Happy happy…. & Halloween…

Voor degenen die facebook hebben, hebben het uiteraard niet kunnen missen. Mijn o-zo-enorm-flateuse-ik-schrik-me-rot-foto die broerlief op facebook zette, vlak nadat hij me een hartverzakking bezorgde door gewoon simpelweg onze woonkamer binnen te wandelen. Ik ben blij dat hij het filmpje niet op facebook heeft gezet… (tja, dan hadden jullie wel enorm kunnen lachen…). Tjonge jonge, nu dacht ik best wel een ‘cool’ persoon te zijn… als je dat ziet ben ik dus gewoon een echt en zacht ei, een watje.. Maar wat een enorm gave verassing! Ronald had een deja-vu, want toen ik 21 werd stond ineens als verassing mijn moeder op de stoep vanuit het buitenland. Ook toen gilde en huilde ik tegelijkertijd… Ik heb de rest van de dag alleen maar jeetje kunnen zeggen en hem af en toe moeten knijpen of hij er toch echt wel is! Ik ben dus Happy Happy Happy!
Vandaag was het Happy Halloween! (ik snap nog steeds niet waarom het happy is, want werkelijk waar, het ziet er alles behalve ‘happy’ uit al die lugubere en enge beelden, zelfs kindvriendelijke televisie series zoals Mickey Mouse en Bubble guppies schrikken zich rot op televisie, arme Mats…). Zoals ik al schreef, keek ik er enorm naar uit…zucht… helaas hadden de kids zich de hele week goed gedragen (ik had als straf bedacht dat als ze zo zouden blijven klieren ze geen Halloween mochten vieren… shit… het werkte…) Dus toen vanavond tegen de schemer er ineens horden met mensen buiten liepen, moesten we dus snel snel onze verlichting aan zetten en de doos met snoep buiten zetten. Als de wie-de-weer alle kostuums aan en gaan met die banaan! Gelukkig had ik afgesproken met wat andere families, dus hoefde ik niet moederziel alleen over straat (niet dat daar echt sprake van was, want het was 1 gezellige drukke bedoeling). Ronald en Bart zouden het fort bewaken en zorgen dat de doos met snoep voor de deur zo af en toe bijgevuld zou worden. Het principe is als volgt, of je zorgt dat de kinderen moeten aanbellen en trick or treat roepen of je zorgt dat er een grote doos met snoep klaarstaat zodat ze je voordeurbel met rust laten. Je snapt, wij kozen voor het laatste…

Ons piraatje Mats begon heel dapper achter alle kinderen aan te lopen, of moet ik zeggen rennen. Totdat hij bij het eerste huis vooraan stond en de bewoner de deur opendeed en vervolgens het schrikeffect activeerde. (een paar uitgeholde pompoenen van lichtjes voorzien die aangingen en ‘woehahahaha’ riepen). Hij was binnen 1 seconde gillend weggerend en enigszins huilend in mijn armen gedoken. Gelukkig was het een erg aardige meneer die hem heel aardig zijn snoepjes gaf. Bij het volgende huis deed hij het toch wat voorzichtiger door achter alle grotere kinderen te gaan staan. Toen hij eenmaal doorhad dat je dus overal snoep kreeg, ja, toen was er geen houden meer aan. Hij liep niet achter iedereen aan, nee hij rende en sjeesde door de wijk van deur naar deur, we konden hem amper bijhouden! Zo af en toe was er een huis iets te eng naar zijn zin en pakte hij zijn grote vriendin Isolde bij de hand die hem dan heel lief hielp zijn snoepjes te halen.

Ok, ik moet toegeven, het was erg leuk om mee te maken. Onze normaal uitgestorven wijk blijkt heeeeeeel veel families te huisvesten (waar al die kinderen dan normaliter zijn???). Iedereen liep gezellig in groepjes door de wijk heen met zaklampen en glow-in-the-dark stokjes en de sfeer was enorm gezellig. De kinderen hebben ook echt genoten en Lars wil eigenlijk dat het alvast volgend jaar is.. Goed de snoep pot is voor de rest van het jaar gevuld, ik denk trouwens voor de komende 4 jaar wel.. En ik heb het donkerbruine vermoeden dat Halloween zomaar gesponsord wordt door de tandartsen hier…

En nu Halloween achter de rug is, begin je de tekenen van de volgende gekte al te zien.. Thanksgiving en kerstmis… maar daar moet ik nog even wat meer over te weten te komen voordat ik dat aan jullie kan uitleggen. Bovendien gaan wij natuurlijk eerst onze eigen oer-Hollandse traditie hier in Houston vieren, door Sinterklaas te ontvangen (helaas is het zwarte pieten verhaal hier al jaren uit den boze… wij vertellen de kinderen gewoon dat de vliegtickets te duur waren…;-).

