Toch wel anders...

Van een dorp met 3200 inwoners naar een agglomeraat met ruim 6 miljoen inwoners… (dat klinkt wat indrukwekkender dan een stad met 2 miljoen inwoners vind je niet?). Tja, dan zijn de dingen toch wel wat anders dan je dagelijks gewend bent.

Neem nou de snelwegen. Daar waar we in Goes een rotonde hebben om een knooppunt op te lossen en ik begrijp dat dit de favoriete oplossing is van de wethouder in Goes(;-), hier in Houston wordt dat opgelost met een ‘fly over’. (zou hij ook eens moeten proberen). Ok, een snelweg met 4 banen kennen we in Nederland ook (dus 8 totaal) en hier en daar wellicht ook een baantje meer. Nee hier doen we dat gewoon met 16 banen (8 en 8). En dan zou je toch denken dat ze daarmee het fileprobleem wel oplossen… uhuh… nee want allemaal moeten ze natuurlijk nèt die ene afslag hebben (die dan ook 4 banen breed afslaat), dus het is zaak dat je niet toevallig in de verkeerde baan terecht komt, want voor je het weet sta je dan nog een uur in de file die ook nog eens de verkeerde kant opgaat… En nee, het is mij gelukkig nog niet overkomen! (hahaha, had ik je op het verkeerde been?).

Maar dan die fly-overs, we hebben ze laatst geteld, daar gaan 7 wegen over elkaar heen en allemaal 2 banen breed. Wow, dat is in de ochtend spits een indrukwekkend gezicht! Zelf vind ik het wat minder als ik dan net de aller hoogste moet hebben, met hoogtevrees niet echt prettig….

Het eten hier gaat toch ook wel anders. Zoals ik al eerder schreef in de supermarkt is er keus genoeg, maar toch smaakt alles toch anders. Neem dat heerlijk fris zure augurkje waar Lars en Mats zo van houden… dat is hier gewoon ZOET  blehhh. Dat hapje kwam er natuurlijk net zo hard weer uit. Zelfs de cornflakes (de magere variant) is gezoet. Of het brood, dat krijgt ook een zoetje mee (9 granen brood met een zoetje… : bakker Boer, we missen je!). Echt alles is hier gewoon zoet. Niet gek dat de meeste Amerkanen ‘big’ zijn. Dus gaan we maar weer naar de Madeleine, waar we ons scheel betalen voor een lekker 7 granen frans brood (zónder zoetje).

Uit eten is hier ook leuk. Je krijgt een persoonlijke ‘waiter’ die er echt alles aan doet om het je naar de zin te maken. Ze komen minstens 10 keer vragen of alles naar wens is, waarna de manager zich nog even komt voorstellen en het nog een keer dunnetjes over doet. Dan de porties die je hier besteld, bestel gerust een small size, want gegarandeerd dat je dan nog een half bord over hebt. Een voorafje is erg gevaarlijk, want voor je het weet heb je geen plek meer voor je hoofdgerecht. Voor de zuunige Zeeuwen onder ons: dat wat je niet hebt opgegeten krijg je mee in een bakje voor thuis… En terwijl je net aan je toetje begint (ja, uh, die cheesecake hier is nog net té lekker) krijg je je rekening al met een dikke smile aangereikt. Want ja, daar doen ze het uiteindelijk allemaal voor. Je begint met een tip van 20% als alles naar wens is, alles wat minder is, is dus eigenlijk een belediging…

Gelukkig is niet alles alleen maar hamburgers en friet, de afgelopen week hebben we bij Fat Joe’s crab shack gegeten, echt alsof we in een aflevering van sponge bob terecht kwamen. Heerlijke kreeft en crab, frozen margarita’s en corona. Ok, de kids gingen uiteindelijk toch voor die hamburgers en friet (zucht), maar ook die waren heerlijk vers!

Afgelopen week moest Isa voor het eerste en presentatie in het engels doen voor school, super spannend natuurlijk, maar wat denk je, onze kanjer haalt gewoon een 10!. Ja, super trots zijn we daar op. Ook de Nederlandse juf is verbaast hoe goed ze het beiden doen, ze zei letterlijk dat ze niet kon geloven dat Isa nog maar net nieuw was op school, zo vanzelfsprekend beweegt ze zich al tussen haar klasgenootjes.

