Verhuizing, deel 2

De trouwe volgers van mijn blog hebben 3 weken moeten wachten, sorry daarvoor, maar ik moest even prioriteiten stellen, zoals dat op een chique manier heet. Een andere manier om het te zeggen, sorry, ff geen tijd.. Want eindelijk na bijna 3 maanden wonen we op onze ‘eigen’ stek met onze eigen spullen en ons ‘eigen’ zwembad… jaja, het is net Dynasty, je weet wel die foute serie uit de jaren 80.. grote trap die uitkomt in een hal… Goed, iets overdreven, maar laat ik eerlijk zijn, we voelen ons echt de koning te rijk. Het huis is van zichzelf al gezellig (probeer dat trouwens maar eens uit te leggen op zijn engels, gezellig, dat kennen ze dus niet) en iedere dag lijkt het wel vakantie met het weer en het zwembad in de tuin. Echt, niet om jullie de ogen uit te steken, maar het is tot nu toe echt genieten.

Maar laat ik even terug gaan waar we gebleven waren, het rijbewijs. Het fiasco van de eerste poging achter me gelaten, ging ik met positieve ietswat nerveuze houding een week later een nieuwe poging wagen. Ronald had er speciaal een dag voor vrij genomen, dus de druk werd daardoor toch iets wat opgevoerd… Gebruik makend van het ingenieuze wachtrij systeem kon ik meteen doorlopen naar het loket met een heuse ‘Big Momma’. Ze leek erg streng, maar gelukkig na mijn relaas wat me de keer ervoor was overkomen, bleek ze erg meelevend, en wist ze me ook nog te vertellen, dat ik de vorige keer gewoon geholpen had kunnen worden, want de auto staat op Ronald zijn naam en dus had ik die stomme autopapieren niet eens nodig… zucht… maar ondertussen babbelde ze vrolijk verder. Ze keek overigens met hele grote ogen toen ik vertelde wat het in Nederland koste om je rijbewijs te halen… dan is die $25 toch echt wel een lachertje. Goed, toen kwam de uiteindelijke test, de eerste vraag: hoe hoog is de boete als je als 18 jarige met alcohol achter het stuur op gepakt wordt… uhhhh… gokje… fout 1, goed volgende vraag: hoelang wordt je rijbewijs ingehouden als je als 18 jarige met een waarschuwing…etc… ai, gokje 2.. oeps, weer fout. En zo zat bij de eerste 5 vragen al met 3 fouten. En geen enkele vraag ging over verkeersborden of gedrag in het verkeer. Dus ja, ik begon m toch een beetje te knijpen, want je mag maar 8 fouten maken op de 30 vragen. Maar gelukkig kon ik na 15 minuten de computer afsluiten met een gerust gevoel, ik had in totaal 5 foutjes… (en allen over de boetes en straffen… en ach, ik ben nou eenmaal geen 18 meer, dus tja…)

Diezelfde dag mocht ik mijn rijkunsten laten zien. Uiteraard in mijn eigen vehicle. Eerst inparkeren tussen 2 paaltjes op een zo goed als leeg terrein.. en ja, rechts kijken, links kijken, over je schouder kijken en richting aangeven.. want immers, het is niet alleen het inparkeren… Daarna ga je letterlijk een blokje om. Er was een zeker moment nog wel een taal incidentje: ‘left at the next tree m’am’.. dus ja, ik denk ?Welke boom?’ en zei dus ‘this one?’(maar daar was helemaal geen linkse afslag…) yes m’am the next tree… ????? Ooooooo the next street…. Tja, klein verschil.. Maar nadat ze me uitlegde dat ik mijn dode hoek in mijn spiegels niet moet vergeten, dus iets meer over mijn schouder kijken (ik heb verklik spiegels met een signaal voor de dode hoek, maar dat heb ik niet verteld, vandaar…;-) maar ik was verder prima geslaagd!!!! Hiep hoi! Je snapt dat ik natuurlijk even genoten heb van mijn momentje dat ik nu de eerste was met zijn rijbewijs, 20 jaar geleden was dat namelijk een frustrerend item… Dus ja, nu had ik de druk op Ronald zijn schouders gelegd… maar ja, die koele kikker verblikt of verbloosd natuurlijk niet en vandaag heeft ook hij zijn papiertje gehaald.. in… mijn auto! Want… jaja… zijn eigen auto heeft nog niet de juiste papieren! Ja, je leest het goed, hij heeft na veel gesteun, gezucht en geëmmer, uiteindelijk de auto die hij van begin af aan eigenlijk al wilde. Een heuse stoere Jeep Grand Cherokee.. (en buurman Hans, als we hem voor je me terug moeten nemen….) EN o o o o wat is hij trots..

