ABC....

Dat we een typisch zeeuwse achternaam hebben en dat Amerikanen die lastig vinden, hebben we allemaal al ontdekt. Van ‘Koethur’ of guoethur of ‘…. I’m sorry, could you spell it or me?' En dan begint het… G O E T H E E R (op zijn engels natuurlijk)… dan herhalen ze het, en is het natuurlijk altijd fout, dus wordt het G as in Gas, O as in Off, E as in Egg, T as in… etc, je snapt dat dit in soms tot diepe zuchten lijdt…

Zo ook het regelen van tv, internet en telefoon voor ons nieuwe huis. Omdat we inmiddels al enigszins weten hoe het hier in de VS kan gaan, hadden we ons huiswerk goed gedaan. Ik had de afgelopen week al een keer uitgebreid via de online chat met AT&T informatie gekregen, waarbij ze wel 3 keer vroeg of ik klaar was om tot aanschaf over te gaan, ja ze zijn erg ‘eager’ om een deal te maken hier. Maar nee, ik moet natuurlijk eerst overleggen met mijn husband! (Dat is dus echt het beste excuus hier, want dan houden ze meteen op met zeuren!). In dit geval niet geheel ongelogen omdat alles op naam van Ronald moet komen te staan. Wij dus met alle benodigde papieren klaar achter de pc om online (tja, zo werkt dat toch in de moderne tijd) de zaken te gaan regelen. Dat ging goed, totdat we op de persoonlijke gegevens kwamen… na 3x opnieuw alles invoeren, kregen we de melding dat we toch maar telefonisch contact moesten opnemen met de salesdesk. Dus ja, wij natuurlijk braaf bellen. Je voelt m al aankomen, dat was dus hilarisch, vooral omdat Ronald degene was die tot 6x toe zijn achternaam mocht spellen, de eerste 3 keer met een mevrouw die het kennelijk niet meer zag zitten en de telefoonverbinding verbrak (nadat Ro al 5 minuten met de telefoon tegen zijn oor zat vroeg hij aan mij: ik sta nog steeds in de wacht? Hoor jij wat? Bleek de verbinding weg te zijn… hihihi) Dus de 2^e poging, met een niet al te snuggere medewerker, die het alfabet volgens mij nooit zo goed had geleerd… je had Ronald zijn gezicht moeten zien, het is jammer dat ik geen foto heb gemaakt. Na in totaal een uur aan de telefoon te hebben gezeten, was de conclusie dat ze zijn officiële papieren over de fax nodig hadden, anders was het niet te regelen…. Ja je leest het goed de FAX. Gelukkig dat Ronald er inmiddels de humor wel van inzag, want we hebben hier wel een fax, maar geen vaste telefoonlijn (daar bellen we dus ook voor), dus ja daar heb je dan even niets aan…. En dat met een bedrijf dat wereldwijd tv internet en telefoon regelt, het lijkt wel de vorige eeuw! Ronald is dus nu maar naar een AT&T winkel geweest om het daar maar persoonlijk te gaan regelen. Maar na een bezoek van een uur, is hij teruggekomen om vervolgens weer met hetzelfde bedrijf aan de telefoon te zitten, om wederom weer zijn naam te mogen spellen…. (en nee het is nog niet geregeld…. En de humor is inmiddels ook al verdewenen).

Had ik al gemeld dat we ook nog Gas, Water en Elektra moeten gaan regelen… bij 3 verschillende bedrijven…. Ajajajajajaj…..

Zo hebben we zoals jullie weten ook nog wat spulletjes voor het nieuwe huis aangeschaft. Door een wat langere levertijd van bepaalde zaken, zal dit pas begin augustus worden geleverd, althans, zo dachten wij het afgesproken te hebben. Todat we een mailtje kregen dat bepaalde zaken al onderweg waren, naar het nieuwe huis…… oeps… dat was niet helemaal de bedoeling, maar ja, ga dat maar eens rechtbreien in een land als deze… Gelukkig was het alleen de hoes van de bbq en hebben we de eigenaar van het huis zover gekregen dat ze het in deze voor ons in ontvangst zal nemen. Laat ik het zo zeggen met alle ervaringen tot nu toe, is Amerika inderdaad het land van de onbegrensde mogelijkheden… t is maar net hoe je er naar kijkt..;-).