Wat ik vorige keer helemaal vergeten was te vertellen, was dat we natuurlijk heel erg trots zijn op ‘ons’ VV Kloetinge F1 kampioensteam! Helaas moest Lars de laatste wedstrijd missen, maar door de geweldige filmpjes waren we er toch een beetje bij, super bedankt iedereen! En zoals beloofd hebben we ook hier kampioensfrietjes gegeten! Nu maar hopen dat hij dit jaar weer zo’n leuk team zal treffen. We hadden mazzel, want de afgelopen week waren de try-outs (selecties) van de Albion Hurricanes, de voetbalclub waar de meeste schoolgenootjes voetballen.  Dan besef je weer even hoe verwend we zijn bij VV Kloetinge, qua velden, clubhuis, kleedkamers, uhhh, tja eigenlijk alles. Voetbal (futball of soccer) is hier sterk in opkomst, maar in  vergelijking tot met american footbal, baseball of basketball, is het hier erg kleinschalig geregeld. Er is een soort keet wat als clubhuis fungeert waar een aantal knollenvelden omheen liggen (ok, dat is misschien iets te minachtend) ik corrigeer mezelf, wat grasvelden liggen met goals. Gelukkig zijn de voetballertjes zelf allemaal wel hetzelfde en gaan ze met veel enthousiasme het veld op en met dito enthousiasme wordt er gevoetbald. Ook de coaches en trainers pakken het serieus op. Voor Lars was vooral de temperatuur even wennen (en voor ons ook), want al was het pas om 17.00, het was nog steeds 30 graden en volle bak zon. Ik was zooooo blij dat er een aardige Amerikaanse vrouw met een grote paraplu zat waar ik bij mocht zitten. Weer wat geleerd, hier ga je naar de wedstrijd met een paraplu niet voor de regen (zoals wij dat gewend zijn) maar voor de zon. Ook nemen alle ouders hier een kampeerstoel mee in een tasje, zodat je de wedstrijd in een gemakkelijke houding kan volgen vanaf de zijlijn. (watjes…..;-). Ik heb ook zomaar het vermoeden dat er wat minder fanatiek ‘gecoacht’ wordt vanaf de zijlijn… (zal stil zijn na F1…). Hij is inmiddels ingedeeld in een team, maar daar snappen we nog niet zoveel van. We zien het wel als we komende week een bijeenkomst met het team hebben… jullie horen ervan…

Nog een frustrerend momentje de afgelopen week. Via via had ik gehoord dat er een leuk huis op de markt zou komen. (Jaja, zelfs hier ben ik al aan het netwerken geslagen ;-). Dus ik met onze cowboy Charles  en Mats op pad. En het was me daar een leuk huis! Niet zo’n ernorm kasteel maar wel ruim genoeg en gezellig (en mèt zwembad). Dus ja, ik zag ons er al helemaal zitten (of inliggen). Maar nog voordat ik het met Ronald kon bespreken kreeg ik al een mailtje van Charles dat hij net te horen had gekregen dat het al verhuurd was… binnen 4 uur! Gekkenhuis! Laat ik het zo zeggen… volgens de kinderen was ik die avond niet-zo-gezellig… goh? En het gekke is, met mijn eigen ervaring in het onroerend goed, weet ik als geen ander dat je rationeel moet kijken en dat er echt wel weer leuke huizen komen, maar ja, daar heb je natuurlijk geen r… aan op het moment dat je zo baalt… Gelukkig staat er voor deze week ook weer een bezichtiging op stapel, nu neem ik deze keer de hele meute mee, maar of dat nou in ons voordeel gaat werken… ??? (met Mats zijn ze allemaal nog erg: ach gossie.. ‘he’s so sweet’, maar of ze dat nog vinden met die andere twee..) dus allemaal ‘fingers crossed’…..

