Home Sweet Home

Zo lieve lezers, voor de eerste keer dit jaar weer een blog van mijn hand. De meesten van jullie heb ik inmiddels tussendoor ‘live’ gezien en bijgepraat, helaas zijn er een aantal mensen die ik graag had gezien helaas buiten schot gebleven. Maar ooooooo, wat was het heerlijk om weer even in ons kleine-natte-gure-koude kikkerlandje te zijn! Ik had werkelijk waar nooit gedacht dat ik zou genieten van een ritje naar de Hema, op de fiets met windkracht 6 tegen en miezerregen… Maar tjonge, wat vond ik dat leuk! (Dit voorbeeld geeft overigens wel aan hoe enorm we ‘thuis’ verheerlijken en dus eigenlijk absoluut niet meer realistisch zijn. Want wees nou eens eerlijk, fietsen met tegenwind en regen??? Dat doe je alleen als je nog geen rijbewijs hebt….)

Maar goed, genoten hebben we van al het Hollandse lekkers, we hebben ons enorm tegoed gedaan aan verse zachte bolletjes met préparé van slager Schrijver of Mol, kaas van de kaasboer of een ordinaire Dobbe kroket! En natuurlijk niet te vergeten de enorm ranzige-maar-o-zo-lekkere frikandel speciaal…

En natuurlijk hebben we ons tegoed gedaan aan heel veel vrienden en familie. Heerlijk om je huis uit te stappen en de bekende koppen van buurman en buurman te zien (nog net geen ajeto!) en heerlijk ff een praatje pot te doen. Of om spontaan ff een bakje koffie bij je vriendinnetje te doen en daarna bij bakker boer in de rij te staan en te concluderen dat er echt niets veranderd. Dat is overigens wel het allerfijnste, los van kinderen die ineens de baard in de keel hebben en je voorbij groeien of die ene grijze haar meer, er verandert echt niets! Dat is waarschijnlijk ook wel wat het zo enorm vertrouwd maakt. Voor de kinderen toch ook wel heel fijn, die maakten zich stiekem toch wel een beetje druk of iedereen hun toch nog wel zou ‘kennen’ en of ze nog wel zo leuk waren. Maar het is alsof je je favoriete oude jas weer aantrekt. Past precies! (ok, er vanuit gaande dat je niet teveel kilo’s bent aangekomen ;-). Zo leuk om te zien hoe de vriendjes en vriendinnetjes reageerden! Na eerst een paar minuten onwennig om elkaar heen te draaien en even goed te kijken of ze het toch ècht wel zijn, wordt gewoon de draad weer opgepakt en was het gegiechel en gestoei weer als vanouds. Zelfs Mats pakte met z’n kameraadje Dewi binnen 5 minuten hun boevenrollen weer op. Voor opa en oma was het op dat moment gedaan met de rust! Echt heerlijk om te zien.

De kerstdagen heerlijk met de familie doorgebracht, dit jaar gelukkig geen zieken of afwezigen. Ik zal je eerlijk zeggen, ik heb in jaren niet zo’n relaxte kerst gehad. Niet hoeven koken, entertainen of regelen. Ik ben gewoon overal aangeschoven (ja, ik realiseer me nu ineens dat ik toch best goed in dat luie-luxe-expat-vrouw-rolletje pas…;-p). Volgend jaar staat ons weer een andere kerst te wachten, want zoals het er nu naar uit ziet verhuist mijn broertje met zijn aanstaande (jajajaja, hij is op zijn knieën gegaan met oudjaarsavond!;-) en kinderen naar Dubai! Dus misschien zitten we met zijn allen wel met de kerst met onze billen in het zand…??? Wie zal het zeggen? (en ja, mijn luxe-expat-hartje ziet dat wel zitten natuurlijk, in plaats van een kerststolletje een fruitcocktail aan het strand..;-), maar laten we niet op de zaken vooruitlopen….