De kids hebben inmiddels vakantie, de eerste 2 weken nog in ons knusse o zo gezellige appartement. Gezellig, tenminste als ze het gezellig houden. Ik had deze blog bijna ‘de kunst van het opvoeden’ genoemd. Met een (bijna) puberdochter en een zeer bewegelijke 8-jarige zoon kan je je voorstellen dat een knus appartement soms wel oorlogsgebied lijkt. Deuren die slaan (sorry buurman), vloekwoorden waarvan zelfs ik het bestaan nog niet wist, gegil waar iron maiden jaloers op zou zijn en het verwensen van elkaar. Allemaal niets nieuws voor mij.  En natuurlijk altijd de schuld van ‘die stomme zus’ of van ‘die klier van een broertje’… steevast gevolgd door ‘hij/zij krijgt nooit straf’ of ‘ja, het is zeker ALTIJD mijn schuld’. Omdat we dit op den duur toch wel een beetje behoorlijk zat werden hebben we de ultieme straf gevonden: … de:"zoek het samen lekker even uit op jullie gezamenlijke kamer en je komt er pas af als jullie samen een oplossing hebben gevonden……” En ik zal je zeggen, deze werkt voortreffelijk! Ok, er komt een portie zelfbeheersing als ouder bij kijken en een stel oordoppen is op z’n tijd wel handig (de koptelefoon met muziek werkt ook erg goed), maar uiteindelijk kiezen ze toch eieren voor hun geld en komen dan afgekoeld en zelfs samen lachend de kamer uit. (de ene keer al na 5 minuten, ze hebben echter ook al eens 2 uur samen zitten mokken… ik heb heerlijk mijn boek kunnen lezen ;-). En natuurlijk begrijpen we best veel, want na 8 weken je kamer met je zus of broertje delen is de lol er ook wel van af en 8 weken lang dora op tv vanwege je kleine snotbroertje is natuurlijk ook niet altijd leuk en natuurlijk zijn ze beiden op zijn tijd ook echt stierlijk vervelend. (ik had zelf ook zo’n broertje….;-P). Maar ja, we zullen het er toch nog even mee moeten doen. (en je zal zien, zodra ze hun eigen kamer hebben gaan ze elkaar toch weer opzoeken…).

Maar gelukkig zijn er ook heel veel gezellige momenten waarbij we heerlijk samen ravotten in het zwembad of gezellig samen genieten van een echte amerikaanse hamburger of gewoon onderweg in de auto waar we leuke gesprekken hebben over alles wat we meemaken. Nee wat dat betreft nog geen spijt van onze beslissing om dit avontuur aan te gaan.

We genieten ook erg van het weer, ondanks dat het erg warm is, de temperatuur is afgelopen week zelfs al op 41,5C uitgekomen, het is in ieder geval zonnig en dat is ook goed voor je humeur (tenminste, als je niet te lang erin buiten hoeft te lopen en daarmee binnen 5 minuten je shirt, broek en ondergoed kan uitwringen van het zweet). We gaan meestal pas na 5 uur smiddags lekker naar buiten om te zwemmen en zelfs dan is het nog echt hot, maar ons hoor je niet klagen, als we horen hoe het momenteel in ons natte koude Nederland is ….

En verder;

… zijn we aan het aftellen voor de verhuizing;

…. Heeft Mats zijn eerste zwemdiploma gehaald! Hij kan nu drijven op zijn rug (al is het niet van harte) en kan hij ringen van de bodem opduiken (met een beetje hulp…). We gaan nu verder met reguliere zwemlessen;

… Ro z’n auto…..

… vakantie, we zijn inmiddels zo ver dat we weten wanneer (begin augustus), waar (Florida), en met wie (de schippertjes, gezellig!), nu nog de concrete invulling…

To be continued….

Just one of those days…

Soms heb je van die dagen dat je achteraf denkt, ik had beter in bed kunnen blijven… Zo stond ik van de week al op met koppijn en n vreselijk humeur (ik zal de oorzaak maar even achterwege laten..;-). Gelukkig hadden de kinderen al snel door hoe mijn pet stond, dus zonder al teveel trammelant kreeg ik ze op tijd op school. De enige die iets wat minder meegaand was, was Mats. Hij begon al bij het opstaan ongeveer ‘ikku wil niet zwemmen’…. (ja we zijn met de zwemlessen begonnen, maar daarover straks meer). Dus toen we richting zwemles reden, begon het gejammer al achterin, van zachtjes naar steeds iets harder… (pffffff). Maar goed, geen gezeur, het is voor zijn eigen bestwil, dus hup naar de zwemjuf. (Ik zeg dat nu wel zo stoer, maar toen ik zijn intens verdrietige koppie vanachter het raam zag, brak mijn moeder hart toch wel…) Gelukkig is zijn juf miss Heather, echt een lieverd en mocht hij meteen even met haar kroelen… Dat heeft echter niet veel geholpen, want bijna het complete halfuur heeft hij half snikkend doorgebracht… Niet dat hij zwemmen niet leuk vindt, hij wil echter niet met zijn hoofd onder water, dat blijkt thuis ook wel met het haren wassen. Drama’s kan hij ervan maken. Gelukkig krijgt hij na afloop van de zwemles altijd een lolly, dus hij kwam helemaal happy weer uit het water… om vervolgens bij een hevig gestreste moeder terecht te komen omdat ze de handdoek vergeten was….. (handig mamma!). Dus ja, dat was dus even improviseren met afdrogen (en ach, dat tshirt droogt hier echt binnen 5 minuten hoor, gewoon even in de zon zetten). Met een diepe zucht weer in de auto naar huis om hem daar even rustig onder de douche te zetten en zijn waterwratjes daarna te behandelen met jodium…. Niet dat hij daar erg blij van wordt, dat prikt namelijk… en wat denk je, in mijn o zo handige bui, laat ik het flesje jodium omvallen, over  de witte handdoek, zwembroek en spetter zo mijn nieuwe, o zo leuke, gele korte broek onder…. NEEEEEE, ik dus als een gek dat gaan opruimen en schoonmaken… en terwijl ik half in tranen daar mee bezig ben hoor ik uit de verte roepen… ‘mamma, ikku heb plasje daan!’’…. uhhhhh, nee toch… Ja hoor, op de keukenvloer… aaaaaaahhhhhhhh!

Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe Ronald werd ontvangen toen hij 15 minuten later thuis kwam lunchen…

Overigens zijn de vlekken er weer uit, gewoon een halfuur in het water laten weken… (dat geeft dus aan wat er hier allemaal in het water zit…. Ga ik maar even niet teveel over nadenken…). Toch prettig dat deze dagen niet al te vaak voorkomen (en zeker voor Ro… )

De dagen vliegen op het moment enorm snel voorbij. Op school zijn er allerlei activiteiten die in het teken staan van de naderende vakantie. Assemblys, voorstellingen per klas, erg leuk! Kijkdagen op school en ga zo maar door. Op het schoolplein (of hier eigenlijk voor het hekwerk) gaan de meeste gesprekken over het terug gaan naar de ‘home country’ of het klaarmaken voor een verhuizing (naar waar ook ter wereld). Wij zijn inmiddels ook al volop bezig onze eigen ‘mini’ verhuizing voor te bereiden, nou voorbereiden, uh laat ik het zo zeggen, we hebben inmiddels de leukste interieur winkels gevonden en ondanks dat we blij worden van de Ikea, is het toch ook wel leuk om een paar ‘niet ikea’ spulletjes in huis te hebben. Niet erg goed voor de portemonnee overigens, want omdat we nu al een flink aantal weken van huis zijn, krijg je echt zin om weer een ‘thuis’ te maken. En omdat je op een of andere manier niet helemaal meer op je netvlies hebt wat er allemaal in de container zit, ga je toch iets teveel van die leuke spullen kopen… (onder het mom van, het huis is best groot hoor….). Ronald vindt het gelukkig allemaal best, die heeft namelijk net zijn nieuwe BBQ uitgezocht…  (en ik de tafel met stoelen die erbij horen J.) Nu de komende 3 weken die leuke winkels maar even mijden, want ondanks dat mijn auto best groot is, gaat dat allemaal natuurlijk niet passen en om nog een extra verhuiswagen te gaan regelen… denk niet dat dat vergoed gaat worden…

Zoals ik al eerder heb verteld gaat Mats nu iedere dag naar zwemles. Hij zit in een groepje van 4 kindjes en leert hoe hij moet drijven in het water en hoe hij de kant moet vastpakken. De eerste 2 dagen gingen fantastisch en kwam hij bijna zingend bij de les vandaan, echter de 3^e dag was zoals ik net schreef een drama, om vervolgens de 4^e dag huilend te beginnen maar halverwege de les zijn geweldige glimlach weer tevoorschijn te toveren, omdat hij eindelijk door heeft dat als je dan onder water gaat, je beter je mond gesloten kan houden…. (oja, dat had ik niet verteld, maar na de 2^e dag waterhappen, heeft hij s-middags op school nog even lekker de boel onder ge….vandaar dat hij de 3^e dag waarschijnlijk niet wilde…). Affijn, nog een weekje afzien voor ons beiden en dan de reguliere zwemlessen..

En verder:

… heb ik al mijn moed verzamelt en ga ik hier een kapper bezoeken, ja, er zijn toch meer grijze haren dan ik dacht, en het heeft met toch een aantal weken gekost om een beetje degelijke kapper te vinden (Sandra, zal ik je toch maar laten invliegen???;-)….

…. Ro en zijn auto??? Nee nog geen nieuws..

… Moeten we nog steeds onze rijbewijzen gaan halen.. (op een of andere manier zit daar een beetje het slop in…)

…. Heb ik voor t eerst in jaaaaaaren de haringparty moeten missen….( Was vast helemaal niets aan….)

… gaan we houston dit weekend kennis laten maken met mijn sate’s…..

…. Nog een weekje school en dan VAKANTIE!...