Eens kijken verder deze week, onze eerste ontmoeting met een kakkerlak… jakkes, Isa stond meteen op de stoel (ze was me net voor), dus ja, nu poets ik nog meer want ze houden van kruimels… laten we hopen dat het er bij 1 blijft! …en een gesloten zwembad… net tijdens de vakantie van de kids.. lekker, er schijnt iets te zijn met het hekwerk dat niet hoog genoeg is volgens de texas law?.. Ronald die bezig is met lease auto’s (iemand opperde al een Ford Ka? Hihihihi, ik heb mn prooi al binnen, dus succes met alle gladde verkopers Ronnie!) De komende week voor het eerst een verjaardagsfeestje dat schijnt hier ook weer anders te zijn.. maar dat is voor de volgende keer….

Heel langzaam aan in een ritme..

Zo langzaam aan beginnen we allemaal in een ritme te komen. Wel een iets wat omgekeerd ritme van dat we in Nederland hebben, want daar is Ronald degene die als eerste zijn bed uit moet, hier ben ik het… (en voor jullie die me niet zo goed kennen, ook ik heb het befaamde ‘Agerbeek’ gen dat vooral actief is met slapen… en uitslapen en als dat niet lukt, zich vooral bezig houdt met een ochtendhumeurtje…). Dus ja, nadat ik om 6 uur de wekker 3 keer heb uitgezet moet ik echt met een diepe zucht dat bed uit. Ronald, die van nature een ochtendmens is, wordt dus al wakker met een glimlach op zijn gezicht, alleen al om het feit dat hij weet wat de vroege ochtend met mij doet… grrrr.

Voor de rest is het een bekend ochtend ritueel, waar de ‘schiet nou eens op’, ‘eet je bord leeg’, ‘nog 5 minuten jongens’ ook standaard door mij worden uitgesproken. (doet me denken aan die reclame waar de moeder alle uitspraken opneemt en ze tijdens het eten afspeelt, zo ontzettend herkenbaar!). Om vervolgens, met een koeltas met flesjes water, Mats zijn benodigdheden, schooltassen, gymtassen en huiswerk nog voordat Ronald zelfs al klaar is met zijn ontbijt, in de auto te stappen.

Zo dachten we van de week een keer de tomtom te volgen: ‘er is een route 16 minuten sneller’, dus ja, na het bericht een week te negeren dachten we toch maar eens te luisteren. Uiteraard in overleg met de kinderen, want anders ben ik natuurlijk de schuldige als ze te laat op school komen. Nou en dat hebben we geweten. De tomtom had namelijk er niet bij gerekend dat dit een route was met heeeeeel veel stoplichten en dito verkeer. We zagen dan ook de tijd steeds weer opschuiven en in plaats van onze gebruikelijke 40 minuten, reden we er nu ruim 55 minuten over. Dank u wel mevrouw tomtom. Ze zal denk ik nog een cursusje rekenen moeten volgen, 16 minuten langzamer in plaats van sneller…. Gelukkig waren de kids precies op tijd (Hé, ik en te laat komen, komaan…;-).

Je snapt nu wellicht waarom dus ook standaard de koeltas met flesjes water mee gaat, want áls je hier in het verkeer terecht komt, kan dit ook wel even duren… En met de hitte is het niet onverstandig om water bij de hand te hebben.

Dan het droppen van de kids op school, dat is dus echt letterlijk droppen, je rijdt in een ‘file’ het schoolterrein op waar je de kids afzet en weer doorrijdt, letterlijk ‘kiss & go’. Dus geen geouwehoer op het schoolplein of zorgen maken over je make-up of je haar (niet dat ik dat doe, mijn make-up bestaat amper tot niet, maar ja, als voorbeeld), en dan hop naar huis, of naar de koffiedate met de andere moeders (maar daar ben ik nog niet voor ‘uitgenodigd’). Meestal rij ik dan langs de drive-thru Starbucks voor een lekkere grande cappuccino om vervolgens met Mats even naar de speeltuin te gaan. De temperatuur is dan ook nog aangenaam en na bijna 1,5uur in zijn autostoeltje, heeft de kleine draak ook wel behoefte aan wat benen strekken.

