Wild wild west...

Via de nederlandse media krijgen we zo af en toe te horen dat er nogal wat gaande is hier in (de buurt van) Texas: tornado’s en brandweermannen die omkomen, terwijl wij hier er niet zoveel van meekrijgen. Ok, we kijken hier meer naar de Nederlandse televisie via uitzending gemist en via de Ipad, dan dat we de amerikaanse zenders opzoeken, maar dat is eigenlijk omdat er zoveel zenders zijn, dat het zelfs voor zap-koning Ronald niet meer te overzien is. Dus wat er vooral aan staat is Nick jr, waar we erg blij worden van Dodododo Dora…. (maar dan met de engels – spaanse variant.. Ja, onze Mats wordt straks niet tweetalig, maar wel drietalig!.)

Ronald had afgelopen week een teambuilding uitje van 3 dagen net buiten Houston in een ‘resort’. Bij het woord resort denk ik natuurlijk meteen aan mooie stranden, cocktails en luxe hotels, dus je snapt dat ik best een beetje jaloers was omdat hij er even ‘tussen uit’ mocht. Totdat ik de eerste foto van hem kreeg vanaf het balkon van zijn lodge…. Dat balkon hing over het water en eronder zwom een levensechte grote krokodil! Brrrrr, hij liever dan ik! Goed wij hebben ook een groene krokodil in ons bad liggen, maar die zorgt er gelukkig alleen voor dat we niet uitglijden.. (;-). Het resort was gelegen in een soort natuurgebied. Het eerste onderdeel van de teambuilding was dan ook  de ‘safety instructions’ ongeveer in de trant van:

- slangen: niet op gaan staan, en veel geluid maken, het zijn bange dieren (jaja, geloof je t zelf?)

- schorpioenen: ook niet op gaan staan en ook veel bewegen en geluid maken en vooral die staart, bij uit de buurt blijven..

- krokodillen: ga maar niet zwemmen…

- spinnen: tja, uhh.. heel hard gillen???

Nee jullie begrijpen dat ik in nog geen duizend jaar daar vrijwillig naar toe zou gaan, en dan heb ik het nog niet eens over de teambuilding capriolen die ze moesten doen (in een paal van 10 meter hoog klimmen, balanceren op een koord op 15 meter, wandelen in het bos met al die gezellige beestjes…). Ro opperde nog heel even dat veel families er naartoe gaan voor een lekker weekendje weg… ja, doeiiii! Ik denk er ook maar niet teveel bij na, dat dit resort op nog geen 1,5 uur rijden van Houston ligt, of bij het feit dat er momenteel in een van de woonwijken in Houston een slangenplaag heerst…. Doe me dan maar een kakkerlakje…

 

De afgelopen week hebben we nog meer beestjes gezien, ook best grote enge en gevaarlijke beesten, maar deze zaten veilig achter slot en grendel. De Houston Zoo. Een mooie ruim opgezette dierentuin met goed verzorgde dieren. We hebben maar meteen een abonnement genomen. De trip ernaar toe was ook al een beleving op zichzelf, ( ‘mam, is het nog steeds 20 minuten? Dat was het net ook?’ mam, kijk nou, het is nu ineens 25 minuten…’ uh, mam, zijn we hier niet al langsgereden?)... tja ik blijf maar terugkomen op het verkeer hier, de wegen en de navigatie… jullie zullen wel denken… laat ik het zo zeggen, na dit tripje heb ik het vinkje ‘vermijd tolwegen’ maar eens aangezet (we hebben namelijk nog steeds geen vignet), en tja, dan wordt de reistijd ineens wel correct weergegeven… Maar we zijn er aangekomen, om er vervolgens achter te komen dat er heeeeeeeel veel mensen ook dachten naar de Zoo te gaan (of de omliggende musea en andere bezienswaardigheden) en dat zelfs hier parkeerplaatsen niet oneindig zijn… 

