Happy Thanksgiving !

Zoals ik vorige keer al schreef is zijn de weergoden in Houston een beetje van slag. Ik geloof in ieder geval de mensen niet meer die zeggen dat het in Houston áltijd lekker is, het er ‘bijna nooit’ regent en dat het pas in januari winter wordt, die ècht maar 2 weken duurt. Want dankzij die mensen hebben we geen regenlaarzen, geen winterjassen en vooral veel te weinig winterspullen mee! En bedankt! Want nu vernikkel ik elke ochtend bij het wachten op de schoolbus, lopen de kinderen hier eigenlijk een beetje voor gek met hun dunne vestjes en was ik me suf om dat wat we mee hebben toch aan te kunnen. Ja, hoor ik je denken, dan koop je toch gewoon wat spullen… zucht.. weer naar die shoppingmalls??? Ja, ik ben bang dat ik dat nu toch echt niet langer kan uitstellen. Heerlijk vooruitzicht, met 3 mokkende kinderen, een overenthousiaste kerel (want ja, die heeft niet iedere mall de afgelopen 3 maanden iedere week gezien) op zoek naar de passende leuke, stoere en vooral hippe winterjas. En oja, had ik al verteld dat per definitie alles wat pappa en mamma leuk vinden en uitzoeken vooral stom is??? Nee, bij nader inzien denk ik  dat we de kinderen deze winter gewoon binnen opsluiten, lekker knus bij de kachel……

Zo ook  gisteren, Thanksgiving, heerlijk lui een dagje niets moeten. Sloffen aan, haardje aan, koffietje erbij.. heerlijk! De dag dat de Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat hen aangaat. Ofzoiets. In de praktijk komt het neer op eten, heel veel eten, samen met de familie. En dan met kerst doen ze het nog een keer dunnetjes over, maar dan ook met kadootjes en zonder de befaamde kalkoen. Het is wel zo dat thanksgiving echt gevierd wordt met meerdere generaties, dus opa’s overgrootoma’s en dergelijke. En de kerst wordt met name met het eigen gezin gevierd. Maar ook daar heeft iedere Amerikaan weer zijn eigen gewoontes voor. De Kalkoen neemt echter bij iedereen wel een bijzondere plek in,  iedere Amerikaan waar ik het aan gevraagd heb, heeft Kalkoen op het menu staan. Je hebt de langzaam gegaarde kalkoen, die 6 uur in de oven gaat en de ‘diepfried’ kalkoen, die in 10 minuten klaar is (en waarschijnlijk druipt van het vet….), of de 3 uur-in-de-rij-gestaan Turkey pie, die toch erg bijzonder schijnt te zijn. Je bereidt hem de’ Martha Steward way’ of volgens het eeuwenoude recept van ‘grannie’. Aangezien ik het Martha Steward kookboek nog niet heb en ik geen grannie heb met een goed recept, staat er bij ons geen kalkoen op tafel, maar wat wij zelf hebben gegeten? Lekker Italiaanse pasta! Met als toetje… een zelfgemaakte cheesecake! Mjammie!

De dag na thanksgiving is het ‘black Friday’ de start van de uitverkoop. Op deze dag zijn de kortingen het hoogst en dan soms zelfs alleen de eerste uren van de dag. De hele week wordt je al gek van alle reclame’s, e-mails en folders die allemaal schreeuwen dat je er vooral bij moet zijn! Of je nu een paar sokken of een tv of zelfs een auto nodig hebt,  nu is het moment! Er zijn mensen die al uren lang voor de deur van de winkel gaan liggen. Nee, niet echt ons ding. Maar ja, wij zijn natuurlijk niet van die doorgewinterde shoppers (al begint het er toch aardig op te lijken met al mijn shoppingmalls bezoek ;-) dus toen Ronald vrolijk vanmorgen met Isa op winterjassen jacht ging, kwamen ze toch iets wat beduusd terug, want tja, kennelijk hebben ze zelfs op black Friday toch echt ‘kleine lettertjes’, want de beloofde extra korting, was toch ècht alleen bij de geselecteerde winkels en niet bij ieder filiaal… Nou ik kan jullie zeggen, de jassen van de kinderen zijn errug leuk, ook zonder de korting!

en wat denk je, we hebben de jassen... gaat het deze week weer 20 graden worden... nou ja....

Koud? Warm? Nee, toch koud!

Met al het bezoek van de afgelopen weken heb ik wederom verzaakt om netjes mijn blog bij te houden. Gooi daar nog een weekje ziekenboeg bovenop en tja, dan zijn er zomaar ineens weer 3 weken voorbij!

De tijd vliegt echt enorm, nog 4,5 week en dan zitten we alweer in het vliegtuig om na 8 maanden weer even thuis te zijn. Al zal het best wel gek zijn hoor, want in onze gedachten gaan we natuurlijk terug naar hoe alles was, maar ook in Kloetinge zijn er kennelijk wel wat zaken veranderd. Een nieuwe rotonde, winkels op zondag open, nieuwe buren in de wijk. Ons huis bijvoorbeeld is natuurlijk zo goed als leeg met wat (kampeer) spulletjes van de buren, matrassen op de grond en kunststof bestek in de lade, geen tv, geen internet (dat zal zeker tegenvallen;-). Toch kom ik er hier achter dat er ook wel wat spullen zijn achtergebleven. Zo hadden we namelijk bedacht dat we hier ergens nog wel een keer zouden gaan skiën, maar ja, de ski schoenen zijn hier netjes aangekomen, de rest zoals winterjas en skibroek liggen hoogst waarschijnlijk nog netjes op de zolder in Kloetinge…
Nou hoor ik je denken, maar ja die heb je verder toch niet nodig in het warme Houston? Dat dacht ik zelf ook, maar de afgelopen weken hebben we wat last gehad van een ‘koude frontje’. Zo wilden we ’s-Ochtends de deur uitstappen, Isa haar rok aan, Lars z’n korte broek, polootjes aan, was het me daar een partij koud! 3 graden!!??? Terwijl we 2 dagen daarvoor nog in het zwembad hadden gelegen. (nou , de kinderen dan, en ze kwamen als ijspegeltjes eruit, maar vooruit, het was toen wel 20 graden..). In 1 nacht was de temperatuur van 18 graden naar 3 graden gedropt. En wat denk je ’s-Middags gewoon weer 20 graden… om vervolgens de volgende dag niet boven de 11 graden uit te komen. (Het weer hier lijkt wel op een vrouw…grillig en onvoorspelbaar ;-).

Ik kan natuurlijk altijd hier nog een winterjas gaan scoren, ik weet inmiddels na al mijn bezoek wel wat er in alle shoppingmalls te krijgen is. O nee, ik zou niet teveel vertellen over het bezoek van de meiden…. What happends in Houston, stays in Houston.. (ok, dat wat aangeschaft is, is uiteraard wel mee terug gegaan… …in grote hoeveelheden;-).