En verder, ga ik natuurlijk nog even heerlijk genieten van mijn verassingsbezoek, gaan we naar een echte basketballwedstrijd, hebben we onze eerste rapportbesprekingen op school en komt er volgende week wéér bezoek (maar daar weet ik gelukkig van af…)..

De toerist in Houston...

Zo, alle bezoek weer terug naar het koude kikkerlandje, de kindjes weer allemaal in hun eigen bedjes en het dagelijkse ritme weer helemaal op de rails. Inmiddels genietend van een weekje herfstvakantie en dus even niet iedere ochtend die verschrikkelijke wekker om 6.15… Kortom, tijd om maar weer eens wat van me te laten horen. Ja, excuses, het heeft inderdaad veel te lang geduurd, 4 weken… sorry! Maar ja, ik moest natuurlijk met schoonzuslief alle shoppingmalls langs (ja, ik overdrijf niet, echt  álle shoppingmalls hebben we bezocht, ok, we hebben er misschien ergens ééntje gemist….) en met opa en oma natuurlijk alle toeristenspots van Houston bezoeken.

Ik zal eerlijk zijn, ik was verrast wat Houston eigenlijk allemaal te bieden heeft (en nee, dan doel ik niet op t gebied van shoppen….;-). Het staat namelijk bekend als een stad waar je werkt en woont en als je vakantie hebt juist zo snel mogelijk verlaat! Maar, als je iets verder kijkt dan dat, is er wel degelijk iets te beleven. Er is een uitgebreid musea district waar, heb ik me laten vertellen, een indrukwekkende collectie kunst te zien is. Ook voor de kinderen is er een kindermuseum en een museum of natural science met levensechte dino’s en mummies… Ook zijn er diverse theaters en concertpodia. Voor natuurliefhebbers zijn er verschillende mooi aangelegde parken en een erg mooie dierentuin. Kortom, genoeg te zien en doen!

Zo heb ik met Judith, naast het bezoeken van alle a&f winkels, de segway tour ‘downtown’ gedaan met 18 Nederlandse dames. En wat een Segway is, nou, je weet wel, een soort van step met hele grote wielen, waarop je gaat staan en dan maar hoopt dat je het einde van de tour zonder kleerscheuren afstapt... Je snapt er werd veel gegild en gegiecheld voordat iedereen het door had…

Het leuke van de toer was met name dat je wat uitleg krijgt van de historie van Houston en wat waar zit. En natuurlijk waarom Houston dan zo’n leuke stad is. Op een segway zie je trouwens meer dan lopend en na een uurtje is het best ‘cool’ om erop te staan. Zo zijn er veel leuke ‘hippe’ tentjes om wat te eten of drinken, maar wat ik niet wist is dat het ‘s-avonds downtown compleet uitgestorven is. Deze tentjes draaien op alle zakenlunches en borrels na werktijd. Zo wonen er eigenlijk downtown alleen gevangenen en hotelbezoekers. Ja, de gevangenissen zitten verspreid over downtown en zijn ondergronds verbonden via een gangensysteem dat ook verbonden is met de rechtbank. (handig, hoeven ze niet meer zelf een tunnel te graven ;-). De tunneltoer moet ik ook nog een keer gaan doen, die staat op voor een volgend bezoek (en nee, was niet van plan om dat vanuit de gevangenis te doen!).

