Wat ons vorige week enorm heeft bezig gehouden is de grote brand bij 'onze' brasserie. Zoveel fijne momenten hebben we daar de afgelopen jaren beleefd en ook absoluut voor ons een stukje thuis in Goes. We hopen dan ook voor de meiden van de Bras, dat we in de toekomst weer nieuwe fijne herinneringen daar kunnen gaan maken! Sterkte! Tot die tijd, zullen we het dan maar moeten doen met... tja, met wat kan je de Bras nou vergelijken??? Eigenlijk niets....
Nu we een aantal weken op gang zijn, begint het eerste
enthousiasme van school al een beetje te verdwijnen. Zo zijn ze er inmiddels
achter : ‘dat het weekend wel erg kort is hoor mam!’. Isa vindt ook met name
dat ze ‘helemaal geen tijd meer voor mezelf over houdt!’, ja om wat te doen dan
schat? ‘nou gewoon, te chillen!.. (vertaald: even op de bank voor de tv hangen
en geen gezeur van broertjes of moeders aan mn hoofd…). Ergens heeft ze daar
ook wel gelijk in, want ze vertrekken van huis om half 8 en stappen pas weer om
kwart over 4 binnen. Op de dagen dat er nog gesport wordt na school heeft Lars
precies 15 minuten om wat te eten en te drinken, zich om te kleden en in de
auto te stappen om naar voetbaltraining te gaan. Isa heeft 3 dagen in de week
dat ze dan om half 6 nog gaat trainen (zwemmen) bij de club en dan om kwart
voor zeven binnenstapt met berehonger. De woensdagmiddag vrij hebben ze hier
nog nooit van gehoord, het is gewoon 5 dagen volle bak…En dan is de afgelopen
week ook nog het huiswerk op gang gekomen, reken op zeker 1,5 uur in de week
wat ze aan verschillende vakken moeten besteden. En dan niet alleen Isa, ook
Lars heeft serieuze opdrachten. En dat is nog buiten de verplichte leesuren die
ze moeten maken en moeten verantwoorden met een boekverslag… Nee, het leven van
een expat kind is niet zo relaxt als van een expat vrouw/moeder…;-).
Ook onze Mats gaat volgende week voor het eerst naar ‘zijn
kleine schooltje’ zo hebben we het maar genoemd. Hij wil iedere ochtend ook
graag met de schoolbus mee, maar daar moet hij toch echt nog een jaar op
wachten! Nu hij door begint te krijgen dat mamma niet mee gaat naar het
schooltje en hem alleen gaat brengen, begint zijn enthousiasme iets af te
nemen. Maar ik ben er van overtuigd dat het goed is voor zowel hem als voor
mijzelf. Een beetje structuur tussen het autozitten en koffiedrinken door kan
echt geen kwaad!
Om toch nog even over veiligheid te hebben, Isa en Lars
hebben afgelopen week voor het eerst een ‘lock-down’ oefening gehad. Net iets
als een brandoefening, maar dan in het geval van een bedreiging op het
schoolterrein. Ze leren dan dat als alle lampen e.d. uitgaan, ze zich moeten
verstoppen, of laag op de grond gaan liggen en zich heel stil moeten houden.
Net zo lang tot de lampen weer aan gaan. Isa is hier toch wel een paar dagen
mee bezig geweest, want ja, laten we eerlijk zijn, dat is natuurlijk best een
enge gedachte dat het zomaar echt zou gebeuren. En als je dan op het nieuws al
die verschrikkelijke dingen ziet over pistolen die mee gaan naar scholen, tja,
dan is het niet gek als je daar van wakker ligt. Gelukkig hebben we haar kunnen
overtuigen dat het een hele veilige school is en dat het dus goed is dat ze
geoefend hebben zodat ze weten wat ze moeten doen als er ooit iets zou zijn.
Met de nadruk op ooit. Het heeft me wel aan het denken gezet wat nu veiligheid
is. Ik denk dat het niet veel uitmaakt of je nu in een miljoenen stad in
Amerika woont of waar ook ter wereld. Je hebt overal rotte appels zitten, zelfs
op het platte land. Maar het verschil hier in Amerika is toch wel dat als je
wilt, je gewoon in de sportwinkel een geweer kan kopen, ok, je moet dan wel een
vergunning hebben om de kogels erbij te kopen, maar het is en blijft iets waar
ik met mijn gezonde verstand niet bij kan. Het lijkt alsof men hier alles vanuit
een zeker angst beredeneerd. Want hun uitganspunt is, ik moet mezelf en mijn
naasten toch kunnen beschermen? Zo ook al die verzekeringen die je moet
afsluiten, want ojee, het zal toch niet zo zijn dat er iets gebeurd, waardoor
het slachtoffer je, op welke manier dan ook, aansprakelijk zou kunnen stellen.
Het gaat zelfs zo ver, dat als je een hond uit een asiel neemt en je een huis
huurt, je toestemming moet hebben van de huiseigenaar. Want ja, de hond zou
zomaar in het huis een plasje kunnen doen en de eigenaar van de woning zou
dan zeggen: ‘maar ja, die hond komt uit jouw asiel!’. Of voor het plaatsen van
een trampoline, want stel nou dat er een gast van de huurder zijn arm breekt
omdat hij op die trampoline heeft gesprongen, tja, de trampoline stond wel in
jouw tuin! Echt, ik dacht al dat verzekeringsmaatschappijen hun geld makkelijk
verdienden, maar hier is het echt walhalla voor ze….
Zo blijven we ons verwonderen in het grote Houston.
Ondanks dat ik nu ‘thuis’ en alle mensen toch best wel mis,
heb ik er geen moment spijt van, want als je dan ziet dat je kinderen binnen 5
maanden goed engels spreken, ze al veel nieuwe leuke (internationale) vrienden
hebben en ze na een vermoeiende dag op school een heerlijke duik in het zwembad
nemen, dan is het een erg leuk avontuur wat voor we het weten weer voorbij is.
En al is 2 jaar zo voorbij, al is het hier nog heerlijk 25 tot 30 graden
terwijl het bij jullie al truien en vesten weer is…. nu zou een overheerlijke
frikandel speciaal en een bakkie thee met mn maatjes toch ook wel errug welkom
zijn….’
Maar:
-
Het broodbakken gaat heel erg goed, ik bak ze nu
in aantallen van 4 per keer!- Komen deze week opa en oma en tante Juud Houston onveilig maken!
- Nog 3 maanden en dan zijn we weer even ‘thuis”…
- Heb ook ik al wat nieuwe vriendjes, die me vandaag heel lief hebben opgevrolijkt met ouderwetse hollandse pannenkoeken (en heerlijke sushi)!
Bij jou zit het water tenminste in je zwembad, hier komt het met bakken naar beneden ;-)
BeantwoordenVerwijderen