Voor de rest is het een bekend ochtend ritueel, waar de ‘schiet
nou eens op’, ‘eet je bord leeg’, ‘nog 5 minuten jongens’ ook standaard door
mij worden uitgesproken. (doet me denken aan die reclame waar de moeder alle
uitspraken opneemt en ze tijdens het eten afspeelt, zo ontzettend herkenbaar!).
Om vervolgens, met een koeltas met flesjes water, Mats zijn benodigdheden, schooltassen,
gymtassen en huiswerk nog voordat Ronald zelfs al klaar is met zijn ontbijt, in
de auto te stappen.
Zo dachten we van de week een keer de tomtom te volgen: ‘er
is een route 16 minuten sneller’, dus ja, na het bericht een week te negeren
dachten we toch maar eens te luisteren. Uiteraard in overleg met de kinderen,
want anders ben ik natuurlijk de schuldige als ze te laat op school komen. Nou
en dat hebben we geweten. De tomtom had namelijk er niet bij gerekend dat dit
een route was met heeeeeel veel stoplichten en dito verkeer. We zagen dan ook
de tijd steeds weer opschuiven en in plaats van onze gebruikelijke 40 minuten, reden
we er nu ruim 55 minuten over. Dank u wel mevrouw tomtom. Ze zal denk ik nog
een cursusje rekenen moeten volgen, 16 minuten langzamer in plaats van sneller….
Gelukkig waren de kids precies op tijd (Hé, ik en te laat komen, komaan…;-).
Je snapt nu wellicht waarom dus ook standaard de koeltas met
flesjes water mee gaat, want áls je hier in het verkeer terecht komt, kan dit
ook wel even duren… En met de hitte is het niet onverstandig om water bij de
hand te hebben.
Dan het droppen van de kids op school, dat is dus echt
letterlijk droppen, je rijdt in een ‘file’ het schoolterrein op waar je de kids
afzet en weer doorrijdt, letterlijk ‘kiss & go’. Dus geen geouwehoer op het
schoolplein of zorgen maken over je make-up of je haar (niet dat ik dat doe,
mijn make-up bestaat amper tot niet, maar ja, als voorbeeld), en dan hop naar
huis, of naar de koffiedate met de andere moeders (maar daar ben ik nog niet voor
‘uitgenodigd’). Meestal rij ik dan langs de drive-thru Starbucks voor een
lekkere grande cappuccino om vervolgens met Mats even naar de speeltuin te
gaan. De temperatuur is dan ook nog aangenaam en na bijna 1,5uur in zijn
autostoeltje, heeft de kleine draak ook wel behoefte aan wat benen strekken.
Overigens is het ritje in de auto vanaf dit weekend ook
gewoon een feestje… laat ik het zo zeggen, vanmorgen ben ik per se met de auto
croissantjes gaan halen bij de ‘madeleine’ naast ons op de hoek… Jaja, de auto
is er! En wat voor een, we horen er nu echt helemaal bij… Al ging het kopen niet
helemaal zonder slag of stoot..Goed, Ronald en ik zijn zoals ik al eerder
schreef, de eerste 2 weken bezig geweest met welke en wat voor een soort auto.
Als het aan mij had gelegen had ik de eerste dag al een auto gekozen, maar ja,
ik ben dan soms ook wel iets te impulsief, daar waar Ronald mij goed in balans
houdt door alles goed tegen elkaar af te wegen. Toen dan eindelijk de keus was
gemaakt, moesten we natuurlijk ook echt gaan kijken. Ook een ervaring op zich.