Met opa en oma op de segway leek me niet zo’n goed idee, dus met hen heb ik de hop-on-hop-off-bus toer gedaan. Jaja, zoals je ze ook in bijvoorbeeld Barcelona ziet rijden! We hadden fantastisch weer dus zaten heerlijk als echte toeristen boven in de dubbeldekker. Met de bus zijn we niet alleen downtown maar ook naar ‘midtown’ geweest en hebben kunnen zien hoe de yuppen in Houston wonen. Wat dat betreft is Houston toch echt een wereld stad. We hebben geluncht zoals de werkende Houstonions dat doen in een ‘deli’ wat een soort van broodjeszaak is waar je ook een warme hap kan eten.
Kortom, Houston is geen Barcelona en ook geen Amsterdam, maar wel gewoon een prima stad om te wonen en werken en je niet te hoeven vervelen.

Vervelen doen we ons hier trouwens allerminst. Ik rijd nog steeds de nodige kilometers om alles en iedereen te krijgen waar ze moeten zijn of om de nodige boodschappen te doen. Het was dan ook erg leuk om Houston weer eens door andere ogen te zien. Na 6 maandenzijn we toch al redelijk gewend en staan we niet meer te kijken van een flinke vrachtwagen of van de inmens grote viaducten en fly-overs. Ook draai je je hand niet meer om voor een ritje van een uur. We mogen ons trouwens ook niet meer ‘nieuw’ noemen, ondanks dat ik me nog steeds redelijk nieuw voel, we horen al echt tot de ingeburgerde expats en hoor ik mezelf gewoon aan de nieuwelingen uitleggen waar ze de Nederlandse kaas kunnen kopen en hoe ze het snelst van a naar b kunnen komen!

Wat ook erg leuk was, is dat opa en oma ook een stukje Nederlandse gewoonten mee brachten. Zo keken we ineens toch iedere avond weer naar het NOS Journaal en hebben we ook wel heel erg hard gelachen toen Opa zondagavond wat zenuwachtig werd tegen 19.00 uur en we nog niet klaar waren met eten, want ja, studio sport moeten we natuurlijk niet missen….  (en voor degenen die m niet meteen snappen… gezien het tijdsverschil kijken wij hier alles via uitzending gemist… gewoon als het ons uitkomt!;-).

Het was best even slikken toen ze na 3 weken weer vertrokken, (want eerlijk is eerlijk, best lekker als er af en toe voor je gekookt wordt of als je was wordt weggestreken… ;-) Maar wat het vooral was, het vertrouwde, fijne gevoel om ze om ons heen te hebben. Gelukkig hoeven we elkaar maar een paar weken te missen! Voor mats blijft het toch een beetje raar, want toen we gisteren gingen facetimen met opa en oma vroeg hij of opa mee naar boven ging om met zijn treintjes te spelen….

Zoals in Nederland de winkels vol liggen met sinterklaas spullen, zo worden wij hier op iedere hoek van de straat geconfronteerd met ‘de dood’. Tja, Halloween.. ik heb getracht om me van deze lugubere Amerikaanse cultuur uitspatting afzijdig te houden, onder het mom van, mijn kinderen vinden het toch te eng… maar ja, als dan íedereen mag en je dan écht mam, OVERAL snoep krijgt… zucht….. En tja, wie ben ik dan om wel voor het behoud van zwarte piet te stemmen vanuit culturele overtuiging en dan tegen de Amerikaanse cultuur te zijn…

Dus je snapt het al, wij op zoek naar passende kostuums, want als je mee wilt doen en langs de deuren gaat, moet je natuurlijk wel passend gekleed! (en nee, verkleed als sinterklaas en zwarte piet zal hier niet echt in dank worden afgenomen ;-). Ik zal je het hele verhaal besparen, maar laat ik het zo zeggen, ik ben blij dat ik nog net genoeg te zeggen heb om aan te geven wat wel en niet door de beugel kan, Lars zag een zombie pak wel zitten, waar ikzelf nachtmerries van zou krijgen en de tienerpakjes voor meisjes… ach, ik geloof dat ze bij HOOTERS erg blij mee zullen zijn. En het leukste van alles… wie mag er mee langs de deuren…. Ja, goed geraden… mamma!! (ja mam, alle moeders gaan mee hoor!) en NEE, ik ga niet verkleed, ik vermoed dat mijn humeur en uitdrukking al genoeg angst zal zaaien….

En verder: Komen over 10 nachtjes de zeeuwse meisjes Houston onveilig maken…; Genieten wij van de lading meegekomen pepernoten…; en is het aftellen voor de kerstvakantie al begonnen....