Overigens is het ritje in de auto vanaf dit weekend ook gewoon een feestje… laat ik het zo zeggen, vanmorgen ben ik per se met de auto croissantjes gaan halen bij de ‘madeleine’ naast ons op de hoek… Jaja, de auto is er! En wat voor een, we horen er nu echt helemaal bij… Al ging het kopen niet helemaal zonder slag of stoot..Goed, Ronald en ik zijn zoals ik al eerder schreef, de eerste 2 weken bezig geweest met welke en wat voor een soort auto. Als het aan mij had gelegen had ik de eerste dag al een auto gekozen, maar ja, ik ben dan soms ook wel iets te impulsief, daar waar Ronald mij goed in balans houdt door alles goed tegen elkaar af te wegen. Toen dan eindelijk de keus was gemaakt, moesten we natuurlijk ook echt gaan kijken. Ook een ervaring op zich. Daar waar je in Nederland eerst een uur door een showroom moet lopen voordat je überhaupt een verkoper tegenkomt, staan ze hier al op de uitkijk voor iedereen die het terrein komt oprijden. Je parkeert de auto en uit het niets duikt er ineens een ‘hi how are you today? Ya’ll looking for something special?’ verkoper op. En voor je het weet ben je een proefrit aan het maken, met de verkoper tussen de kids in op de achterbank. Ben benieuwd wat hij van ons zooitje ongeregeld vond… (nee, jongens, afblijven…. Nee Lars, ik weet niet of dit de auto wordt… Mats, niet je zus slaan…). Uiteindelijk heeft het toch nog een week geduurd, waarin we ongelogen nog 4 keer naar de verkoper terug moesten, want nadat een paar dagen later de overeenkomst was getekend kwam er een: ‘uh, sorry sir, maar de auto heeft hagelschade’, tja daar moet je bij ons nuchtere hollanders niet aankomen. Blijkt dan ook nog eens dat het de laatste op voorraad was in de gewenste kleur en uitvoering, dus ja of we dan even 6 tot 8 weken zouden willen wachten… Dacht het niet! Ook hier werd ons geduld weer danig op de proef gesteld, want haast maken of doorpakken kennen ze hier in Texas echt niet en als ze zeggen: I’ll let you guys know Tomorrow! Tel er dan gerust een dag bij op.

Maarrrrrrr… hij was de moeite van het wachten meer dan waard! Wow wat een super stoere bak.. een witte Ford Explorer, met alles erop en eraan, en dan ook echt ALLES! Het is de bedoeling dat hij over 2 jaar mee terug gaat naar Kloetinge, hoop dat hij op de oprit past… (en zo niet, dan parkeert hij me automatisch;-). Ik ben zo blij dat hier de parkeervakken overal groot zijn, ik heb zomaar het vermoeden dat ik straks bij de Dirk vd Broek 3 straten verder kan parkeren…

Eens kijken, dan hebben we ook nog deze week voor het eerst eens huizen gekeken! Onze makelaar Charles, een echte Texaan met een grote rode Dodge pickup, alleen zijn hoed en laarzen ontbreken nog, heeft ons een paar huizen laten zien in de wijk Lakes on Eldrige North, om een beetje idee te geven wat we nou eigenlijk krijgen in de categorie waarin we zoeken. En dat is best veel! De huizenmarkt is op dit moment ‘booming’. Daar waar 3 jaar geleden de huizen maanden leeg stonden, moet je er nu binnen een dag bij zijn om kans te maken op een beetje ‘normale’ woning. Goed, de definitie van normaal: een garage voor minstens 2 auto’s (3 is hier wel erg gewild), 4 slaapkamers met minstens 3,5 badkamer (een afzonderlijk toilet wordt hier aangemerkt als 0,5 badkamer), waarbij de ‘master bedroom met walk-in closet’ groot genoeg is om verstoppertje te spelen (en dat heeeeeel lang vol te houden ;-), een eetkamer, een studeerkamer, een gameroom, een (leef) keuken en ‘family room’. Dan natuurlijk een royale tuin, die al dan niet gedeeltelijk voorzien is van een overkapping (geen overbodige luxe met dit klimaat) en een … zwembad (of jacuzzi of beide). Vooral dit laatste is erg populair en drijft de prijs erg omhoog. En dat terwijl er vaak in de wijk ook nog een gemeenschappelijk zwembad is. Tja, ik heb zomaar het vermoeden dat de spullen in de container bij lange na niet genoeg zijn om een dergelijk huis te vullen…. En nogmaals, dit is de omschrijving van een redelijk ‘doorsnee’ woning. Ok, doorsnee voor een expatgezin. (ja, je kan ook hier op 3 hoog achter wonen, maar ja, uhhhh…… safety first?). We hebben gelukkig nog zeker tot en met augustus om een huis te vinden en iedere dag komt er nieuw aanbod bij. Ik hoop voor Charles echt dat het niet zo lang gaat duren, ik heb zomaar het vermoeden dat mijn dagelijkse mailtjes tegen die tijd niet meer zo enthousiast ontvangen zullen worden……