Met al die temperatuurswisselingen niet gek dat de een na de ander met een kuch thuis komt en dat uiteindelijk de helft van de school met griep thuis zit. Tja, zullen die Amerikanen wel denken, dan had je maar een flu-shot moeten halen (dat kan hier gewoon letterlijk op iedere hoek van de straat)… Maar ja, daar zijn wij Europeanen gelukkig niet zo van.. wij gaan liever gezellig met z’n allen zitten proesten en snotteren, je weet immers nooit wat ze allemaal in zo’n shot doen..

Tussen het verzorgen van de zieke kids door en het genieten van mijn 'al-dan-niet-shoppende' vriendinnen, had ik ook de voorbereidingen van een ‘progressive dinner’. En wat dat dan is? In het kort: een diner waarbij je een voor-, hoofd- of nagerecht maakt voor 8 personen, waarbij je niet weet welke personen er bij jou komen eten. Na iedere gang splitst de groep zich weer op en eet je het volgende gerecht weer bij iemand anders met weer 8 anderen. Op het einde van de avond komen alle gasten op 1 adres bij elkaar om af te sluiten met een borrel. Een ontzettend leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. De meesten van jullie weten dat ik koken erg leuk vind, maar als puntje bij paaltje komt, dan verschuil ik me toch het liefst achter een rijsttafel of  een pan met nasi met sate.. (de-altijd-succes-gerechten, omdat er weinig echte indo’s tussen zitten..;-). Dit keer kreeg ik het voorgerecht toegewezen, tja, dan kan je niet echt uit de voeten met een rijsttafel.. Dus ik heb me uitgesloofd door een verse vissoep te maken, met zelfgemaakte aioli op stokbrood. Het was gelukkig lekker, maar of het de zenuwen waard was… Want een voorgerecht is namelijk best snel op en iedereen moest daarna snel weer weg voor het hoofdgerecht.  Dus óf volgende keer het hoofdgerecht (de rijsttafel), óf het toetje (zijn ze toch al beetje dronken) of nog beter, gewoon de borrel bij ons thuis! Maar hoe dan ook, volgende keer doen we gewoon weer mee!

Het bezoek van zowel Bart als van de meiden was echt super. Met Bart zijn we ook nog naar een echte basketbal wedstrijd geweest. Je kijkt je ogen uit! Zo ontzettend gaaf! Ik dacht dat ik het spelletje basketbal wel snapte, maar helaas, het is toch niet zo gemakkelijk als het lijkt. (Mijn sportieve inzicht omschrijf ik het best als volgt: als ik aan de kant van het voetbalveld Lars aanmoedig (lees: aanwijzingen sta te geven), kijkt Ronald me aan en zegt vriendelijk: ‘lieverd, Lars weet echt wel hoe het spelletje werkt, ik denk dat hij het zelfs beter snapt dan jij…). Uhum… Maargoed, tijdens de basketbalwedstrijd word je gewoon opgejut door het omringende publiek. Dus zij juichen, ik juichen, zij boe roepen, ik boe roepen.. Heel af en toe heb ik Ronald dan toch maar even gevraagd waarom ik zo hard moest juichen.. waarop hij alleen maar lachend z’n hoofd schudde… Het gaat gelukkig ook niet alleen maar om de wedstrijd, minstens zo belangrijk is het eten (echt super mega hamburgers!) en entertainment tussendoor. De dansopvoering van de cheerleaderswerd met veel enthousiasme onthaald (al kreeg ik heel sterk het vermoeden dat het niet het dansen was wat de aandacht vasthield…). Waar ik ook echt van stond te kijken is dat er mensen 5 minuten voor het einde, het was echt reuze spannend, gewoon al vertrokken, zo van, dan sta ik tenminste niet in de file…??????. Rare lui die Amerikanen…

Met de meiden hebben we nog een poging gedaan om de echte cowboy te zoeken. We weten nu inmiddels dat deze niet in de shoppingmalls te vinden zijn! En verder, tja, zoals ik al zei, what happend in Houston….

Nog een maand en dan komen we lekker even naar huis. De agenda begint inmiddels aardig vol te raken, maar ik hoop toch echt dat we iedereen die we willen zien en spreken ook nog echt even zien. En mocht ik je onverhoopt niet spreken, dan beloof ik je bij te praten in deze blog ;-).

Happy happy…. & Halloween…

Voor degenen die facebook hebben, hebben het uiteraard niet kunnen missen. Mijn o-zo-enorm-flateuse-ik-schrik-me-rot-foto die broerlief op facebook zette, vlak nadat hij me een hartverzakking bezorgde door gewoon simpelweg onze woonkamer binnen te wandelen. Ik ben blij dat hij het filmpje niet op facebook heeft gezet… (tja, dan hadden jullie wel enorm kunnen lachen…). Tjonge jonge, nu dacht ik best wel een ‘cool’ persoon te zijn… als je dat ziet ben ik dus gewoon een echt en zacht ei, een watje.. Maar wat een enorm gave verassing! Ronald had een deja-vu, want toen ik 21 werd stond ineens als verassing mijn moeder op de stoep vanuit het buitenland. Ook toen gilde en huilde ik tegelijkertijd… Ik heb de rest van de dag alleen maar jeetje kunnen zeggen en hem af en toe moeten knijpen of hij er toch echt wel is! Ik ben dus Happy Happy Happy!
Vandaag was het Happy Halloween! (ik snap nog steeds niet waarom het happy is, want werkelijk waar, het ziet er alles behalve ‘happy’ uit al die lugubere en enge beelden, zelfs kindvriendelijke televisie series zoals Mickey Mouse en Bubble guppies schrikken zich rot op televisie, arme Mats…). Zoals ik al schreef, keek ik er enorm naar uit…zucht… helaas hadden de kids zich de hele week goed gedragen (ik had als straf bedacht dat als ze zo zouden blijven klieren ze geen Halloween mochten vieren… shit… het werkte…) Dus toen vanavond tegen de schemer er ineens horden met mensen buiten liepen, moesten we dus snel snel onze verlichting aan zetten en de doos met snoep buiten zetten. Als de wie-de-weer alle kostuums aan en gaan met die banaan! Gelukkig had ik afgesproken met wat andere families, dus hoefde ik niet moederziel alleen over straat (niet dat daar echt sprake van was, want het was 1 gezellige drukke bedoeling). Ronald en Bart zouden het fort bewaken en zorgen dat de doos met snoep voor de deur zo af en toe bijgevuld zou worden. Het principe is als volgt, of je zorgt dat de kinderen moeten aanbellen en trick or treat roepen of je zorgt dat er een grote doos met snoep klaarstaat zodat ze je voordeurbel met rust laten. Je snapt, wij kozen voor het laatste…