De jetlag (ik vind dat eigenlijk een heel stom woord, op een of andere manier een beetje ‘opschepperig’, zo van kijk ons eens van de andere kant van de wereld komen.. maar ja, ‘het-overbruggen-van-het-tijdsverschil’ is toch ook wel een mond vol..), viel ons achteraf alles mee, geholpen door een beetje melatonine, sliep iedereen de eerste dagen toch redelijk snel en het feit dat we niet om 6 uur er uit hoefden was toch ook wel erg lekker. Kamperen in ons eigen huisje beviel ons erg goed. Zo hadden een paar heeeeeele lieve mensen ons huis in de kerstsfeer gebracht door de kerstboom op te tuigen, kerstsfeer te creëren door kaarsjes en prullaria neer te zetten en op te hangen, waren de bedden opgemaakt en brandde de kachel. En wat het helemaal af maakte, was de door oma Corrie zelfgebakken appeltaart die in de oven stond! Wat was dat een verassing! (goed, dat eigenwijze ik de originele plannen zo nodig in de war moest schoppen door niet meteen naar huis te willen, maar eerst koffie bij opa en oma te gaan drinken… tja, toen moest er even wat geïmproviseerd worden!…).

De grootste verassing was toch wel het onthaal op Schiphol… Isa had nog zo gezegd, mam, als je nou straks iedereen weer ziet, dan ga je toch niet lopen janken he? (ok, misschien zei ze niet janken, maar huilen, maar goed).. Nee joh, tuurlijk niet, het is toch veel te leuk om iedereen te zien? Maar ja, als je dan niets vermoedend de douane door komt en dan tussen al die mensen voor de ramen 2 driftig zwaaiende bekende koppies ziet.. probeer het dan maar eens droog te houden… Stonden daar dus Judith en Emmy met welkomstballonnen en al… stelletje malloten! Wat een leuke verassing! (maham.. je had nog zo gezegd…;-). Tja, ach wat zal ik zeggen… sterkt spul die fischer man…

Je wordt in zo’n vakantie toch ook wel geleefd. Ondanks dat we niet alles probeerden vol te plannen, zijn we iedere dag wel op pad geweest. Ook wel erg leuke dingen gedaan. Zo was ook het zaalvoetbaltoernooi waar Lars aan mee mocht doen een goede gelegenheid om veel mensen in 1 keer te zien. Je merkt dan dat je nog steeds deel uitmaakt van een fijne hechte gemeenschap. Ook de moeite die bepaalde mensen gedaan hebben om het onze kinderen deze vakantie naar de zin te maken, in 1 woord GEWELDIG!

Halverwege de week had ik echt het gevoel… ik wil niet terug! Echt alsof ik heimwee had terwijl ik er gewoon was! Gek hoor wat je hoofd dan met je doet. Gelukkig heb ik een hele nuchtere vent, die natuurlijk ons weer even met 2 voeten op de grond zet, want immers, nu was iedereen vrij, had iedereen tijd voor je en was iedereen erg blij om je te zien. Als iedereen weer gewoon aan het werk en naar school is, dan is het echt een stuk minder gezellig….  En ja, daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in! (maar toch mocht ik van mezelf me heel even zo voelen). Tegen de datum van vertrek aan was bij mij de knop ook weer gewoon om en zag ik er helemaal niet tegen op om naar ons ‘andere’ huis te gaan. Ook mede op verzoek van Isa hebben we dan ook niet echt ‘afscheid’ genomen maar gewoon ..’tot van de zomer’.., tegen iedereen gezegd. Natuurlijk hebben de kids stiekem voor het naar bed gaan een traantje weggepinkt omdat het zo ontzettend leuk en gezellig was, maar het was voor hen toch ook wel een bevestiging dat er niets veranderd en als we dus van de zomer er weer zullen zijn het gewoon weer fijn zal zijn! En met het vooruitzicht dat er in Houston ook leuke vriendjes en vriendinnetjes aan het wachten waren viel de terugreis ook voor hen niet tegen.

Tja en dan zijn de 2 weken ineens voorbij en sta je weer in de rij om door de Amerikaanse paspoortcontrole te gaan… En weet je wat het gekke is, het was gewoon weer fijn om hier te zijn! (oke, niet die paspoortcontrole of die mannen van de douane die ons nog net even wat langer op de luchthaven wilden houden om onze koffers te checken.. no sir, no meat, no vegies, no seeds.. just some chocolate.. Ga maar eens uitleggen wat hagelslag of vlokken zijn…). Maar om weer in het huis te komen met onze eigen spullen, voor het eerst dat ik en ook de kinderen, ook hier het ‘thuis komen’ gevoel hadden. Een goed teken denk ik! Gelukkig maar! Dus ik zeg, gaan met die banaan voor de volgende Houston avonturen!!! Tot de volgende blog!