O ja, en zomaar ineens zat Ronald zijn Social security nummer bij de post… en kon hij ook een bankrekening openen… tja, gek land hoor dat Amerika…….

Een week vol emoties…

Goed, leuk allemaal die nieuwe indrukken, lekker eten, de zon en genieten van het leven, maar er komt natuurlijk ook een moment dat ‘het echte’ leven weer voor de deur staat.

Zo was, na amper een week, Ronald alweer vertrokken om een aantal dagen in Corpus Christi (ongeveer 4 uur rijden hier vandaan), zijn project af te ronden. Toch ook wel iets om even bij stil te staan, want 2,5 jaar lang heeft zijn of eigenlijk toch ook wel ons leven in het teken gestaan van eerst de bouw van het schip en aansluitend het eerste transport met dit enorme gevaarte. En laten we eerlijk zijn, dat waren echt niet altijd even makkelijke tijden. Zowel voor Ronald als voor ons thuis. Maar… het is allemaal gelukt en tot een goed einde gebracht! Ik ben dan ook echt super trots op mijn vent dat hij dit toch ‘geflikt’ heeft en daarmee een mijlpaal in zowel zijn persoonlijke carrière als die in dat van Dockwise heeft behaald.

Ook de kinderen hebben hun eerste grote obstakel genomen, de start op school. Netjes in uniform, nou ja, uniform, een licht blauwe polo met een donker blauwe short of rok / broekrok, daaronder zwarte schoenen, en … voor Isa witte sokken…. Ja, dat is volgens de Europese (èn Isa’s) modenormen nou niet echt erg ‘hip’. Maar ja, dresscode… als tegenprestatie heeft ze nu voor thuis fluorescerende geel, groen en roze sokken…

Maar goed, de start van school. Ik zal eerlijk zijn, dit was niet erg makkelijk, vooral voor Lars niet. Isa had al meteen de eerste dag een klik met haar buddy, Lucy en diens vriendinnetje Kate (of was het Katy?... neheee mamma, Kate is uit Amerika en Katy uit Engeland en ze zijn allebei aardig…) Je hoort het al, Isa is al aardig op haar plek en komt ook goed mee met de lessen. Ze begrijpt alles, maar vindt het nog wat lastig om zichzelf te uiten in het Engels. Maar dat gaat met de dag beter… nog even en ze gaat mij corrigeren… Ze heeft er wel moeite mee dat het haar erg veel energie kost en dat ze eigenlijk haar oude klasgenootjes heel erg mist. Gelukkig weet ze zich erg goed te houden en doet ze enorm haar best.

Lars kwam de eerste dag met een migraine thuis (ik zal de details van het autopoetsen daarna maar voor me houden…;-[) en de tweede dag met buikpijn. Hij heeft geen automatische klik met de kindjes in zijn klas en de taal vormt bij deze ook nog een barrière. Je snapt dat woensdag dus begon met ‘stomme school’ en ‘ik wil niet’. Gelukkig kwam het hoge woord er uit en bleek dat hij zich afgewezen voelde door zijn nederlandse buddy, die had aangegeven dat hij ‘even zelf’ iets moest gaan doen bij het buiten spelen. Dus ja, dan moet je als ouder even hard slikken, en op een positieve manier hem motiveren en overtuigen dat het echt alleen maar beter gaat worden en dat er echt kinderen zijn die wèl met hem willen spelen, maar dat ze hem nog even moeten leren kennen. Ik heb hem dan ook op die dag met de tranen achter mijn ogen op school afgezet….