Ons piraatje Mats begon heel dapper achter alle kinderen aan te lopen, of moet ik zeggen rennen. Totdat hij bij het eerste huis vooraan stond en de bewoner de deur opendeed en vervolgens het schrikeffect activeerde. (een paar uitgeholde pompoenen van lichtjes voorzien die aangingen en ‘woehahahaha’ riepen). Hij was binnen 1 seconde gillend weggerend en enigszins huilend in mijn armen gedoken. Gelukkig was het een erg aardige meneer die hem heel aardig zijn snoepjes gaf. Bij het volgende huis deed hij het toch wat voorzichtiger door achter alle grotere kinderen te gaan staan. Toen hij eenmaal doorhad dat je dus overal snoep kreeg, ja, toen was er geen houden meer aan. Hij liep niet achter iedereen aan, nee hij rende en sjeesde door de wijk van deur naar deur, we konden hem amper bijhouden! Zo af en toe was er een huis iets te eng naar zijn zin en pakte hij zijn grote vriendin Isolde bij de hand die hem dan heel lief hielp zijn snoepjes te halen.

Ok, ik moet toegeven, het was erg leuk om mee te maken. Onze normaal uitgestorven wijk blijkt heeeeeeel veel families te huisvesten (waar al die kinderen dan normaliter zijn???). Iedereen liep gezellig in groepjes door de wijk heen met zaklampen en glow-in-the-dark stokjes en de sfeer was enorm gezellig. De kinderen hebben ook echt genoten en Lars wil eigenlijk dat het alvast volgend jaar is.. Goed de snoep pot is voor de rest van het jaar gevuld, ik denk trouwens voor de komende 4 jaar wel.. En ik heb het donkerbruine vermoeden dat Halloween zomaar gesponsord wordt door de tandartsen hier…

En nu Halloween achter de rug is, begin je de tekenen van de volgende gekte al te zien.. Thanksgiving en kerstmis… maar daar moet ik nog even wat meer over te weten te komen voordat ik dat aan jullie kan uitleggen. Bovendien gaan wij natuurlijk eerst onze eigen oer-Hollandse traditie hier in Houston vieren, door Sinterklaas te ontvangen (helaas is het zwarte pieten verhaal hier al jaren uit den boze… wij vertellen de kinderen gewoon dat de vliegtickets te duur waren…;-).

En verder, ga ik natuurlijk nog even heerlijk genieten van mijn verassingsbezoek, gaan we naar een echte basketballwedstrijd, hebben we onze eerste rapportbesprekingen op school en komt er volgende week wéér bezoek (maar daar weet ik gelukkig van af…)..

De toerist in Houston...

Zo, alle bezoek weer terug naar het koude kikkerlandje, de kindjes weer allemaal in hun eigen bedjes en het dagelijkse ritme weer helemaal op de rails. Inmiddels genietend van een weekje herfstvakantie en dus even niet iedere ochtend die verschrikkelijke wekker om 6.15… Kortom, tijd om maar weer eens wat van me te laten horen. Ja, excuses, het heeft inderdaad veel te lang geduurd, 4 weken… sorry! Maar ja, ik moest natuurlijk met schoonzuslief alle shoppingmalls langs (ja, ik overdrijf niet, echt  álle shoppingmalls hebben we bezocht, ok, we hebben er misschien ergens ééntje gemist….) en met opa en oma natuurlijk alle toeristenspots van Houston bezoeken.

Ik zal eerlijk zijn, ik was verrast wat Houston eigenlijk allemaal te bieden heeft (en nee, dan doel ik niet op t gebied van shoppen….;-). Het staat namelijk bekend als een stad waar je werkt en woont en als je vakantie hebt juist zo snel mogelijk verlaat! Maar, als je iets verder kijkt dan dat, is er wel degelijk iets te beleven. Er is een uitgebreid musea district waar, heb ik me laten vertellen, een indrukwekkende collectie kunst te zien is. Ook voor de kinderen is er een kindermuseum en een museum of natural science met levensechte dino’s en mummies… Ook zijn er diverse theaters en concertpodia. Voor natuurliefhebbers zijn er verschillende mooi aangelegde parken en een erg mooie dierentuin. Kortom, genoeg te zien en doen!

Zo heb ik met Judith, naast het bezoeken van alle a&f winkels, de segway tour ‘downtown’ gedaan met 18 Nederlandse dames. En wat een Segway is, nou, je weet wel, een soort van step met hele grote wielen, waarop je gaat staan en dan maar hoopt dat je het einde van de tour zonder kleerscheuren afstapt... Je snapt er werd veel gegild en gegiecheld voordat iedereen het door had…

Het leuke van de toer was met name dat je wat uitleg krijgt van de historie van Houston en wat waar zit. En natuurlijk waarom Houston dan zo’n leuke stad is. Op een segway zie je trouwens meer dan lopend en na een uurtje is het best ‘cool’ om erop te staan. Zo zijn er veel leuke ‘hippe’ tentjes om wat te eten of drinken, maar wat ik niet wist is dat het ‘s-avonds downtown compleet uitgestorven is. Deze tentjes draaien op alle zakenlunches en borrels na werktijd. Zo wonen er eigenlijk downtown alleen gevangenen en hotelbezoekers. Ja, de gevangenissen zitten verspreid over downtown en zijn ondergronds verbonden via een gangensysteem dat ook verbonden is met de rechtbank. (handig, hoeven ze niet meer zelf een tunnel te graven ;-). De tunneltoer moet ik ook nog een keer gaan doen, die staat op voor een volgend bezoek (en nee, was niet van plan om dat vanuit de gevangenis te doen!).

Met opa en oma op de segway leek me niet zo’n goed idee, dus met hen heb ik de hop-on-hop-off-bus toer gedaan. Jaja, zoals je ze ook in bijvoorbeeld Barcelona ziet rijden! We hadden fantastisch weer dus zaten heerlijk als echte toeristen boven in de dubbeldekker. Met de bus zijn we niet alleen downtown maar ook naar ‘midtown’ geweest en hebben kunnen zien hoe de yuppen in Houston wonen. Wat dat betreft is Houston toch echt een wereld stad. We hebben geluncht zoals de werkende Houstonions dat doen in een ‘deli’ wat een soort van broodjeszaak is waar je ook een warme hap kan eten.
Kortom, Houston is geen Barcelona en ook geen Amsterdam, maar wel gewoon een prima stad om te wonen en werken en je niet te hoeven vervelen.