Dus ja, je snapt decadentie ten top, een super huis met zwembad en 2 asociale bakken voor de deur. Hoezo expats?

De verhuizers in Nederland hadden voor hun collega’s hier in USA de lat wel erg hoog gelegd. We hadden inmiddels al wel begrepen dat we onze verwachtingen wat moesten bijstellen, want de ervaringen met verhuizers hier liepen niet over. Bovendien was onze vracht uit de container gehaald en in kratten opgeslagen…. Gelukkig viel het enigszins mee, een klein beetje waterschade maar niet onoverkomelijk. Het enige wat jammer was, was dat net na het middag uur, de verhuizers besloten dat ze genoeg hadden gedaan, want immers, zij waren de verhuizers en niet de assembleurs. Uh.. hoe bedoelt u? Nee, morgen komt er een ploeg die zal de rest in elkaar zetten.. O. Gelukkig waren de bedden in elkaar gezet evenals de tafel en bank, maar de rest van de kasten dus niet en dus ook de dozen niet. Ondertussen was ik naar het vliegveld met de kids om hun afleiding op te halen in de vorm van vriendin Dike met haar zoon Dook. Heerlijk om bekende gezichten te zien en ze ons leven te laten zien. Goed, dat ze midden in de chaos terecht zouden komen wisten ze gelukkig al en dat ze natuurlijk ook de armen uit de mouwen moesten steken…  Nee, hoor, ze hebben een heerlijke 12 dagen hier gehad, waarbij ze veel van het zwembad hebben gezien, het verkeer in Houston hebben ervaren, uiteraard de shopping malls hebben leeggekocht en vooral veel plezier hebben gemaakt. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het ineens wel weer erg stil in huis.. (mats heeft nog steeds de vraag: waars Dook? En Dike nou?). Maar nog even terugkomend op die verhuizers, de volgende dag, je raadt het al, geen nieuwe ploeg en geen assembleurs.. nope, we mochten het zelf allemaal in elkaar gaan zetten en gaan inruimen. Communicatie foutje vermoeden wij, en tussen wie en wie?? ach, this is Amerika! Eigenlijk waren we zo blij met onze spullen dat we er niet teveel woorden aan hebben vuil gemaakt. Uiteraard zal er nog wel een staartje aan dit verhaal zitten... to be continued...

En nu is het alweer tijd om de koffers te gaan pakken want we vertrekken deze vrijdag voor 2 weken naar Florida. We gaan daar Marcel & Renate met Lieke & Tijmen treffen die een week geleden vanuit Nederland zijn afgereisd naar Miami. We zullen daar samen met hen een week de Keys onveilig maken in een klein resort aan het strand, daarna vertrekken zij weer en gaan wij een paar dagen Miami bezoeken en afsluiten met een bezoek aan Seaworld in Orlando. Dus de volgende blog laat nog even op zich wachten, maar dan heb ik genoeg voer voor een uitgebreid verhaal!

Happy Holidays!

Geduld... en de texas law...

Voor degene van jullie die Facebook hebben, hebben wellicht al wat meegekregen van de leuke perikelen rondom het verkrijgen van het Texas drivers licence…

Onder het mom van ‘van uitstel komt afstel’ hadden we samen de moed verzamelt om het rijexamen maar eens te gaan halen. Ronald had een aantal dagen ervoor zijn theorie al gehaald en had meteen een datum en tijdstip afgesproken om af te rijden, 8.30 in de ochtend, hup dan heb je het maar meteen gehad… (dachten we toen nog lekker positief…) ik zou dan aansluitend mijn theorie doen zodat we niet al teveel tijd kwijt zouden zijn. Lekker praktisch en pragmatisch ingesteld (vast herkenbaar he?) Dus wij in alle vroegte al vertrokken, het is immers toch eerst nog ruim een half uur rijden voordat je bij het examenbureau komt en Ro wilde graag op tijd komen, het is en blijft natuurlijk de USA… (nu ik dit zo opschrijf, krom eigenlijk, eerst moet je er naartoe rijden, wat volkomen legaal is, om vervolgens aan te tonen dat je kan rijden….. mmmmmm…).