En wat denk je, woensdag uit school, we kregen een jubelende Lars terug… ?????????. Tja, meneer was in de pauze gaan kijken bij de voetballende jongens uit year 5 (Isa’s jaar) en die hadden gevraagd of hij mee wilde doen… tja, Lars en voetbal… een wondermiddel! De rest van de week was dus ook een stuk beter! Ook zijn meester mr Frawley was erg te spreken over zijn vooruitgang van de afgelopen week. De taal is nog wel een aandachtspunt, daar gaan ze aan werken, maar hij blinkt uit in zijn rekenkunde en daar maakt de meester gebruik van om Lars zijn zelfvertrouwen te laten groeien. Tot zover ben ik dan ook echt heel erg te spreken over de school en hoe ze de kids opvangen. Echt super. Nog 2 weekjes en dan hebben ze een weekje welverdiende vakantie, om bij te komen en daarna nog 4 weekjes voor het grote vakantie is.

Zelf heb ik mijn eerste ‘coffee date’ gehad met Lisa, de engelse klassemoeder, wat een leuk mens! Ze woont hier al bijna 4 jaar en weet alle ins- en outs. Erg handig. Je snapt dat ik blij was met  mijn moleskine aantekeningenboekje (ja een nieuwe ;-). Op mijn vraag wat je hier nu eigenlijk doet als niet-werkende-moeder moest ze best even lachen… ‘drinking coffee and having lunch’ was haar antwoord…. Beloofd veel goeds…

Tja en dan mijn bezigheden, vooral boodschappen doen is hier dolle pret. Inmiddels heb ik de 3 grootste ketens bezocht en de tot nu toe fijnste zit hier naast de deur. Zo af en toe ga ik wandelend er naar toe, maar dan wordt je hier wel wat vreemd aangekeken, ik ga meestal toch met de auto, want je de boodschappen hier wegen toch wat door. Echt, niet overdreven, echt álles is hier groot, een klein potje pastasaus, vergeet het maar, minstens een halve liter verpakking! Of gewoon een pak melk, de kleinste 2 liter, en ga zo maar door. Om het dan nog maar niet te hebben over het assortiment: fat, non-fat, no-suger, lactose-free, met conserveringsmiddelen, zonder conserveringsmiddel, organic (biologisch) etc etc. En dat dan niet alleen voor de melk, voor echt ALLES. Je snapt dat je dan zelfs voor een kleine boodschap minstens een uur weg bent.. En natuurlijk koop je veel-te-veel, want voordat je het merk hebt gevonden wat iedereen dan lekker vindt of wil proberen… zucht… tja, boodschappen doen is een kunst op zich hier! En wat ik van mijn nieuwe vriendin Lisa begreep, is dat ik de fijnste supermarkt nog niet ontdekt heb! (is echt maar 30 minuutjes rijden!;-)…..

Over autorijden gesproken... ik had gedacht dat het vast wat overdreven was dat je hier veel in de auto zit, nou niets is  minder waar... Om de kids op school te krijgen... 1,5uur uit en thuis om dan 's-middags dat ritje nog eens dunnetjes over te doen... en dat dan dus buitenom de boodschappen en alle andere zaken die je allemaal met auto doet, omdat de afstanden gewoonweg echt te groot zijn. Gelukkig gaan er schoolbussen, dus na de zomer gaan ze met de schoolbus naar school. En nee, niet alleen maar voor mijn eigen gemak, denk ook eens aan Mats! Dat kereltje zit dus ook zoveel in de auto, gelukkig vindt hij het nog steeds geweldig: 'kijk, mamma, kijk, koele auto!'. Of hij valt gewoon weer lekker in slaap (om vervolgens zijn middag dutje niet meer te willen doen... grrrr).