(bijna) vakantieperikelen…

Nog 2 weken en dan is het hier (net als bij de meesten van jullie thuis) zomervakantie. Alleen, waar jullie 6 weken de kids moeten bezig houden, zijn dat er hier 10!!!! ( en moet je nagaan, hadden we ze naar het Amerikaanse systeem laten gaan wel 12!) pffffff. Ik had dan ook wederom een miscalculatie van 2 weken..(goh, had ik daar eerder ook niet last van… zal vast de leeftijd zijn ;-). Dus ja, dan ga je hier en daar maar eens vragen wat de mensen hier gaan doen en het antwoord is steevast:… naar Nederland…  tja, daar schiet ik dus niet zoveel mee op. Dus ja, dan ga je maar aan de ‘echte’ Amerikanen vragen wat ze deze zomer gaan doen. En dat is dus naar ‘summercamp’. Nu had ik zelf altijd het idee dat dit een camp was in de bossen waar de kids gedropt worden voor een aantal weken, zodat de ouders nog enigszins een leven hebben tijdens de vakantie, en waar de kids blijven slapen in blokhutten en overdag vlotten en boomhutten bouwen… (ik heb kennelijk teveel films gekeken…) Nee summercamps staan hier voor de (dag) activiteiten die overal georganiseerd worden voor de kinderen tijdens de zomervakantie. De kampen met overnachtingen zijn er wel, maar dat is meer voor de ‘highschool’ jeugd. (de leeftijd dat je volgens mij de kids juist thuis achter tralies wilt hebben en niet in een kamp met leeftijdsgenoten waar ze natuurlijk alles doen wat verboden is… zoooo blij dat we tegen die tijd alweer lekker terug zijn ;-). Dus je snapt ik ben eens gaan kijken wat ze dan zowel aan summercamps hebben. Voor Lars natuurlijk geen moeilijke keuze: een voetbalkamp… logisch… maar ja, welke dan? Voor onze Isa nog lastiger, want hockey hebben ze hier niet echt, pas eigenlijk vanaf de leeftijd van 12 en dan ook nog eens aan de andere kant van de stad… dus dat wordt waarschijnlijk een knutsel iets… ja, iets, want knutselen doen ze hier erg graag. Er is kleien, schilderen, boetseren, scrapbook maken, tekenen, poppen maken, … en zo kan ik nog wel even door gaan. Dus alweer echt Amerikaans, veel en veel teveel keuze.. Gelukkig voor Lars zijn er een paar verloren expats die nog wat langer in Houston blijven voordat ze naar Nederland gaan, dus die kan de 2^e week van de vakantie lekker de ochtenden gaan voetballen met vriendjes op een voetbalcamp. Voor Isa moeten we dus nog wat gaan regelen, maar dat komt vast goed.

Natuurlijk gaan we in de vakantie ook nog lekker weg. Ik had me ingebeeld dat we na de afgelopen hectische en bewogen periode, een paar weken lekker met onze billen in hagelwit zand zouden zitten, cocktails geserveerd zouden krijgen op onze ligbedjes onder de palmbomen en de kids geëntertaind zouden worden door de prive butler… (en echt, geen grapje, deze resorts zijn er dus gewoon!). Maar ja… we hebben nog steeds de postcodeloderij niet gewonnen (en de kans dat we deze in juli zullen winnen wel erg klein is…) dus gaat dat hem niet worden. Goed, dan nemen we met iets minder genoegen toch? Genoeg eilanden hier in de streek zou je zeggen. Maar daar zit een miscalculatie, want al liggen ze hemelsbreed net zo ver als Barcelona vanaf Vlissingen, er naar toe gaat toch wat lastiger. Of je moet 3 keer overstappen, waardoor je 20 uur onderweg bent, of je betaalt nog meer dan een ticket naar Nederland… tja. Ik heb zelfs overwogen om maar via Amsterdam te vliegen, want dat was op sommige bestemmingen zelfs nog goedkoper. Maar ja, we blijven optimistisch. Zo hebben we ook naar Florida gekeken met alle grote attracties en stranden en mooi weer… klinkt niet gek toch? Helaas, laat augustus nu de drukste maand zijn en om nu in deze hitte naar een disneypark te gaan om vervolgens per attractie 2 uur in de wachtrij te gaan staan…. Mmmmmm, dan klinkt dat ligbedje met die cocktail toch aantrekkelijker… Een camper dan en rondtrekken? Nope, deze mamma wil ook graag vakantie na al dat geregel en gestress van het afgelopen jaar, dus tenzij de rest van het gezin mij gaat verzorgen stap ik niet in een camper! (maar dat gaan we zeker nog wel doen hoor! Alleen niet nu.) Dus ja, iedere avond zitten we dan toch erg gezellig (ehum) ieder achter een schermpje te zoeken naar de ideale vakantie…. To be continued…

Wist je trouwens dat de Amerikanen helemaal niet gewend zijn om vakantie te houden zoals wij dat doen? Als je zegt dat je 2 weken gaat dan kijken ze ja al vreemd aan, laat staan als je aangeeft dat je er 3 gaat, dan vallen ze zowat van hun stoel! Omdat ze hier zo weinig vakantiedagen krijgen, zijn ze gewend om korte trips te maken, een week is dan ook meestal echt de max. (Wij zouden dat niet overleven! De eerste week moeten we altijd echt weer aan elkaar wennen, de 2^e week barst meestal toch wel een keer de bom om vervolgens de 3^e week er weer achter te komen waarom we elkaar ook alweer zo leuk vonden en genieten we met volle teugen! (uh, ja, ik heb het ook over de kids ;-).

En Verder:

… is het me dus toch gelukt om nog iets op te schrijven, want echt spannend was het de afgelopen week niet.

…. is Ro nog steeds bezig met zijn leaseauto… (hé, whats new?)….

…. hebben we vandaag het childrens museum ontdekt, erg leuk, al viel het de kids tegen dat het geld dat ze in de virtuele kinderwereld verdient hadden, niet te besteden was in de echte grote mensenwereld…;-)….

… heeft Lars morgen zijn eerste echte voorstelling op school, spannend!

…. Gaat Mats beginnen met zijn zwemles.

… hebben we vandaag als ware Texanen een Weber barbecue gekocht, en een serieuze! Nog even geduld voor hij geleverd wordt…

Socialiseren...

Nog voor je hier in Amerika de drempel over stapt hoor je meteen: “Hi, how are you today?”. Ga daar dan niet uitgebreid op in door te vertellen wat je die dag allemaal al hebt mee gemaakt, want dat is niet echt de bedoeling. Het is wel zo netjes om dan terug te antwoorden: “Fine, thank You and how are you today?” niet dat ze daar op antwoorden, want de volgende die binnen komt krijgt meteen dezelfde begroeting. Toch is het wel fijn om zo vriendelijk ontvangen te worden. Het werkt ook wel laagdrempelig om dan eventueel om wat assistentie te vragen. Als je gaat shoppen, dan lopen er ook enorm veel mensen rond in de winkel, allemaal met oortjes en microfoontjes, je denkt haast dat Michelle Obama in de winkel is en dat dit allemaal security is, maar nee, dat zijn de verkopers. De Apple store spant daarbij de kroon. Als je er voorbij loopt krijg je de indruk dat het toch wel erg goed gaat met Apple. Totdat je in de winkel bent en er achter komt dat er op iedere vierkante meter een verkoper staat. Dan zou je denken, handig, kan ik meteen mijn vraag stellen, nee, je wordt eerst verwezen naar het opperhoofd vooraan de winkel die dan de ‘specialist’ naar je toestuurt. (en toen snapte ik het nut van de oortjes en microfoontjes). Vervolgens is er dan een hulp specialist, die de specialist weer adviseert, die dan op zijn beurt de voorraad specialist inschakelt en dan komt de betaal specialist… Ok, nu overdrijf ik een beetje, maar het is me nu wel duidelijk waarom de Apple producten zo duur zijn…

Zo ook in de kleding winkels, ze komen al aangerend om het kledingstuk van je aan te nemen, om vervolgens een pashokje voor je te reserveren, met je eigen naam erop. Dat vinden ze wel zo handig, want dan kunnen ze terwijl jij aan het passen bent een paar keer komen vragen: ‘Michele, are you doing ok?’, en eigenlijk, als ik aan het passen ben wil ik liever helemaal niet dat ook maar iemand weet dat ik aan het passen ben... Vervolgens proberen ze je bij het afrekenen met een grote glimlach nog een spaarkaart (lees creditcard) aan te smeren en als je de winkel uit loopt is het altijd weer met een vriendelijke: “have a good one!”.

Ja van die vriendelijkheid zouden ze in Nederland nog wat kunnen leren…

Ook de sociale contacten die je hier maakt via bijvoorbeeld school zijn erg open en vriendelijk. Het leuke van het expat leven is dat je continu nieuwe mensen ontmoet. Je bent eigenlijk maar heel even ‘nieuw’, want voor je het weet zijn er al weer mensen die nog ‘nieuwer’ zijn dan jij. Iedereen is daarom ook enorm sociaal en geeft je tips en trucs waarvan ze uit eigen ervaring weten dat je er wat aan zal hebben. Mijn niet bewonderingswaardige eigenschap dat ik slecht namen kan onthouden kan ik hier uitermate goed verbloemen, want je moet echt wel een superwizz zijn om al die namen en mensen te kunnen onthouden. Ook zo grappig, dat iedereen je ook voorstelt aan iedereen… “O, ben je net nieuw? Dan moet je die en die nog even ontmoeten of die en die want die kennen ook weer mensen die….” Uh, ja, dan ben je mij dus al kwijt… Maar gelukkig zijn al die andere mensen best goed in het onthouden van mijn naam en kan ik gelukkig wel goed gezichten herinneren, dus sta ik niet helemaal voor joker door mezelf telkens weer opnieuw voor te stellen…