Daar waar je in Nederland eerst een uur door een showroom moet lopen voordat je
überhaupt een verkoper tegenkomt, staan ze hier al op de uitkijk voor iedereen
die het terrein komt oprijden. Je parkeert de auto en uit het niets duikt er
ineens een ‘hi how are you today? Ya’ll looking for something special?’
verkoper op. En voor je het weet ben je een proefrit aan het maken, met de verkoper
tussen de kids in op de achterbank. Ben benieuwd wat hij van ons zooitje
ongeregeld vond… (nee, jongens, afblijven…. Nee Lars, ik weet niet of dit de
auto wordt… Mats, niet je zus slaan…). Uiteindelijk heeft het toch nog een week
geduurd, waarin we ongelogen nog 4 keer naar de verkoper terug moesten, want
nadat een paar dagen later de overeenkomst was getekend kwam er een: ‘uh, sorry
sir, maar de auto heeft hagelschade’, tja daar moet je bij ons nuchtere
hollanders niet aankomen. Blijkt dan ook nog eens dat het de laatste op
voorraad was in de gewenste kleur en uitvoering, dus ja of we dan even 6 tot 8
weken zouden willen wachten… Dacht het niet! Ook hier werd ons geduld weer
danig op de proef gesteld, want haast maken of doorpakken kennen ze hier in
Texas echt niet en als ze zeggen: I’ll let you guys know Tomorrow! Tel er dan
gerust een dag bij op.
Maarrrrrrr… hij was de moeite van het wachten meer dan
waard! Wow wat een super stoere bak.. een witte Ford Explorer, met alles erop
en eraan, en dan ook echt ALLES! Het is de bedoeling dat hij over 2 jaar mee
terug gaat naar Kloetinge, hoop dat hij op de oprit past… (en zo niet, dan
parkeert hij me automatisch;-). Ik ben zo blij dat hier de parkeervakken overal
groot zijn, ik heb zomaar het vermoeden dat ik straks bij de Dirk vd Broek 3
straten verder kan parkeren…
Eens kijken, dan hebben we ook nog deze week voor het eerst
eens huizen gekeken! Onze makelaar Charles, een echte Texaan met een grote rode
Dodge pickup, alleen zijn hoed en laarzen ontbreken nog, heeft ons een paar
huizen laten zien in de wijk Lakes on Eldrige North, om een beetje idee te geven
wat we nou eigenlijk krijgen in de categorie waarin we zoeken. En dat is best
veel! De huizenmarkt is op dit moment ‘booming’. Daar waar 3 jaar geleden de
huizen maanden leeg stonden, moet je er nu binnen een dag bij zijn om kans te
maken op een beetje ‘normale’ woning. Goed, de definitie van normaal: een
garage voor minstens 2 auto’s (3 is hier wel erg gewild), 4 slaapkamers met
minstens 3,5 badkamer (een afzonderlijk toilet wordt hier aangemerkt als 0,5
badkamer), waarbij de ‘master bedroom met walk-in closet’ groot genoeg is om
verstoppertje te spelen (en dat heeeeeel lang vol te houden ;-), een eetkamer,
een studeerkamer, een gameroom, een (leef) keuken en ‘family room’. Dan
natuurlijk een royale tuin, die al dan niet gedeeltelijk voorzien is van een
overkapping (geen overbodige luxe met dit klimaat) en een … zwembad (of jacuzzi
of beide). Vooral dit laatste is erg populair en drijft de prijs erg omhoog. En
dat terwijl er vaak in de wijk ook nog een gemeenschappelijk zwembad is. Tja,
ik heb zomaar het vermoeden dat de spullen in de container bij lange na niet
genoeg zijn om een dergelijk huis te vullen…. En nogmaals, dit is de
omschrijving van een redelijk ‘doorsnee’ woning. Ok, doorsnee voor een
expatgezin. (ja, je kan ook hier op 3 hoog achter wonen, maar ja, uhhhh……
safety first?). We hebben gelukkig nog zeker tot en met augustus om een huis te
vinden en iedere dag komt er nieuw aanbod bij. Ik hoop voor Charles echt dat
het niet zo lang gaat duren, ik heb zomaar het vermoeden dat mijn dagelijkse
mailtjes tegen die tijd niet meer zo enthousiast ontvangen zullen worden……
O ja, en zomaar ineens zat Ronald zijn Social security
nummer bij de post… en kon hij ook een bankrekening openen… tja, gek land hoor
dat Amerika…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten