Voor degene van jullie die Facebook hebben, hebben wellicht
al wat meegekregen van de leuke perikelen rondom het verkrijgen van het Texas
drivers licence…
Onder het mom van ‘van uitstel komt afstel’ hadden we samen de
moed verzamelt om het rijexamen maar eens te gaan halen. Ronald had een aantal
dagen ervoor zijn theorie al gehaald en had meteen een datum en tijdstip
afgesproken om af te rijden, 8.30 in de ochtend, hup dan heb je het maar meteen
gehad… (dachten we toen nog lekker positief…) ik zou dan aansluitend mijn
theorie doen zodat we niet al teveel tijd kwijt zouden zijn. Lekker praktisch
en pragmatisch ingesteld (vast herkenbaar he?) Dus wij in alle vroegte al
vertrokken, het is immers toch eerst nog ruim een half uur rijden voordat je
bij het examenbureau komt en Ro wilde graag op tijd komen, het is en blijft
natuurlijk de USA… (nu ik dit zo opschrijf, krom eigenlijk, eerst moet je er
naartoe rijden, wat volkomen legaal is, om vervolgens aan te tonen dat je kan
rijden….. mmmmmm…).
De kids hadden we al voorbereid dat het even kon duren, dus we
waren gewapend met kleurboeken, ipods, ipads en opladers, eten en drinken. En
natuurlijk de belofte voor iets leuks of lekkers als ze zich zouden gedragen!
Slim genoeg waren we in 2 auto’s gegaan, je moet namelijk
daar afrijden in je eigen (meegebrachte) auto. Uiteraard hadden we alle
papierzooi meegenomen, je weet maar nooit in dit land… Maar ja, wat bleek, de verzekeringspapieren
bleken niet in orde te zijn…( lekker hoor, als je er na 8 weken achter komt dat
je onverzekerd rond rijdt… dat was een leuk telefoontje … NOT…). Dus dachten we
slim te zijn, dan rijdt hij toch gewoon af in de huurauto (jaja. Want de
leaseauto…. Hou er maar over op…;-).
Maar wat bleek, ook daar was de verzekering niet voldoende (ofzoiets)…
je snapt dat Ronald inmiddels al iets wat over de kook aan het gaan was. Een
laatste poging (en zeker een uur later) was om de juiste verzekeringspapieren
te laten faxen naar het examenbureau… Nou vergeet het maar, faxen, die raken
daar alleen maar kwijt….. Dus Ronald kon 1,5 uur later onverrichter zaken in de
(inmiddels wel verzekerde) auto met de kids naar zijn volgende afspraak, bij de
burgerlijke stand een uittreksel gaan halen… (succes!). Ik was de zenuwen
inmiddels wel kwijt (althans dat dacht ik) dus ik ging keurig netjes in de rij
om de theorie test te gaan doen. Ze gebruiken een op papier erg handig systeem,
waarbij je ’s-Ochtends al met je mobiel kan aanmelden om in een ‘digitale’ wachtrij
te komen. Door de perikelen met Ronald, had ik mijn plekje in de rij al een
paar maal moeten vertragen, maar toen ik eindelijk naar binnen ging, beloofde
mijn gsm mij dat ik binnen 15 minuten aan de beurt zou zijn. Tja, dat bleken
dan geen Europese 15 minuten…. Serieus, ik geloof dat niet alleen de maten en
gewichten hier anders zijn, ook de klok gaat hier anders. Uiteindelijk was ik
80 minuten later aan de beurt… 15 – 80….. mmmm wat zou de verrekensleutel zijn?
Affijn, de zenuwen waren er toch nog wel een beetje, ondanks dat ik meerder
test online al had geoefend… Dus ik netjes naar de mevrouw toe van hokje 13… en
wat bleek… ik had de autopapieren nodig… en wie had die netjes in zijn tas…
juist ja Ronald, maar ja, die was natuurlijk aan de andere kant van Houston…
met zijn tas… ahhhhhhh!!!!! En waarom, had ik die papieren nodig? vraag het me niet, ik was zo van de kook
dat ik gewoon met mijn spullen ben weggelopen, want waarom hebben ze voor de
theorie test mijn autopapieren nodig????? Ik word er nog link van… Je snapt dat
ik in de auto terug naar huis even flink getierd en gevloekt heb (ok, ik zal
eerlijk zijn, ook gejankt) Wat een … land met regeltjes en gedoe…. Ik ben
smiddags bij het zwembad gaan liggen en heb werkelijk niks meer uitgevoerd. De
dag erna heb ik een welverdiende ‘mamma-gaat-ff-ALLEEN-shoppen’ ochtend
genomen. Zouden ze alles zo regelen zodat je uit pure frustratie de economie
een boost geeft???? Nou ja, laten we het zo zeggen, het lucht enorm op… (en ja,
ook de bankrekening wordt er wat ‘luchtiger’ van…;-).
We gaan deze week een nieuwe poging wagen, niet zo als Ronald z'n collega die na 3 uur wachten aan de beurt was, en bleek zijn
paspoort te zijn vergeten… het kan dus altijd erger!
Ondanks dat we nog moeten bewijzen dat we kunnen autorijden,
maken we hier behoorlijk veel kilometers. Zo dachten we het afgelopen weekend
eens de kust te gaan bezoeken. Het stadje Galveston staat bekend om zijn Texaanse
strand en beachlife. Goed, let op Texaanse strand en beachlife… niet
te verwarren met Zeeuwse kust, of andere stranden die ook aan de mexicaanse golf
liggen…. Laat ik beginnen met de heenreis. Ik weet niet of jullie Ronald
allemaal goed kennen, maar voor degenen die hem niet zo goed kennen, hij heeft
een iets wat eigenwijs karakter. Ik heb jullie allemaal al deelgenoot gemaakt
van de routes en de tomtom… dus jullie weten dat ik inmiddels wel enigszins
weet waar de Houston valkuilen in de weg zitten… Maar ja, mijn
o-zo-lieve-maar-stront-eigenwijze-echtgenoot, wilde dat liever toch zelf
ervaren… Dus ja, toen werd een rit van 1,5 uur bijna 2x zo lang, ik zeg bijna,
want nadat hij zelf had ervaren dat de wegen in combinatie met de tomtom toch echt niet altijd te
vertrouwen zijn, kreeg hij mazzel … (ja dat hoort ook bij Ronald, en dan krijgt
hij zo’n irritante ‘wat had je nou’ grijns…) affijn, ik hoop dat hij de
volgende keer wel luistert…
Dus na bijna 2 uur kwamen we aan in een regenachtig
Galveston. We vonden onderweg het tegenliggende verkeer al zo druk… Maar dat
mocht de pret niet drukken, heerlijk toch om de zee weer eens te zien….?. alhoewel,
een bruine zee met beige koppen…. Mmmmm….. en het strand? Tja, er lag zand,
ergens onder de troep…. Dus ja, na die 2 uur rijden hadden we het idee om een leuke
strandtent op te zoeken om even de benen te strekken en wat te nuttigen (niet
te vergeten de sanitaire behoeften…). Maar ja, links of
rechtsaf….onze keuze bleek een rit van 1,5 uur langs de bijzonder mooie (ehum)
strandkust in de regen, waarbij we alles wat je niet nodig hebt zijn
tegengekomen, maar zonder ook maar 1 fatsoenlijke gelegenheid om te kunnen
stoppen….. Daarbij werden we ook nog aangehouden door de sherrif, die vond dat
wij niet snel genoeg aan de kant voor hem gingen.. Ja echt, we werden
gesommeerd naar de kant van de weg. En je snapt dat wij toen echt even wat
nerveus werden, want we wisten serieus niet wat we verkeerd deden. Wat bleek,
we gingen niet direct de berm in toen hij zijn zwaailichten aanzette achter
ons, om een andere wagen aan te houden… uh…???? Dus ja, ‘papers and
driverslicence please?' …tja… (nog meer zweet op ons voorhoofd, helemaal toen
Ronald schaapachtig tegen me zei dat hij zijn paspoort en nl rijbewijs thuis had
gelaten.. grrrr). Gelukkig was de sherrif al genoeg in zijn nopjes met deze
dwaze buitenlanders die kennelijk in hun broek sch… van hem. Dus met een
formele waarschuwing zijn we er vanaf gekomen… Wat ons overigens wel verbaasde
was dat de eerst volgende auto voor hetzelfde vergrijp aan de kant werd gezet… Tja, wat zullen we daar eens van vinden…
Maar goed, je snapt dat de kids na 3,5 uur auto het goed beu
waren en ik inmiddels zelf ook al niet meer zo’n zonnig humeur had. We waren al
aan het eind van de strandroute gekomen, nog steeds niets gevonden, dus zijn
uiteindelijk bij een hamburgertent aan de snelweg onze teleurstelling gaan
troosten… En 1,5 uur later (en de goede route) waren we weer thuis, en konden
we wel zeggen dat we ons in ieder geval niet verveeld hadden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten