Socialiseren...

Nog voor je hier in Amerika de drempel over stapt hoor je meteen: “Hi, how are you today?”. Ga daar dan niet uitgebreid op in door te vertellen wat je die dag allemaal al hebt mee gemaakt, want dat is niet echt de bedoeling. Het is wel zo netjes om dan terug te antwoorden: “Fine, thank You and how are you today?” niet dat ze daar op antwoorden, want de volgende die binnen komt krijgt meteen dezelfde begroeting. Toch is het wel fijn om zo vriendelijk ontvangen te worden. Het werkt ook wel laagdrempelig om dan eventueel om wat assistentie te vragen. Als je gaat shoppen, dan lopen er ook enorm veel mensen rond in de winkel, allemaal met oortjes en microfoontjes, je denkt haast dat Michelle Obama in de winkel is en dat dit allemaal security is, maar nee, dat zijn de verkopers. De Apple store spant daarbij de kroon. Als je er voorbij loopt krijg je de indruk dat het toch wel erg goed gaat met Apple. Totdat je in de winkel bent en er achter komt dat er op iedere vierkante meter een verkoper staat. Dan zou je denken, handig, kan ik meteen mijn vraag stellen, nee, je wordt eerst verwezen naar het opperhoofd vooraan de winkel die dan de ‘specialist’ naar je toestuurt. (en toen snapte ik het nut van de oortjes en microfoontjes). Vervolgens is er dan een hulp specialist, die de specialist weer adviseert, die dan op zijn beurt de voorraad specialist inschakelt en dan komt de betaal specialist… Ok, nu overdrijf ik een beetje, maar het is me nu wel duidelijk waarom de Apple producten zo duur zijn…

Zo ook in de kleding winkels, ze komen al aangerend om het kledingstuk van je aan te nemen, om vervolgens een pashokje voor je te reserveren, met je eigen naam erop. Dat vinden ze wel zo handig, want dan kunnen ze terwijl jij aan het passen bent een paar keer komen vragen: ‘Michele, are you doing ok?’, en eigenlijk, als ik aan het passen ben wil ik liever helemaal niet dat ook maar iemand weet dat ik aan het passen ben... Vervolgens proberen ze je bij het afrekenen met een grote glimlach nog een spaarkaart (lees creditcard) aan te smeren en als je de winkel uit loopt is het altijd weer met een vriendelijke: “have a good one!”.

Ja van die vriendelijkheid zouden ze in Nederland nog wat kunnen leren…

Ook de sociale contacten die je hier maakt via bijvoorbeeld school zijn erg open en vriendelijk. Het leuke van het expat leven is dat je continu nieuwe mensen ontmoet. Je bent eigenlijk maar heel even ‘nieuw’, want voor je het weet zijn er al weer mensen die nog ‘nieuwer’ zijn dan jij. Iedereen is daarom ook enorm sociaal en geeft je tips en trucs waarvan ze uit eigen ervaring weten dat je er wat aan zal hebben. Mijn niet bewonderingswaardige eigenschap dat ik slecht namen kan onthouden kan ik hier uitermate goed verbloemen, want je moet echt wel een superwizz zijn om al die namen en mensen te kunnen onthouden. Ook zo grappig, dat iedereen je ook voorstelt aan iedereen… “O, ben je net nieuw? Dan moet je die en die nog even ontmoeten of die en die want die kennen ook weer mensen die….” Uh, ja, dan ben je mij dus al kwijt… Maar gelukkig zijn al die andere mensen best goed in het onthouden van mijn naam en kan ik gelukkig wel goed gezichten herinneren, dus sta ik niet helemaal voor joker door mezelf telkens weer opnieuw voor te stellen…

Als je dan een eerste echte afspraak of borrel hebt krijg je allereerst de vraag: “En waar werk je of waar werkt je man?” “Shell, Exxon, BP…” “ Dockwise…” “ uh, wie...?”. Zo grappig. Ik ben er ook achter gekomen dat ik eigenlijk best ouderwets en ongeëmancipeerd ben, want tot mijn verbazing werkt een deel van de expat vrouwen gewoon zelf ook voor een multinational. Op de vraag hoe ze dat dan doen met de kinderen, o gewoon, ik heb mijn nanny meegenomen uit Azie….. Tja, zo kan ik het ook denk ik dan… (maar waarom ik het dan niet doe???..;-). Je snapt vanuit dat inzicht dus ook wel dat wij met onze 3 kids hier vrij standaard zijn, om er echt bij te horen moet je eigenlijk 4 kids hebben…. (En  NEE, ik hoef er echt niet bij te horen!).

Maar gelukkig zijn er ook nog genoeg échte expat vrouwen, die heerlijk veel koffie drinken, tennissen en wijn (of sherry of cava of…) drinken. (pffff was al even bang dat ik me hier zou gaan vervelen…;-). Zo heb ik afgelopen week mijn eerste avondje uit gehad. Samen met een aantal moeders van school zijn we gaan schilderen… jaja, en nee, niet met nummertjes.. Uiteraard wel met genoeg cava, wijn en heerlijke hapjes… Verbazend genoeg heb ik echt een erg leuke avond gehad en zelfs het eindresultaat viel me niet tegen… Oordeel zelf maar…

Ook hebben we de eerste buurtborrel gehad. Kennelijk gaat het nieuws hier erg snel, want zodra men door had dat we een huis gehuurd hadden in de wijk LOEN (Lakes On Eldrige North) kregen we de uitnodiging om te komen borrelen.  En tja een gezellige borrel slaan we natuurlijk niet zomaar af! Wel een klein addertje…. De volgende keer is het dus bij ons… Aj, gelukkkig is het nu zomerreces… Maar het was gezellig en een leuke manier voor ons allemaal om wat meer mensen te leren kennen. Allerlei nationaliteiten door elkaar. Ik denk ongeveer 20 volwassen (en tja, reken zelf maar uit hoeveel kinderen er dan waren…) De kids waren gelukkig erg enthousiast, want ze weten nu iets beter welke kids er in de buurt wonen. Het is nog even 5 weken wachten en tegen die tijd zijn de meesten wel op vakantie, maar het belooft veel goeds! Gelukkig hebben we ook de fietsen ingepakt, want straks kunnen ze gewoon op de fiets naar elkaar toe om te spelen! (en dat scheelt mij weer heeeel veel uurtjes in de auto…)

Zoals je ziet beginnen de dagen zich lekker te vullen. Naast de koffiedates ben ik met Mats lid geworden van de Gymboree, een soort van kleuter gym waar de juf bij zingt (en gelukkig hoeven de mamma’s niet mee te zingen, ik denk dan namelijk serieus dat we daar niet meer welkom zouden zijn) Mats vindt het geweldig, het klimmen en klauteren en spelen. Hij bleef maar blij rondhuppelen daar. En over 2 weken gaan we op zwemles. Hij krijgt eerst een soort van turbosessie van 2 weken iedere dag een half uur en daarna gewoon 1 of 2 keer per week.

En verder, is gelukkig het zwembad weer open! Yes, kunnen de kids hun energie kwijt en is het daarmee iets rustiger voor de beneden buurman… Over de beneden buurman gesproken, afgelopen week ontvingen we als verassing een grote doos van de Nederlandse collega’s van Ronald met daarin allerlei Hollandse producten, Kaas, hagelslag, drop, schuddebuikjes etc. Het leek wel alsof we al jaren weg waren uit Nederland, want de kinderen gingen compleet uit hun dak! Zelfs zo erg, dat de benedenbuurman even flink tegen het plafond heeft aangebonkt…. En ik geloof echt niet dat dit puur alleen kwam door deze ene uitbarsting… verder, Ronald is nog steeds met zijn lease auto bezig, (tja het is natuurlijk ook erg moeilijk om mijn auto te overtreffen…:-).. Mijn taalgebruik in de auto is er niet op vooruit gegaan, hoe die Amerikanen hun rijbewijs halen… ??? (oeps, ik moet m hier ook nog halen, dus zal me inhouden…). Ronald begint zijn draai op kantoor ook te vinden en is meestal al voor 18u thuis, voor ons doen natuurlijk erg vroeg! Verder de komende week geen spannende dingen, aftellen tot de vakantie, nog 3 weken en over 5 weken de verhuizing... ik kan haast niet wachten!