De kids hadden we al voorbereid dat het even kon duren, dus we waren gewapend met kleurboeken, ipods, ipads en opladers, eten en drinken. En natuurlijk de belofte voor iets leuks of lekkers als ze zich zouden gedragen!

Slim genoeg waren we in 2 auto’s gegaan, je moet namelijk daar afrijden in je eigen (meegebrachte) auto. Uiteraard hadden we alle papierzooi meegenomen, je weet maar nooit in dit land… Maar ja, wat bleek, de verzekeringspapieren bleken niet in orde te zijn…( lekker hoor, als je er na 8 weken achter komt dat je onverzekerd rond rijdt… dat was een leuk telefoontje … NOT…). Dus dachten we slim te zijn, dan rijdt hij toch gewoon af in de huurauto (jaja. Want de leaseauto…. Hou er maar over op…;-).  Maar wat bleek, ook daar was de verzekering niet voldoende (ofzoiets)… je snapt dat Ronald inmiddels al iets wat over de kook aan het gaan was. Een laatste poging (en zeker een uur later) was om de juiste verzekeringspapieren te laten faxen naar het examenbureau… Nou vergeet het maar, faxen, die raken daar alleen maar kwijt….. Dus Ronald kon 1,5 uur later onverrichter zaken in de (inmiddels wel verzekerde) auto met de kids naar zijn volgende afspraak, bij de burgerlijke stand een uittreksel gaan halen… (succes!). Ik was de zenuwen inmiddels wel kwijt (althans dat dacht ik) dus ik ging keurig netjes in de rij om de theorie test te gaan doen. Ze gebruiken een op papier erg handig systeem, waarbij je ’s-Ochtends al met je mobiel kan aanmelden om in een ‘digitale’ wachtrij te komen. Door de perikelen met Ronald, had ik mijn plekje in de rij al een paar maal moeten vertragen, maar toen ik eindelijk naar binnen ging, beloofde mijn gsm mij dat ik binnen 15 minuten aan de beurt zou zijn. Tja, dat bleken dan geen Europese 15 minuten…. Serieus, ik geloof dat niet alleen de maten en gewichten hier anders zijn, ook de klok gaat hier anders. Uiteindelijk was ik 80 minuten later aan de beurt… 15 – 80….. mmmm wat zou de verrekensleutel zijn? Affijn, de zenuwen waren er toch nog wel een beetje, ondanks dat ik meerder test online al had geoefend… Dus ik netjes naar de mevrouw toe van hokje 13… en wat bleek… ik had de autopapieren nodig… en wie had die netjes in zijn tas… juist ja Ronald, maar ja, die was natuurlijk aan de andere kant van Houston… met zijn tas… ahhhhhhh!!!!! En waarom, had ik die papieren nodig? vraag het me niet, ik was zo van de kook dat ik gewoon met mijn spullen ben weggelopen, want waarom hebben ze voor de theorie test mijn autopapieren nodig????? Ik word er nog link van… Je snapt dat ik in de auto terug naar huis even flink getierd en gevloekt heb (ok, ik zal eerlijk zijn, ook gejankt) Wat een … land met regeltjes en gedoe…. Ik ben smiddags bij het zwembad gaan liggen en heb werkelijk niks meer uitgevoerd. De dag erna heb ik een welverdiende ‘mamma-gaat-ff-ALLEEN-shoppen’ ochtend genomen. Zouden ze alles zo regelen zodat je uit pure frustratie de economie een boost geeft???? Nou ja, laten we het zo zeggen, het lucht enorm op… (en ja, ook de bankrekening wordt er wat ‘luchtiger’ van…;-).

We gaan deze week een nieuwe poging wagen, niet zo als Ronald z'n collega die na 3 uur wachten aan de beurt was, en bleek zijn paspoort te zijn vergeten… het kan  dus altijd erger!

Ondanks dat we nog moeten bewijzen dat we kunnen autorijden, maken we hier behoorlijk veel kilometers. Zo dachten we het afgelopen weekend eens de kust te gaan bezoeken. Het stadje Galveston staat bekend om zijn Texaanse strand en beachlife. Goed, let op Texaanse strand en beachlife… niet te verwarren met Zeeuwse kust, of andere stranden die ook aan de mexicaanse golf liggen…. Laat ik beginnen met de heenreis. Ik weet niet of jullie Ronald allemaal goed kennen, maar voor degenen die hem niet zo goed kennen, hij heeft een iets wat eigenwijs karakter. Ik heb jullie allemaal al deelgenoot gemaakt van de routes en de tomtom… dus jullie weten dat ik inmiddels wel enigszins weet waar de Houston valkuilen in de weg zitten… Maar ja, mijn o-zo-lieve-maar-stront-eigenwijze-echtgenoot, wilde dat liever toch zelf ervaren… Dus ja, toen werd een rit van 1,5 uur bijna 2x zo lang, ik zeg bijna, want nadat hij zelf had ervaren dat de wegen in combinatie met de tomtom toch echt niet altijd te vertrouwen zijn, kreeg hij mazzel … (ja dat hoort ook bij Ronald, en dan krijgt hij zo’n irritante ‘wat had je nou’ grijns…) affijn, ik hoop dat hij de volgende keer wel luistert…

