wilden we ’s-Ochtends de deur uitstappen, Isa haar rok aan, Lars z’n korte broek, polootjes aan, was het me daar een partij koud! 3 graden!!??? Terwijl we 2 dagen daarvoor nog in het zwembad hadden gelegen. (nou , de kinderen dan, en ze kwamen als ijspegeltjes eruit, maar vooruit, het was toen wel 20 graden..). In 1 nacht was de temperatuur van 18 graden naar 3 graden gedropt. En wat denk je ’s-Middags gewoon weer 20 graden… om vervolgens de volgende dag niet boven de 11 graden uit te komen. (Het weer hier lijkt wel op een vrouw…grillig en onvoorspelbaar ;-).

Ik kan natuurlijk altijd hier nog een winterjas gaan scoren, ik weet inmiddels na al mijn bezoek wel wat er in alle shoppingmalls te krijgen is. O nee, ik zou niet teveel vertellen over het bezoek van de meiden…. What happends in Houston, stays in Houston.. (ok, dat wat aangeschaft is, is uiteraard wel mee terug gegaan… …in grote hoeveelheden;-).

Met al die temperatuurswisselingen niet gek dat de een na de ander met een kuch thuis komt en dat uiteindelijk de helft van de school met griep thuis zit. Tja, zullen die Amerikanen wel denken, dan had je maar een flu-shot moeten halen (dat kan hier gewoon letterlijk op iedere hoek van de straat)… Maar ja, daar zijn wij Europeanen gelukkig niet zo van.. wij gaan liever gezellig met z’n allen zitten proesten en snotteren, je weet immers nooit wat ze allemaal in zo’n shot doen..

Tussen het verzorgen van de zieke kids door en het genieten van mijn 'al-dan-niet-shoppende' vriendinnen, had ik ook de voorbereidingen van een ‘progressive dinner’. En wat dat dan is? In het kort: een diner waarbij je een voor-, hoofd- of nagerecht maakt voor 8 personen, waarbij je niet weet welke personen er bij jou komen eten. Na iedere gang splitst de groep zich weer op en eet je het volgende gerecht weer bij iemand anders met weer 8 anderen. Op het einde van de avond komen alle gasten op 1 adres bij elkaar om af te sluiten met een borrel. Een ontzettend leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. De meesten van jullie weten dat ik koken erg leuk vind, maar als puntje bij paaltje komt, dan verschuil ik me toch het liefst achter een rijsttafel of  een pan met nasi met sate.. (de-altijd-succes-gerechten, omdat er weinig echte indo’s tussen zitten..;-). Dit keer kreeg ik het voorgerecht toegewezen, tja, dan kan je niet echt uit de voeten met een rijsttafel.. Dus ik heb me uitgesloofd door een verse vissoep te maken, met zelfgemaakte aioli op stokbrood. Het was gelukkig lekker, maar of het de zenuwen waard was… Want een voorgerecht is namelijk best snel op en iedereen moest daarna snel weer weg voor het hoofdgerecht.  Dus óf volgende keer het hoofdgerecht (de rijsttafel), óf het toetje (zijn ze toch al beetje dronken) of nog beter, gewoon de borrel bij ons thuis! Maar hoe dan ook, volgende keer doen we gewoon weer mee!

Het bezoek van zowel Bart als van de meiden was echt super. Met Bart zijn we ook nog naar een echte basketbal wedstrijd geweest. Je kijkt je ogen uit! Zo ontzettend gaaf! Ik dacht dat ik het spelletje basketbal wel snapte, maar helaas, het is toch niet zo gemakkelijk als het lijkt. (Mijn sportieve inzicht omschrijf ik het best als volgt: als ik aan de kant van het voetbalveld Lars aanmoedig (lees: aanwijzingen sta te geven), kijkt Ronald me aan en zegt vriendelijk: ‘lieverd, Lars weet echt wel hoe het spelletje werkt, ik denk dat hij het zelfs beter snapt dan jij…). Uhum… Maargoed, tijdens de basketbalwedstrijd word je gewoon opgejut door het omringende publiek. Dus zij juichen, ik juichen, zij boe roepen, ik boe roepen.. Heel af en toe heb ik Ronald dan toch maar even gevraagd waarom ik zo hard moest juichen.. waarop hij alleen maar lachend z’n hoofd schudde… Het gaat gelukkig ook niet alleen maar om de wedstrijd, minstens zo belangrijk is het eten (echt super mega hamburgers!) en entertainment tussendoor. De dansopvoering van de cheerleaderswerd met veel enthousiasme onthaald (al kreeg ik heel sterk het vermoeden dat het niet het dansen was wat de aandacht vasthield…). Waar ik ook echt van stond te kijken is dat er mensen 5 minuten voor het einde, het was echt reuze spannend, gewoon al vertrokken, zo van, dan sta ik tenminste niet in de file…??????. Rare lui die Amerikanen…

Met de meiden hebben we nog een poging gedaan om de echte cowboy te zoeken. We weten nu inmiddels dat deze niet in de shoppingmalls te vinden zijn! En verder, tja, zoals ik al zei, what happend in Houston….

Nog een maand en dan komen we lekker even naar huis. De agenda begint inmiddels aardig vol te raken, maar ik hoop toch echt dat we iedereen die we willen zien en spreken ook nog echt even zien. En mocht ik je onverhoopt niet spreken, dan beloof ik je bij te praten in deze blog ;-).