Vervelen doen we ons hier trouwens allerminst. Ik rijd nog steeds de nodige kilometers om alles en iedereen te krijgen waar ze moeten zijn of om de nodige boodschappen te doen. Het was dan ook erg leuk om Houston weer eens door andere ogen te zien. Na 6 maandenzijn we toch al redelijk gewend en staan we niet meer te kijken van een flinke vrachtwagen of van de inmens grote viaducten en fly-overs. Ook draai je je hand niet meer om voor een ritje van een uur. We mogen ons trouwens ook niet meer ‘nieuw’ noemen, ondanks dat ik me nog steeds redelijk nieuw voel, we horen al echt tot de ingeburgerde expats en hoor ik mezelf gewoon aan de nieuwelingen uitleggen waar ze de Nederlandse kaas kunnen kopen en hoe ze het snelst van a naar b kunnen komen!

Wat ook erg leuk was, is dat opa en oma ook een stukje Nederlandse gewoonten mee brachten. Zo keken we ineens toch iedere avond weer naar het NOS Journaal en hebben we ook wel heel erg hard gelachen toen Opa zondagavond wat zenuwachtig werd tegen 19.00 uur en we nog niet klaar waren met eten, want ja, studio sport moeten we natuurlijk niet missen….  (en voor degenen die m niet meteen snappen… gezien het tijdsverschil kijken wij hier alles via uitzending gemist… gewoon als het ons uitkomt!;-).

Het was best even slikken toen ze na 3 weken weer vertrokken, (want eerlijk is eerlijk, best lekker als er af en toe voor je gekookt wordt of als je was wordt weggestreken… ;-) Maar wat het vooral was, het vertrouwde, fijne gevoel om ze om ons heen te hebben. Gelukkig hoeven we elkaar maar een paar weken te missen! Voor mats blijft het toch een beetje raar, want toen we gisteren gingen facetimen met opa en oma vroeg hij of opa mee naar boven ging om met zijn treintjes te spelen….

Zoals in Nederland de winkels vol liggen met sinterklaas spullen, zo worden wij hier op iedere hoek van de straat geconfronteerd met ‘de dood’. Tja, Halloween.. ik heb getracht om me van deze lugubere Amerikaanse cultuur uitspatting afzijdig te houden, onder het mom van, mijn kinderen vinden het toch te eng… maar ja, als dan íedereen mag en je dan écht mam, OVERAL snoep krijgt… zucht….. En tja, wie ben ik dan om wel voor het behoud van zwarte piet te stemmen vanuit culturele overtuiging en dan tegen de Amerikaanse cultuur te zijn…

Dus je snapt het al, wij op zoek naar passende kostuums, want als je mee wilt doen en langs de deuren gaat, moet je natuurlijk wel passend gekleed! (en nee, verkleed als sinterklaas en zwarte piet zal hier niet echt in dank worden afgenomen ;-). Ik zal je het hele verhaal besparen, maar laat ik het zo zeggen, ik ben blij dat ik nog net genoeg te zeggen heb om aan te geven wat wel en niet door de beugel kan, Lars zag een zombie pak wel zitten, waar ikzelf nachtmerries van zou krijgen en de tienerpakjes voor meisjes… ach, ik geloof dat ze bij HOOTERS erg blij mee zullen zijn. En het leukste van alles… wie mag er mee langs de deuren…. Ja, goed geraden… mamma!! (ja mam, alle moeders gaan mee hoor!) en NEE, ik ga niet verkleed, ik vermoed dat mijn humeur en uitdrukking al genoeg angst zal zaaien….

En verder: Komen over 10 nachtjes de zeeuwse meisjes Houston onveilig maken…; Genieten wij van de lading meegekomen pepernoten…; en is het aftellen voor de kerstvakantie al begonnen....

Ikku, Ikku, Ikku en de rest....

Eigenlijk wilde ik een keer een blog schrijven over Amerikanen en veiligheid, maar omdat ik mezelf vandaag heeeeeel erg zielig vond, omdat Ronald voor een vergadering heel even naar ‘huis’ mocht en daarom vandaag even koffie heeft gedronken met MIJN broertje, MIJN schoonfamilie (ok, het zijn zijn ouders en broer en zus.. maar toch) en zomaar MIJN vriendinnen heeft gesproken, vond ik dat ik deze blog wel over MIJ mocht hebben. Tja, zo zit het leven toch in elkaar, “het gaat toch om MIJ”?? Helaas hebben mijn kinderen deze mantra zelf uitgevonden en vinden ze alle 3 dat het leven gaat om ‘mij’. (En dan bedoel ik dus niet dat ze vinden dat hun leven om hun mamma draait…). Dus ja, weinig over mij te vertellen...

Wat ons vorige week enorm heeft bezig gehouden is de grote brand bij 'onze' brasserie. Zoveel fijne momenten hebben we daar de afgelopen jaren beleefd en ook absoluut voor ons een stukje thuis in Goes. We hopen dan ook voor de meiden van de Bras, dat we in de toekomst weer nieuwe fijne herinneringen daar kunnen gaan maken! Sterkte! Tot die tijd, zullen we het dan maar moeten doen met... tja, met wat kan je de Bras nou vergelijken??? Eigenlijk niets....

Nu we een aantal weken op gang zijn, begint het eerste enthousiasme van school al een beetje te verdwijnen. Zo zijn ze er inmiddels achter : ‘dat het weekend wel erg kort is hoor mam!’. Isa vindt ook met name dat ze ‘helemaal geen tijd meer voor mezelf over houdt!’, ja om wat te doen dan schat? ‘nou gewoon, te chillen!.. (vertaald: even op de bank voor de tv hangen en geen gezeur van broertjes of moeders aan mn hoofd…). Ergens heeft ze daar ook wel gelijk in, want ze vertrekken van huis om half 8 en stappen pas weer om kwart over 4 binnen. Op de dagen dat er nog gesport wordt na school heeft Lars precies 15 minuten om wat te eten en te drinken, zich om te kleden en in de auto te stappen om naar voetbaltraining te gaan. Isa heeft 3 dagen in de week dat ze dan om half 6 nog gaat trainen (zwemmen) bij de club en dan om kwart voor zeven binnenstapt met berehonger. De woensdagmiddag vrij hebben ze hier nog nooit van gehoord, het is gewoon 5 dagen volle bak…En dan is de afgelopen week ook nog het huiswerk op gang gekomen, reken op zeker 1,5 uur in de week wat ze aan verschillende vakken moeten besteden. En dan niet alleen Isa, ook Lars heeft serieuze opdrachten. En dat is nog buiten de verplichte leesuren die ze moeten maken en moeten verantwoorden met een boekverslag… Nee, het leven van een expat kind is niet zo relaxt als van een expat vrouw/moeder…;-).

Ook onze Mats gaat volgende week voor het eerst naar ‘zijn kleine schooltje’ zo hebben we het maar genoemd. Hij wil iedere ochtend ook graag met de schoolbus mee, maar daar moet hij toch echt nog een jaar op wachten! Nu hij door begint te krijgen dat mamma niet mee gaat naar het schooltje en hem alleen gaat brengen, begint zijn enthousiasme iets af te nemen. Maar ik ben er van overtuigd dat het goed is voor zowel hem als voor mijzelf. Een beetje structuur tussen het autozitten en koffiedrinken door kan echt geen kwaad!

Om toch nog even over veiligheid te hebben, Isa en Lars hebben afgelopen week voor het eerst een ‘lock-down’ oefening gehad. Net iets als een brandoefening, maar dan in het geval van een bedreiging op het schoolterrein. Ze leren dan dat als alle lampen e.d. uitgaan, ze zich moeten verstoppen, of laag op de grond gaan liggen en zich heel stil moeten houden. Net zo lang tot de lampen weer aan gaan. Isa is hier toch wel een paar dagen mee bezig geweest, want ja, laten we eerlijk zijn, dat is natuurlijk best een enge gedachte dat het zomaar echt zou gebeuren. En als je dan op het nieuws al die verschrikkelijke dingen ziet over pistolen die mee gaan naar scholen, tja, dan is het niet gek als je daar van wakker ligt. Gelukkig hebben we haar kunnen overtuigen dat het een hele veilige school is en dat het dus goed is dat ze geoefend hebben zodat ze weten wat ze moeten doen als er ooit iets zou zijn. Met de nadruk op ooit. Het heeft me wel aan het denken gezet wat nu veiligheid is. Ik denk dat het niet veel uitmaakt of je nu in een miljoenen stad in Amerika woont of waar ook ter wereld. Je hebt overal rotte appels zitten, zelfs op het platte land. Maar het verschil hier in Amerika is toch wel dat als je wilt, je gewoon in de sportwinkel een geweer kan kopen, ok, je moet dan wel een vergunning hebben om de kogels erbij te kopen, maar het is en blijft iets waar ik met mijn gezonde verstand niet bij kan. Het lijkt alsof men hier alles vanuit een zeker angst beredeneerd. Want hun uitganspunt is, ik moet mezelf en mijn naasten toch kunnen beschermen? Zo ook al die verzekeringen die je moet afsluiten, want ojee, het zal toch niet zo zijn dat er iets gebeurd, waardoor het slachtoffer je, op welke manier dan ook, aansprakelijk zou kunnen stellen. Het gaat zelfs zo ver, dat als je een hond uit een asiel neemt en je een huis huurt, je toestemming moet hebben van de huiseigenaar. Want ja, de hond zou zomaar in het huis een plasje kunnen doen en de eigenaar van de woning zou dan zeggen: ‘maar ja, die hond komt uit jouw asiel!’. Of voor het plaatsen van een trampoline, want stel nou dat er een gast van de huurder zijn arm breekt omdat hij op die trampoline heeft gesprongen, tja, de trampoline stond wel in jouw tuin! Echt, ik dacht al dat verzekeringsmaatschappijen hun geld makkelijk verdienden, maar hier is het echt walhalla voor ze….

Zo blijven we ons verwonderen in het grote Houston.

Ondanks dat ik nu ‘thuis’ en alle mensen toch best wel mis, heb ik er geen moment spijt van, want als je dan ziet dat je kinderen binnen 5 maanden goed engels spreken, ze al veel nieuwe leuke (internationale) vrienden hebben en ze na een vermoeiende dag op school een heerlijke duik in het zwembad nemen, dan is het een erg leuk avontuur wat voor we het weten weer voorbij is. En al is 2 jaar zo voorbij, al is het hier nog heerlijk 25 tot 30 graden terwijl het bij jullie al truien en vesten weer is…. nu zou een overheerlijke frikandel speciaal en een bakkie thee met mn maatjes toch ook wel errug welkom zijn….’

Maar:

-          Het broodbakken gaat heel erg goed, ik bak ze nu in aantallen van 4 per keer!
-          Komen deze week opa en oma en tante Juud Houston onveilig maken!
-          Nog 3 maanden en dan zijn we weer even ‘thuis”…
-      Heb ook ik al wat nieuwe vriendjes, die me vandaag heel lief hebben opgevrolijkt met ouderwetse hollandse pannenkoeken (en heerlijke sushi)!

Kleine grote jongens…

Om de tijd in de auto wat te minderen, hebben we een carpool naar de voetbaltraining en zo af en toe heb ik dan een auto vol met 8/9 jarige jongens. De leeftijd waarbij je natuurlijk de beste bent in alles. En als je het zelf niet bent, dan is natuurlijk je vader dat wel! Zo gaan de gesprekken meestal over auto’s, voetbal, heeeeeel veel geld en natuurlijk de grootste of sterkste wat dan ook. En soms ook wel een combinatie van al deze onderwerpen. Zo gaat Lars als hij groot is natuurlijk voetballen bij fc Barcelona en dan koopt hij een aston martin en een bugatti en gaat hij wel heeeeeel veel geld verdienen. Waarop zijn vriendje antwoordde: weet je wel hoeveel mijn vader verdient??? (je snapt, ik spitse mijn oren iets verder…) ‘wel HONDERD dollar per maand!..” nou dat werd door de andere jongens toch wel met enig ontzag ontvangen… je snapt dat ik in een deuk lag! Zo is onze zoon ook eigenlijk altijd wel de beste, of nou ja, dan zeker wel de een-na-beste. En waarin? Ach natuurlijk bijna alles, gymmen, rekenen, hardlopen, voetballen, behalve dan natuurlijk die meisjes dingen.. (maar als je hem dan vraagt waarom ik zijn veters nog moet strikken… ja mam, ik moet al zoveel!)  Als je er zo over nadenkt, dan verandert er volgens mij in de loop der jaren niet zo veel in de ‘mannen’gesprekken. Volgens mij is de hoofdmoot daar nog steeds sport, auto’s en sterke verhalen. Goed op een zeker moment zal daar best het onderwerp ‘meisjes’ aan worden toegevoegd, maar dat mag van mij nog wel even op zich laten wachten!