Als je dan een eerste echte afspraak of borrel hebt krijg je allereerst de vraag: “En waar werk je of waar werkt je man?” “Shell, Exxon, BP…” “ Dockwise…” “ uh, wie...?”. Zo grappig. Ik ben er ook achter gekomen dat ik eigenlijk best ouderwets en ongeëmancipeerd ben, want tot mijn verbazing werkt een deel van de expat vrouwen gewoon zelf ook voor een multinational. Op de vraag hoe ze dat dan doen met de kinderen, o gewoon, ik heb mijn nanny meegenomen uit Azie….. Tja, zo kan ik het ook denk ik dan… (maar waarom ik het dan niet doe???..;-). Je snapt vanuit dat inzicht dus ook wel dat wij met onze 3 kids hier vrij standaard zijn, om er echt bij te horen moet je eigenlijk 4 kids hebben…. (En  NEE, ik hoef er echt niet bij te horen!).

Maar gelukkig zijn er ook nog genoeg échte expat vrouwen, die heerlijk veel koffie drinken, tennissen en wijn (of sherry of cava of…) drinken. (pffff was al even bang dat ik me hier zou gaan vervelen…;-). Zo heb ik afgelopen week mijn eerste avondje uit gehad. Samen met een aantal moeders van school zijn we gaan schilderen… jaja, en nee, niet met nummertjes.. Uiteraard wel met genoeg cava, wijn en heerlijke hapjes… Verbazend genoeg heb ik echt een erg leuke avond gehad en zelfs het eindresultaat viel me niet tegen… Oordeel zelf maar…

Ook hebben we de eerste buurtborrel gehad. Kennelijk gaat het nieuws hier erg snel, want zodra men door had dat we een huis gehuurd hadden in de wijk LOEN (Lakes On Eldrige North) kregen we de uitnodiging om te komen borrelen.  En tja een gezellige borrel slaan we natuurlijk niet zomaar af! Wel een klein addertje…. De volgende keer is het dus bij ons… Aj, gelukkkig is het nu zomerreces… Maar het was gezellig en een leuke manier voor ons allemaal om wat meer mensen te leren kennen. Allerlei nationaliteiten door elkaar. Ik denk ongeveer 20 volwassen (en tja, reken zelf maar uit hoeveel kinderen er dan waren…) De kids waren gelukkig erg enthousiast, want ze weten nu iets beter welke kids er in de buurt wonen. Het is nog even 5 weken wachten en tegen die tijd zijn de meesten wel op vakantie, maar het belooft veel goeds! Gelukkig hebben we ook de fietsen ingepakt, want straks kunnen ze gewoon op de fiets naar elkaar toe om te spelen! (en dat scheelt mij weer heeeel veel uurtjes in de auto…)

Zoals je ziet beginnen de dagen zich lekker te vullen. Naast de koffiedates ben ik met Mats lid geworden van de Gymboree, een soort van kleuter gym waar de juf bij zingt (en gelukkig hoeven de mamma’s niet mee te zingen, ik denk dan namelijk serieus dat we daar niet meer welkom zouden zijn) Mats vindt het geweldig, het klimmen en klauteren en spelen. Hij bleef maar blij rondhuppelen daar. En over 2 weken gaan we op zwemles. Hij krijgt eerst een soort van turbosessie van 2 weken iedere dag een half uur en daarna gewoon 1 of 2 keer per week.

En verder, is gelukkig het zwembad weer open! Yes, kunnen de kids hun energie kwijt en is het daarmee iets rustiger voor de beneden buurman… Over de beneden buurman gesproken, afgelopen week ontvingen we als verassing een grote doos van de Nederlandse collega’s van Ronald met daarin allerlei Hollandse producten, Kaas, hagelslag, drop, schuddebuikjes etc. Het leek wel alsof we al jaren weg waren uit Nederland, want de kinderen gingen compleet uit hun dak! Zelfs zo erg, dat de benedenbuurman even flink tegen het plafond heeft aangebonkt…. En ik geloof echt niet dat dit puur alleen kwam door deze ene uitbarsting… verder, Ronald is nog steeds met zijn lease auto bezig, (tja het is natuurlijk ook erg moeilijk om mijn auto te overtreffen…:-).. Mijn taalgebruik in de auto is er niet op vooruit gegaan, hoe die Amerikanen hun rijbewijs halen… ??? (oeps, ik moet m hier ook nog halen, dus zal me inhouden…). Ronald begint zijn draai op kantoor ook te vinden en is meestal al voor 18u thuis, voor ons doen natuurlijk erg vroeg! Verder de komende week geen spannende dingen, aftellen tot de vakantie, nog 3 weken en over 5 weken de verhuizing... ik kan haast niet wachten!

Wild wild west...

Via de nederlandse media krijgen we zo af en toe te horen dat er nogal wat gaande is hier in (de buurt van) Texas: tornado’s en brandweermannen die omkomen, terwijl wij hier er niet zoveel van meekrijgen. Ok, we kijken hier meer naar de Nederlandse televisie via uitzending gemist en via de Ipad, dan dat we de amerikaanse zenders opzoeken, maar dat is eigenlijk omdat er zoveel zenders zijn, dat het zelfs voor zap-koning Ronald niet meer te overzien is. Dus wat er vooral aan staat is Nick jr, waar we erg blij worden van Dodododo Dora…. (maar dan met de engels – spaanse variant.. Ja, onze Mats wordt straks niet tweetalig, maar wel drietalig!.)

Ronald had afgelopen week een teambuilding uitje van 3 dagen net buiten Houston in een ‘resort’. Bij het woord resort denk ik natuurlijk meteen aan mooie stranden, cocktails en luxe hotels, dus je snapt dat ik best een beetje jaloers was omdat hij er even ‘tussen uit’ mocht. Totdat ik de eerste foto van hem kreeg vanaf het balkon van zijn lodge…. Dat balkon hing over het water en eronder zwom een levensechte grote krokodil! Brrrrr, hij liever dan ik! Goed wij hebben ook een groene krokodil in ons bad liggen, maar die zorgt er gelukkig alleen voor dat we niet uitglijden.. (;-). Het resort was gelegen in een soort natuurgebied. Het eerste onderdeel van de teambuilding was dan ook  de ‘safety instructions’ ongeveer in de trant van:

- slangen: niet op gaan staan, en veel geluid maken, het zijn bange dieren (jaja, geloof je t zelf?)

- schorpioenen: ook niet op gaan staan en ook veel bewegen en geluid maken en vooral die staart, bij uit de buurt blijven..

- krokodillen: ga maar niet zwemmen…

- spinnen: tja, uhh.. heel hard gillen???

Nee jullie begrijpen dat ik in nog geen duizend jaar daar vrijwillig naar toe zou gaan, en dan heb ik het nog niet eens over de teambuilding capriolen die ze moesten doen (in een paal van 10 meter hoog klimmen, balanceren op een koord op 15 meter, wandelen in het bos met al die gezellige beestjes…). Ro opperde nog heel even dat veel families er naartoe gaan voor een lekker weekendje weg… ja, doeiiii! Ik denk er ook maar niet teveel bij na, dat dit resort op nog geen 1,5 uur rijden van Houston ligt, of bij het feit dat er momenteel in een van de woonwijken in Houston een slangenplaag heerst…. Doe me dan maar een kakkerlakje…

 

De afgelopen week hebben we nog meer beestjes gezien, ook best grote enge en gevaarlijke beesten, maar deze zaten veilig achter slot en grendel. De Houston Zoo. Een mooie ruim opgezette dierentuin met goed verzorgde dieren. We hebben maar meteen een abonnement genomen. De trip ernaar toe was ook al een beleving op zichzelf, ( ‘mam, is het nog steeds 20 minuten? Dat was het net ook?’ mam, kijk nou, het is nu ineens 25 minuten…’ uh, mam, zijn we hier niet al langsgereden?)... tja ik blijf maar terugkomen op het verkeer hier, de wegen en de navigatie… jullie zullen wel denken… laat ik het zo zeggen, na dit tripje heb ik het vinkje ‘vermijd tolwegen’ maar eens aangezet (we hebben namelijk nog steeds geen vignet), en tja, dan wordt de reistijd ineens wel correct weergegeven… Maar we zijn er aangekomen, om er vervolgens achter te komen dat er heeeeeeeel veel mensen ook dachten naar de Zoo te gaan (of de omliggende musea en andere bezienswaardigheden) en dat zelfs hier parkeerplaatsen niet oneindig zijn… 

Dat we hier veel in de auto zitten snappen jullie inmiddels, eigenlijk zit iedereen hier veel in de auto. Op zich ook niet gek, want de temperaturen beginnen nu inmiddels serieuze waarden aan te nemen.  Om 9uur ‘sochtends is het al tegen de 90F aan (32C). De airco in de auto is dan ook echt een uitkomst. Ik begin dan ook langzaam aan te wennen aan het drive-thru principe, je kent het wel, net als bij de MacDOnalds, maar dan ook voor je koffie (starbucks) of de apotheek of nog gekker, je bankzaken, ja echt, ze zijn hier nog wat ouderwets en veel gaat hier met pay-checks. Lekker handig (maar niet heus) want je moet ze dus inleveren bij de bank. Maar wat doe je dan, dan ga je naar de drive thru bank of america, het lijkt op een soort tankstation, maar dan met buizen post en een luidspreker. Zo grappig, dan ga je er naast staan: “Hiiiiii, my  name is Shaun, what can I do for you today?” (oja, en let er even op dat je ze niet imiteert, want ze kunnen je dus continu verstaan… zooooo gênant…) dan doe je de check in de buis en hup, daar gaat je check naar de meneer in het huisje tegenover je. En dat terwijl je lekker in je airco-auto-met-draaiende-motor-auto zit, nee het milieu wordt hier niet erg serieus genomen...