Als ik dus niet in de auto zit, genieten we wel van het weer. Het weer is hier echt heerlijk. Na de turbulente start, hebben we nog 1 ochtend zoveel regen gezien, uiteraard net toen we op auto jacht zouden gaan, maar ja, ze hebben hier geen showrooms, nee alles staat hier buiten… dus ja, dat was een verloren ochtend. Trouwens over auto’s gesproken…nee laat ik daar nog even mee wachten tot het zover is (volgende week??...) Verder liggen we hier iedere dag na school nog even een uurtje in het zwembad, geen straf dacht ik zo. Het schijnt voor de tijd van het jaar nog redelijk koel te zijn en iedereen waarschuwt ons ook voor de enorme hitte die komen gaat. Ik ben benieuwd, tot nu toe is het echt genieten wat dat betreft… Het zal dan ook voor Ronald volgende week wel wennen zijn, dan gaat hij voor het eerst in zijn nieuwe functie aan de slag… spannend! En voor mij, tja, er staat een coffee date op en een ochtendje huizenjacht met de makelaar, dat wordt leuk! En oja, nog een coffe date... ik geloof dat ik goed aan het integreren ben..

Ik zou nog wel even door kunnen gaan, want we zijn deze week ook nog voor het social security nummer geweest (ookwel het sofinummer), tja, dat zou een eitje moeten zijn, ware het niet dat “this is America!”… dus dat zou nog wel eens een obstakeltje kunnen worden, want zonder SSN, geen bankrekening, zonder bankrekening, geen credithistory, zonder credithistory, geen telefoon, elektra, televisie…. Etc etc… (voor alle duidelijkheid, dat is nu allemaal in de huur inbegrepen…), het zal allemaal wel goed komen, maar het kost hier nou eenmaal allemaal tijd....

 to be continued….

 

De eerste week in overleefd..

Zittend in de koele airco met een ijskoude cola, tijd om deeerste week te omschrijven.

De reis verliep boven verwachting. Het inchecken duurde ietswat langer met 12 stuks bagage (ex handbagage). Overigens best handig watoudere kinderen om 3 karretjes op schiphol rond te rijden :-). Ook de travelmate, de wieltjes voor onder het autostoeltje, is een absolute aanrader! Geengeleur met het autostoeltje en een losse buggy, maar beide in 1. De buggy isuiteraard wel meegekomen, maar op de bagage band (bagagestuk nr 12).

De vlucht zelf viel me ook alles mee. Mats was zo moe vanalle indrukken en de korte nacht ervoor in vd Valk, dat hij bij het taxiën naarde startbaan al in dromenland was en de eerste 2 uur lekker sliep. De overigeuren hebben we heel wat keren rondjes door het vliegtuig gelopen. Al snel hadhij sjans met een 2 jarig meisje en samen hebben ze wat afgerend! Isa en Larsvonden met name het entertainment systeem uitermate interessant, dus die hebbenwe amper gezien en gehoord.

Ook de douane ging voor Amerikaanse begrippen super snel.Binnen een half uur stonden we bij de bagageband, waar we overigens nog 3kwartier moesten wachten voordat we alle 12 stuks weer terug hadden. Inmiddelswaren we al 14 uur onderweg en hadden vooral Isa en Lars wat moeite om hunvermoeidheid verborgen te houden. Gelukkig zaten we snel in het shuttle servicetaxibusje en konden we onderweg naar ons huisje.

Tja en dan denk je, lekker Houston Texas, zonnetje….. maarniets is minder waar, het was noodweer! Geen zon te bekennen en om 14.00uur ’s-middagsleek het wel nacht. Ok, tropisch buitje gaat zo weer over, nee,het werd steeds heftiger, bliksem, regen noem het maar op en tegen de tijd datwe bij het appartement aankwamen 45 minuten later, was het zelfs zo erg dat erzelfs hagel bij zat. We hebben uit noodzaak zelfs nog 15 minuten in de taximoeten zitten omdat we er simpelweg niet uit konden…

Gelukkig duurde dit maar 1 dag, want de volgende ochtendwerden we getrakteerd op een heerlijk zonnetje en een temperatuur van 75F, 23C.Het is hier momenteel erg koel voor de tijd van het jaar. De afgelopen dagenwas het ’s-Ochtends zelfs maar 50F, 10C. Gelukkig warmt de zon alles snel op,zodat het ’s-middags erg aangenaam is. Wel grappig om te zien dat terwijl wijlekker in onze korte broek rondlopen er mensen in hun winterjas lopen.