De school is weer begonnen! In plaats van in de auto te stappen, stappen we nu op de fiets en fietsen we heerlijk naar de schoolbus! Daar staan dan heeeeeel veel auto’s(en echt het is nog geen kilometer!) en een paar fietsen (meestal van wat Hollanders) met moeders allemaal in sportoutfits die zichtbaar opgelucht hun kids uitzwaaien. De eerste keer dat Isa en Lars op de bus stapten was natuurlijk ook wel een beetje spannend. Ze zitten niet naast elkaar, ze hebben een eigen plek in de bus. En ja, het is dan natuurlijk maar afwachten wie er het komende jaar naast je zit in de bus. (‘mam, hij stinkt wel een beetje maar is wel aardig..!’ en ‘nou mam, ze kletst alleen maar met de meiden uit haar klas, ook lekker aardig!”) . Ik heb beloofd dat ik ze op maandag en vrijdag zelf uit school ophaal, enerzijds omdat het voor hen het iets minder erg maakt en anderzijds zodat ik natuurlijk wel een beetje bij blijf met de schoolplein roddels…;-). Maar eerlijk is eerlijk, voor mij en Mats is de schoolbus echt een verademing dat we niet al beginnen met een autoritje van een uur en niet ook s-middags nog een 1,5 uur kwijt zijn met heen en weer rijden.

Dus ja, waar vul ik dan nu mijn tijd mee? (Jaja, ook met koffiedrinken!) 2 keer per week ben ik de ochtenden met Mats naar zwemles, dan nog een ochtend naar de Gymboree met Mats. Verder ben ook ik begonnen met sporten, (al gaan ze me echt niet zien in een sportoutfit bij de schoolbus…)  zelfs Ronald is begonnen, zodat we Amerikaanse kilo’s te lijf kunnen gaan. En met mijn nieuwe hobby… brood bakken! (ook niet goed voor de kilo’s) Een erg goed excuus om de keukenmachine te kopen die ik al heeeeel lang op mijn lijstje had staan. Het brood hier is gewoon niet de kwaliteit  en smaak zoals wij die gewend zijn. Daarnaast betaal je je scheel aan een enigszins lekker brood. Het eerste brood, uiteraard wel uit een pak van Koopmans, is gelukt, mijn tweede poging, volgens een recept, is op dit moment aan het rijzen…  Het recept voor bolletjes heb ik ook al gevonden en staat voor van het weekend op het menu. Ik ben nog wel op zoek naar een recept voor lekker koolhydraat arm brood, maar helaas wil bakker Boer het recept niet prijs geven…..dus als iemand nog tips heeft?? Ik zal jullie op de hoogte houden van mijn vorderingen als bakker…

Mats gaan we opgeven voor ‘pre-school’, hij is zo enorm toe aan spelen met kindjes van zijn eigen leeftijd. Hier kennen ze geen peuterspeelzaal, maar wel zgn pre-school en kindergarten. We zijn afgelopen week even wezen kijken bij creme-de-la-creme, ja de naam zegt het al. Natuurlijk niets dan het beste voor ons expat kindje…;-) Maar laat ik eerlijk zijn, ik keek mijn ogen uit. Net een soort mini disneyland. Bij binnenkomst zie je al een ruimte met allemaal soorten ‘huisjes’. In die huisjes zitten de verschillende ruimten zoals een bibliotheek, een echte kinderkeuken, een computerlocaal enzovoorts. Buiten zijn er 2 speeltuinen, een waterspeeltuin en 2 tennisbanen. En ja, het gaat om kinderopvang tot 5 jaar. Hij zal dan om 8 uur beginnen met zijn lesprogramma en dan ieder half uur een andere activiteit hebben. Denk daarbij aan: spaanse les, koken, gymnastiek en kunst tot 12 uur, dan wordt er gezamenlijk gegeten (je kan ervoor kiezen om je eigen lunch mee te nemen, maar ook voor de a-la-carte lunch, uiteraard allemaal biologisch en verantwoord..), daarna doen ze gezamenlijk een klein slaapje en dan om 15.00 uur mag je je kleintje weer ophalen. ja kinderopvang wordt hier uitermate serieus genomen. Als nuchtere hollanders vinden we het wel wat overdreven, maar de reactie van Mats was toch wel doorslaggevend. Hij heeft de hele dag gevraagd wanneer we terug zouden gaan naar ‘mijn kleine school’. Dus ja, die gaat tegen het einde van de maand leren spaanse tortilla’s te maken ;-).

Even een update, mijn eerste brood met eigen mengsel net uit de oven gehaald, maar het is nog niet helemaal wat ik voor ogen had… een dik klein wel erg stevig broodje.. De herkansing heb ik meteen maar erin gegooid, laten we hopen dat dit het wel wordt…

Tot zover even de verhalen van de bakker uit Houston! Tot snel!

-          En verder nog 2 weken en dan komst ons zeeuwse bezoek!

-          Gaan we dit weekend voor het eerst een avondje op pad met een oppas thuis…

-          Is Lars lekker aan het voetballen en Isa lekker aan het zwemmen

Koffie leuten en dat soort dingen...

Nu de vakantie achter de rug is,( ok, de kids hebben nog 2 weken vakantie maar dit is voor mij dus extra hard werken… Ik tel de dagen dat ze weer naar school mogen!), het huis inmiddels als thuis voelt en de verhuisdozen verdwenen, tijd om het sociale leven op te pakken.

Houston is de thuisbasis voor veel (olie gerelateerde) bedrijven. Het aantal expats dat hier woont en werkt is dan ook enorm. De diversiteit aan nationaliteiten is geweldig! Zo stond Lars vanochtend op het voetbalveld met jongens uit Amerika, Engeland, Bolivia, Venezuela en Colombia. En dan merk je dat het er niet toe doet welke taal je spreekt, de bal spreekt wel voor je! (en het fijnste is dat je kan aanmoedigen in je eigen taal, niemand die er iets van begrijpt, behalve je eigen zoon, die vervolgens een boos gebaar naar je maakt, dat dan oeps, wel weer universeel is….)

En toch, ondanks al die nationaliteiten, maak je toch het makkelijkste contact met je eigen taalgenoten. Niet dat de taal een barrière is, maar de Hollandse mentaliteit en gezelligheid, even bij iemand binnenwippen voor een bakkie koffie, is toch wel kenmerkend voor ons. Zo heb ik de afgelopen week aan de lopende band gezellige vrouwen met kids over de vloer gehad, uiteraard om te polsen wat voor soort mensen wij nou eigenlijk zijn en om te kunnen oordelen wiens huis er nou eigenlijk leuker / groter is… (en ok, wij hebben niet het grootste huis, maar toch zeker wel het leukste..;-) idem voor de mensen die er in wonen..). Nee, alle gekheid op een stokje, stuk voor stuk leuke meiden waar ik zeker vaker een bakkie koffie (of thee) mee zal doen! (of een wijntje, martini-tje of frozen m???) Het duizelde Ronald wel aan het eind van de week met alle namen en bijbehorende achtergrond info en ik geloof ook dat hij het allemaal wel prima vindt. (Al merkte hij wel op dat met al dat koffiedrinken, het huishouden er ook niet echt op vooruit gaat…. Ach laat ik het zo zeggen, gezelligheid kent geen tijd!). Gelukkig heb ik voor de komende 2 weken nog wat speelafspraken met vriendjes en vriendinnetjes gemaakt en zijn de meesten nu terug van vakantie, dus hoef ik me wat minder zorgen te maken over het entertainen van de kids en misschien heb ik dan iets meer tijd voor het huishouden…, ok, ik zeg misschien  ….