Dus na bijna 2 uur kwamen we aan in een regenachtig Galveston. We vonden onderweg het tegenliggende verkeer al zo druk… Maar dat mocht de pret niet drukken, heerlijk toch om de zee weer eens te zien….?. alhoewel, een bruine zee met beige koppen…. Mmmmm….. en het strand? Tja, er lag zand, ergens onder de troep…. Dus ja, na die 2 uur rijden hadden we het idee om een leuke strandtent op te zoeken om even de benen te strekken en wat te nuttigen (niet te vergeten de sanitaire behoeften…). Maar ja, links of rechtsaf….onze keuze bleek een rit van 1,5 uur langs de bijzonder mooie (ehum) strandkust in de regen, waarbij we alles wat je niet nodig hebt zijn tegengekomen, maar zonder ook maar 1 fatsoenlijke gelegenheid om te kunnen stoppen….. Daarbij werden we ook nog aangehouden door de sherrif, die vond dat wij niet snel genoeg aan de kant voor hem gingen.. Ja echt, we werden gesommeerd naar de kant van de weg. En je snapt dat wij toen echt even wat nerveus werden, want we wisten serieus niet wat we verkeerd deden. Wat bleek, we gingen niet direct de berm in toen hij zijn zwaailichten aanzette achter ons, om een andere wagen aan te houden… uh…???? Dus ja, ‘papers and driverslicence please?' …tja… (nog meer zweet op ons voorhoofd, helemaal toen Ronald schaapachtig tegen me zei dat hij zijn paspoort en nl rijbewijs thuis had gelaten.. grrrr). Gelukkig was de sherrif al genoeg in zijn nopjes met deze dwaze buitenlanders die kennelijk in hun broek sch… van hem. Dus met een formele waarschuwing zijn we er vanaf gekomen… Wat ons overigens wel verbaasde was dat de eerst volgende auto voor hetzelfde vergrijp aan de kant werd gezet…  Tja, wat zullen we daar eens van vinden…

Maar goed, je snapt dat de kids na 3,5 uur auto het goed beu waren en ik inmiddels zelf ook al niet meer zo’n zonnig humeur had. We waren al aan het eind van de strandroute gekomen, nog steeds niets gevonden, dus zijn uiteindelijk bij een hamburgertent aan de snelweg onze teleurstelling gaan troosten… En 1,5 uur later (en de goede route) waren we weer thuis, en konden we wel zeggen dat we ons in ieder geval niet verveeld hadden…

een blogje van Isa en Lars

Hoi allemaal,

Dit is een stukje van ons Isa en Lars,

we hopen dat jullie lezers dus het leuk gaan vinden

Wij vinden het heel leuk hier maar we missen wel veel mensen

 

Over school gesproken,

Is het heel leuk en we hebben al veel vrienden. Wat ook leuk is is het les materiaal het is heel anders maar je doet het met veel leuke dingen. We hebben ook nog iets anders ze noemen het THE TEAMS.

Met gym en school kan je punten verdienen door luisteren, goed gedrag, helpen en je best doen.

In deze teams kan je terecht komen met je broertjes of zusjes

Air, Water, Fire, Earth.

De kleuren zijn      Air=geel   Water=blauw      Fire=rood         Earth=groen

En voor het team dat de meeste punten heeft word aan het eind van het jaar de cup uitgereikt.

 

Nu genoeg over school gekletst over naar de dingen die wij leuk vonden .

Zoals:

Splashtown  ( waterpark)

 Houston Zoo ( dierentuin)

Childrensmuseum ( museum )

En Lars is naar de Astros en Houston Dynamos geweest

Met ons gaat heel goed,

We hopen dat jullie plezier hadden in ons korte verhaaltje

 

Hartelijke groetjes,

Isa en Lars Goetheer