Het tijdsverschil van -/-7 uur hebben we eigenlijk alleen deeerste 2 dagen goed gemerkt. Om 03.30 zaten we al televisie te kijken enspelletjes te doen, niet gek want voor ons gevoel was het natuurlijk al 10.30.Door de kids meteen qua eten en naar bed gaan in de nieuwe tijdzone tetrekken, zijn we allemaal binnen 5 dagen in het goede ritme gekomen. Wel zofijn want anders zijn de dagen wel erg lang en de kinderen echt niet meer zogezellig (en niet alleen de kinderen…). Isa smokkelde af en toe wel door om 19uur ‘nog even een boekje in bed te lezen’ en vervolgens als een blok in slaapte vallen, maar onze vroege vogel slaapt inmiddels ook tot 06.30! Ook Mats doethet erg goed, al moesten we hem ‘s-middags wel wreed uit dromeland halen…

Ons appartement is heerlijk, 3 slaapkamers met ditobadkamers, een knusse woonkamer en eetkamer en keuken MET Amerikaanse koelkast!(lekker hoor die ijsblokjes;-). Het is voor de kinderen even wennen dat weonderburen hebben, we hebben ze nog niet gezien (gelukkig) maar ik heb hetvermoeden dat ze absoluut weten dat wij er zijn…  Verder heeft het complex een erg mooi zwembad,waar we vaak de enigen zijn die er gebruik van maken. Er wonen veel werkendestellen en weinig kinderen. Maar prima voor de eerste maanden.

Het gebied waar we wonen staat goed bekend. (Elrigeparkway) Dit is ook wel te merken aan de groenaanleg en de winkels in ditgebied. Voor Ronald is het ideaal, die zit binnen 10 minuten achter zijn nieuwebureau. We hebben een grote goede supermarkt naast de deur, dus gelukkig hoefik nog niet voor alles de auto te pakken. Ook de afstanden vallen me op ditmoment nog alles mee. Buiten de spits om zijn we binnen 20 minuten op school ende leuke shopping malls (niet onbelangrijk ;-) zijn binnen een kwartier goedaan te rijden.

Over rijden gesproken, de discussie tussen Ronald en mijzelfover welke auto we hier moeten gaan kopen is losgebarsten. Ok, eerlijk iseerlijk, alles wat we kiezen is natuurlijk al een enorme stap als je een FordjeKa gewend bent, maar tjonge, wat een gave coole enorme auto’s rijden er hier.We rijden nu in een spiksplinternieuwe Nissan Pathfinder, gehuurd weliswaar,maar ook zeker een kanshebber. Ondanks dat hij GROOT is, rijdt hij ergcomfortabel…, dan heb je natuurlijk nog de nieuwe Ford Explorer, of de.. achlaat ik de discussie maar niet hier gaan voeren, jullie horen het wel wat hetgeworden is… Laten we eerst maar eens ons Texas drivers license gaan halen (enik had ooit gezworen NOOIT meer een rijexamen te doen… ai..).

De kinderen hebben inmiddels kennis gemaakt met hun nieuweschool. We hebben een rondleiding gehad en ze hebben even snel een kijkje inhun klas mogen nemen. Isa heeft 2 Nederlandse kinderen in de klas, een jongen Maxen een meisje Lucy. Lucy wordt in de eerste weken Isa’s buddy en zal haarwegwijs maken. Lars heeft wel 4 Nederlandse kinderen in zijn klas, die al wekenzitten te springen om zijn komst. Ik verwacht dan ook dat ze snel in de groepzullen worden opgenomen. De uniformen zal wel even wennen zijn, vooral de niethippe schoenen (mét witte sokken) werden niet geheel enthousiast ontvangen…maar ja, iedereen loopt ermee zullen we maar denken…

De komende week is een spannende, de kids gaan dan naarschool, Ronald kan zijn social security nummer halen (en dan doen we pas ‘echt’mee, mijn eerste koffiedate staat gepland en gaat de zoektocht naar een leukhuis beginnen. Genoeg stof om volgende week over verder te schrijven…..