Over de kids gesproken. Inmiddels is Lars begonnen met voetballen bij zijn nieuwe club. Het is nog een beetje wennen zowel voor hem als voor ons. Het niveau is lastig te vergelijken met dat in Kloetinge. Niet alleen de manier van voetballen is anders, er wordt hier volgens Lars meer ‘ge-ego-d’ (individueel voetbal in plaats van team) maar ja, hij moet ze ook nog leren kennen en zij hem, daarnaast zijn de omstandigheden ook compleet anders. Lars heeft dit weekend meegedaan aan een toernooi (er werd op 16 velden gespeeld…) waarbij hij midden op de middag bij 40gr Celcius een wedstrijd moest spelen. Niet alleen is het dan belachelijk warm, ook het veld is knoeperd hard. Na 15 minuten zagen we al dat dit hem niet zou worden. Ondanks dat er extra drinkpauzes werden ingelast, was dit toch echt te warm voor Lars en was hij er na 2x25 minuten gewoon ziek van. Het arme ventje zat er compleet door. Het toernooi werd gespeeld over 2 dagen en de 2e dag gelukkig op een voor de voetbal prettiger tijdstip, 8 uur ’s-Ochtends, maar helaas voor ons betekende dat dus de wekker om 06 uur op zondagochtend…. Lars was wat voorzichtig in aanvang bij deze wedstrijd, maar nadat hij door had dat het een stuk koeler was, liet hij zich weer van zijn beste kant zien en kwam hij grijnzend  na 2 goals en 4 assists het veld af. De competitie start hier over 2 weken, ik hoop voor hem dat de temperaturen dan iets prettiger zullen zijn…

Onze Mats is sinds de vakantie van de luiers af! Vraag me niet hoe dat is gelukt.., maar laat ik het zo zeggen: de aanhouder wint! Niet altijd is dat even gemakkelijk, want zoals jullie weten, zijn we hier in Houston veel onderweg en niet altijd heb je dan snel een wc binnen bereik… Dus heb ik het potje nu maar standaard in de auto liggen, zodat als de nood dan erg hoog is….

Isa begint langzaam ook haar draai te vinden. In het nieuwe schooljaar zitten er 7 nederlandse meiden in haar jaar en 1 nederlandse jongen (ach gossie, arme jongen ;-). 1 van de meiden woont zelfs bij ons om de hoek en heeft ze afgelopen week ontmoet. Volgende week heeft ze haar eerste slaapfeestje en meerdere speelafspraken.  Je snapt dat ze al zin heeft om weer naar school te gaan.

Ronald heeft zijn draai op het werk ook al helemaal gevonden. Z’n agenda raakt steeds voller, maar ik krijg de indruk dat hij lekker op zijn plek zit. De afgelopen week kon hij ook even gezellig een biertje drinken met wat collega’s die over waren gekomen uit Nederland.

Kortom, het gaat goed met de Goetheer5!
En verder:

-          nog 4 weken en dan komen opa en oma en Judith op bezoek, we zijn de dagen al aan het aftellen!

-          Nog 11 weken en dan komen een paar vriendinnetjes van mij gezellig shoppen

-          Nog 4,5 maand en dan komen we weer een frikandel speciaal halen!

Florida, the sunny state!

Met een heerlijk kopje thee, lekker achtergrond loungemuziekje, stukje chocola (onee, dat mag pas weer als de vakantiekilo’s eraf zijn), tijd om onze belevingen weer vast te leggen. Het was de bedoeling dit gisteren al te doen, maar helaas werd mijn tijd in beslag genomen door de heerlijke Amerikaanse administratie sores. Het bleek namelijk dat de meeste van de vooraf ingestelde automatische betalingen niet goed waren doorgekomen. Na een uur had ik 2 van de 5 rekeningen eindelijk betaald… ach ja, welkom weer in het werkelijke Amerikaanse leven…

Maar nee, eerst eens over onze heerlijke Florida vakantie. Ze noemen hier Florida ‘the sunny state’ omdat daar kennelijk de meeste zonne-uren gemeten worden. Eigenlijk zoals ons eigen vertrouwde Zeeland!

We zijn de vrijdag per vliegtuig (spirit air, een soort van budgetair ofzo) met een 2 uur durende vlucht naar Orlando gevlogen. Daar zou een auto voor ons klaar staan om ons naar onze eerste overnachting in Miami te brengen. Inmiddels kennen jullie de relatie tussen Ronald en auto’s wel. Je snapt natuurlijk dat de in het pakket gehuurde auto ‘het-net-niet-helemaal’ was… (ok, nee geintje, de auto was een prima middenklasser, maar met 5 personen en 5 koffers mogelijk toch wat aan de krappe kant om 2 weken Florida mee door te cruisen). Dus je snapt, ik werd met de kids even op het wachtbankje geparkeerd, zodat Ronald met opperhoofd van de autoverhuur de autovoorraad even langs kon gaan. Hoe hij het heeft geregeld weet ik niet, en of we straks nog een vette naheffing krijgen ..(hij zegt van niet).. maar we kregen een geweldige Jeep Grand Charokee onder onze kont.. (jaja, je leest het goed de auto die Ro net zelf heeft). Dus ja, je snapt het, daar paste het luxe verwende expat gezin natuurlijk makkelijk in. Inmiddels was het wel al wat later geworden, dus hup, op de cruisecontrol in 3,5 uur naar Miami.

In miami hadden we voor 1 nacht een kamer in een resort dat veel door zakenlui wordt gebruikt. Een super riante en luxe kamer, de kids gingen compleet uit hun dak… soooo mam, blijven we hier de hele vakantie???? Wooooow. Ik was op dat moment toch even bang dat de rest van de vakantie nog wel eens een beetje tegen kon vallen… Gelukkig was iedereen goed moe (behalve Mats natuurlijk: neeheee ik ga niet slapu!) en viel iedereen goed in slaap. De volgende ochtend, na een relaxt luxe ontbijtbuffetje, wederom op de cruise control richting de Florida Keys. Een enorm leuke trip waarbij we veel bootjes zowel op het water als op de weg zijn tegen gekomen. Omdat we wat vroeg aankwamen, kregen we van de receptie wat tips om te gaan lunchen. We belanden daarbij op een hele leuke plek aan het water waarbij het vakantiegevoel helemaal tot zijn recht kwam. Denk daarbij aan rietenoverkapping met verhoogd terras, beneden een zwembad met bar en ligbedden en de aanlegsteiger voor de bootjes. Zelfs nog een stukje zand met ligbedjes voor een strandgevoel. Je snapt dat we daar nog een paar keer naar terug geweest zijn.