 

Over bankzaken gesproken. Het werkt hier allemaal een beetje anders. Daar waar we in Nederland opgevoed worden met het principe, ‘geld pas uitgeven als je het hebt’ en je goed moet opletten dat je geen BKR (Bureau Krediet Registratie) notering hebt, wordt je hier letterlijk doodgegooid met creditcards. Zonder fatsoenlijke creditcard doe je hier gewoon niet mee. En je krijgt deze pas, als je dus een ‘credit history’ hebt opgebouwd, met andere woorden dat je hebt laten zien dat je op krediet koopt en dit dan ooit ook terugbetaald. Zo liep ik er tegenaan dat we voor Lars zijn voetbalclub de contributie via de internetsite moesten betalen… met een creditcard. Nou die hebben we natuurlijk, maar ja, dan wel de Europese versie. Dat ging dus niet lukken. Ok, dan toch gewoon de betaalkaart van de Amerikaanse bank… nee dat ging ook niet lukken. En zo zijn er dus veel zaken die je alleen met een Amerikaanse creditcard kan regelen. Je moet hier dus juist WEL een krediet notering hebben.. Dus wij naar de bank om dat soort zaken te regelen: ‘uh, sir, are you sure you want joint accounts???’ Want ja, je bankrekening delen met je vrouw… aj, niet zo verstandig!... Ach, je snapt, uiteindelijk is Ronald de kids gaan entertainen en heb ik alles met die kerel geregeld… Hij weet nu in ieder geval dat wij Nederlanders wat anders in elkaar zitten en ja, ik ga mijn creditcard krijgen…… van de gezamenlijke rekening! ;-).

 

Even tussendoor, zitten we te zoeken naar een leuke radiozender, horen we ineens Andre Hazes, nou eigenlijk, de cover van Andre Hazes: “she believes in me’… heeft ene Kenny Rogers hem gewoon nageaapt ;-)! Dus ja, wij in de auto luidkeels meezingen natuurlijk en de kids maar mopperen achterin: ‘doe ns normaal pappa en mamma!’.

 

Dan natuurlijk, Groot nieuws! We hebben een huis! Jajajajaja, mèt zwembad! In de wijk waar we wilden. Het is het kleinste huis van alle huizen die we gezien hebben, maar wel met redelijk wat tuin. De meeste huizen met zwembad hebben een klein strookje groen wat ze dan tuin noemen. (Toen ik dit tegen de schoonfamilie vertelde en de foto’s zagen, ach, laat ik het zo zeggen, ik geloof dat ik heel hard werd uitgelachen…) Het huis heeft (maar) 4 slaapkamers,  een speelkamer, eetkamer, woonkeuken, dubbele garage… valt dus best wel mee toch? We zijn er erg blij mee omdat we het waarschijnlijk gewoon gezellig kunnen maken met onze eigen spullen en niet nog een halve huisraad erbij hoeven te kopen. Het duurt nog wel even, half juli krijgen we de sleutel. Dus nog een kleine 6 weken wachten.  Het zwembad gaan we wel aanpassen door er een hek omheen te zetten. De veiligheid van Mats staat natuurlijk voorop! Gelukkig wil de eigenaar daar aan mee werken. Daarnaast gaan we komende week aan de slag met zwemlessen voor Mats. Safety first! (ja en nu maar hopen dat er geen krokodillen baantjes komen zwemmen...).

 

Ook het sociale leven begint een beetje vorm te krijgen. Zo werden we spontaan uitgenodigd door de ouders van een nieuw vriendje van Lars, om na de speelafspraak, te komen bbq-en. Dat is wel wat het expat leven leuk maakt, iedereen zit in hetzelfde schuitje en allemaal zijn ze hier een keer ‘nieuw’ aangekomen. Je hebt dan ook meteen een gezamenlijke deler. Tips en trucs worden uitgewisseld en het is heerlijk om je dan samen te verwonderen over hoe (anders) het leven hier is. Het was ook erg fijn om buiten te kunnen zitten en te zien hoe de kids ervan genoten om weer in en om een gewoon huis te bewegen. Gelukkig hebben ze zelf ook 4 kids, dus jullie snappen dat het een gezellige dolle boel was.

Dus zoals jullie kunnen lezen, we beginnen al aardig in te burgeren, de eerste week wensten ze ons in de supermarkt nog een ‘have a nice holiday’. Tegenwoordig vragen ze om mijn klantenkaart…