Onze vakantie-partners-in-crime Marcel en Renate hadden de pech dat ze iets wat later de Keys op kwamen rijden en daardoor in de file terecht kwamen. Gelukkig waren zij al volledig in vakantiestemming na een week zand, zee, Miami en Orlando. Wat enorm fijn om hen weer te zien. Het gekke is dat je past beseft dat je mensen mist als je ze weer ziet. Ik had dat ook met Dike en Dook. We zijn natuurlijk nog zo bezig met het op poten zetten van ons leven in Houston, dat je niet zo stil staat bij het gemis. Gelukkig ook maar, want anders denk ik dat het we het onszelf een stuk moeilijker maken.

De eerste avond werd meteen de ‘bol-competitie’ opgestart, een soort van boerenbridge, een aantal van jullie weten hoe dat spel gaat. Met Marcel & Renate hebben we dit voor het eerst op wintersport gespeeld, en het ontbrak ook nu weer niet aan strijdlust! (ik laat in het midden wie er uiteindelijk aan het eind van de week winnaar was… maar het was spannend tot de laatste avond, niemand wilde namelijk door zijn eigen kind de volgende ochtend ‘lozer’! worden genoemd…;-).

Ons kleinschalige resort op de Keys was een waar paradijsje. Tranquility bay, de naam zegt het al. Doordat we een volledig huisje hadden, inclusief keuken, grote woonkamer en veranda, 3 slaapkamers en 2 badkamers, maar met hotel service van house-keeping, hadden we de ruimte èn de luxe. Ook de kleinschalige opzet gaf de kinderen de vrijheid hun eigen plan te trekken. (En konden de pappa’s en mamma’s de cocktails aan de strandbar uitproberen). Maar natuurlijk hebben we ook veel gezien, want het is natuurlijk niet dagelijks dat je op de wereldberoemde Keys zit. Zo hebben we een dag een bootje gehuurd, zodat we ons even als corcket & tubbs in Miami vice konden wanen… al waren wij nu dan wel degenen die door de waterpolitie werden aangehouden… tja, als je vaart met je duikvlag uit, dan vraag je er natuurlijk ook wel een beetje om… (maar ja, wisten wij veel dat dat een duikvlag was????). Soooo sorry officer! Gelukkig kwamen er met een waarschuwing vanaf…We hebben verder onze ogen uitgekeken naar de waanzinnige villa’s die daar aan het water liggen en maar hopen op een mooie sprong van een dolfijn… helaas, alleen Ronald heeft ze gezien, althans in het wild dan. We zijn namelijk ook naar het dolfijnen reservaat geweest. Wat zijn die dieren toch bijzonder. Isa, Lieke en Tijmen hebben ze zelfs nog geaaid! Volgens Isa zijn ze enorm zacht, nog zachter dan mensen. Ze vond het een onwijs gave ervaring. Natuurlijk zijn we ook naar het meest zuidelijke puntje van Amerika geweest, Key West. Wat een leuk plaatsje. De caribische invloeden kan je er goed in terugvinden, maar dan uiteraard wel met een Amerikaans sausje erover…..

De week vloog voorbij en we kwamen gezamenlijk tot de conclusie dat we hier absoluut nog eens naar terug moeten gaan, maar dan zonder kids, het liefst als bejaarden, in een cabrio corvet of op een scooter….;-).

Na het afscheid van onze vakantiepartners, was onze volgende bestemming west Palm Beach, dit ligt op ongeveer 20 km van het luxueuze Palm Beach af, (dat is zelfs voor ons verwende expats, iets teveel van het goede). Wederom een kamer met z’n 5-en, maar dan helaas iets wat kleiner dan die van de eerste nacht in Miami… Voor de kids natuurlijk erg leuk, pas om half 10 naar bed, voor ons even wat anders, om half 10 het licht al uit en geen tv meer aan, om vervolgens de volgende ochtend heerlijk gezellig om half 7 naar Disney tv te kijken… je snapt dat ondanks het geweldige strand, we toch een dagje eerder naar Orlando zijn vertrokken, waarbij we er eerst voor gezorgd hebben dat we in dat hotel en afzonderlijke slaapkamer zouden hebben…. Maar natuurlijk niet voordat we Miami hadden bezocht. Het was wat warm, maar dat mocht de pret niet drukken, koffietje op het beroemde Oceans boulevard met uitzicht op de hyppies met hasies, de 50+ers met sixpacks en de rondborstige dames in kleine bikinitjes… daartussendoor natuurlijk de overduidelijke toeristen, in alle soorten en maten… en de vrolijke art deco panden. Absoluut een leuke stad en ook de kids vonden het leuk om iets te zien dat ze kenden van de tv.

Van het strand naar de stad Orlando. In een heerlijk hotel recht tegenover Seaworld. Het hotel had een erg leuk zwembad met waterspeeltuin. Onze waterrat Mats bleef er maar doorheen huppelen!  Dat onze kids inmiddels toch ook wel wat verwend zijn, bleek wel na de eerste nacht, want zowel Isa als Lars ‘vonden het hotel toch iets minder, want het bed lag echt niet lekker hoor mam!’. Verwende snotapen. Gelukkig was de kamer dusdanig groot, dat er een extra bed bijgezet kon worden, waarna de prins en prinses heerlijk hebben geslapen…

Uiteraard waren we naar Orlando gekomen voor het prachtige Seaworld. Marcel & Renate hadden ons al wat praktische tips gegeven, waardoor we bij de shows een goede plek hadden. Marcel had niet overdreven toen hij zei dat je als volwassene net zo hard meejuicht en klapt bij de shows als de kinderen. In 1 woord, fantastisch!  De dolfijnen maken er een echt feest van en de Orka’s zijn zo indrukwekkend! (Al vond Mats ze wat minder, die viel in slaap..). Het Disney resort, wat bijna de helft van Orlando in beslag neemt, hebben we maar gelaten voor wat het is, maar pas na een bezoek aan 's-werelds grootste Disney store.. tja en laat dan die onwijs schattige knuffels of super toffe posters maar eens liggen. Mochten we tijdens ons verblijf hier nog een keer een Disney park gaan bezoeken, kunnen we de Disney winkel links laten liggen ...;-).

Al met al een heerlijke vakantie, compleet anders dan een vakantie aan de spaanse costa, maar we hebben allemaal genoten. Toch moet ik ook eerlijk zeggen dat we het ook wel weer heel fijn terug te mogen naar ons ‘nieuwe’ thuis.