Dat we hier veel in de auto zitten snappen jullie inmiddels, eigenlijk zit iedereen hier veel in de auto. Op zich ook niet gek, want de temperaturen beginnen nu inmiddels serieuze waarden aan te nemen.  Om 9uur ‘sochtends is het al tegen de 90F aan (32C). De airco in de auto is dan ook echt een uitkomst. Ik begin dan ook langzaam aan te wennen aan het drive-thru principe, je kent het wel, net als bij de MacDOnalds, maar dan ook voor je koffie (starbucks) of de apotheek of nog gekker, je bankzaken, ja echt, ze zijn hier nog wat ouderwets en veel gaat hier met pay-checks. Lekker handig (maar niet heus) want je moet ze dus inleveren bij de bank. Maar wat doe je dan, dan ga je naar de drive thru bank of america, het lijkt op een soort tankstation, maar dan met buizen post en een luidspreker. Zo grappig, dan ga je er naast staan: “Hiiiiii, my  name is Shaun, what can I do for you today?” (oja, en let er even op dat je ze niet imiteert, want ze kunnen je dus continu verstaan… zooooo gênant…) dan doe je de check in de buis en hup, daar gaat je check naar de meneer in het huisje tegenover je. En dat terwijl je lekker in je airco-auto-met-draaiende-motor-auto zit, nee het milieu wordt hier niet erg serieus genomen...

 

Over bankzaken gesproken. Het werkt hier allemaal een beetje anders. Daar waar we in Nederland opgevoed worden met het principe, ‘geld pas uitgeven als je het hebt’ en je goed moet opletten dat je geen BKR (Bureau Krediet Registratie) notering hebt, wordt je hier letterlijk doodgegooid met creditcards. Zonder fatsoenlijke creditcard doe je hier gewoon niet mee. En je krijgt deze pas, als je dus een ‘credit history’ hebt opgebouwd, met andere woorden dat je hebt laten zien dat je op krediet koopt en dit dan ooit ook terugbetaald. Zo liep ik er tegenaan dat we voor Lars zijn voetbalclub de contributie via de internetsite moesten betalen… met een creditcard. Nou die hebben we natuurlijk, maar ja, dan wel de Europese versie. Dat ging dus niet lukken. Ok, dan toch gewoon de betaalkaart van de Amerikaanse bank… nee dat ging ook niet lukken. En zo zijn er dus veel zaken die je alleen met een Amerikaanse creditcard kan regelen. Je moet hier dus juist WEL een krediet notering hebben.. Dus wij naar de bank om dat soort zaken te regelen: ‘uh, sir, are you sure you want joint accounts???’ Want ja, je bankrekening delen met je vrouw… aj, niet zo verstandig!... Ach, je snapt, uiteindelijk is Ronald de kids gaan entertainen en heb ik alles met die kerel geregeld… Hij weet nu in ieder geval dat wij Nederlanders wat anders in elkaar zitten en ja, ik ga mijn creditcard krijgen…… van de gezamenlijke rekening! ;-).

 

Even tussendoor, zitten we te zoeken naar een leuke radiozender, horen we ineens Andre Hazes, nou eigenlijk, de cover van Andre Hazes: “she believes in me’… heeft ene Kenny Rogers hem gewoon nageaapt ;-)! Dus ja, wij in de auto luidkeels meezingen natuurlijk en de kids maar mopperen achterin: ‘doe ns normaal pappa en mamma!’.

 

Dan natuurlijk, Groot nieuws! We hebben een huis! Jajajajaja, mèt zwembad! In de wijk waar we wilden. Het is het kleinste huis van alle huizen die we gezien hebben, maar wel met redelijk wat tuin. De meeste huizen met zwembad hebben een klein strookje groen wat ze dan tuin noemen. (Toen ik dit tegen de schoonfamilie vertelde en de foto’s zagen, ach, laat ik het zo zeggen, ik geloof dat ik heel hard werd uitgelachen…) Het huis heeft (maar) 4 slaapkamers,  een speelkamer, eetkamer, woonkeuken, dubbele garage… valt dus best wel mee toch? We zijn er erg blij mee omdat we het waarschijnlijk gewoon gezellig kunnen maken met onze eigen spullen en niet nog een halve huisraad erbij hoeven te kopen. Het duurt nog wel even, half juli krijgen we de sleutel. Dus nog een kleine 6 weken wachten.  Het zwembad gaan we wel aanpassen door er een hek omheen te zetten. De veiligheid van Mats staat natuurlijk voorop! Gelukkig wil de eigenaar daar aan mee werken. Daarnaast gaan we komende week aan de slag met zwemlessen voor Mats. Safety first! (ja en nu maar hopen dat er geen krokodillen baantjes komen zwemmen...).

 

Ook het sociale leven begint een beetje vorm te krijgen. Zo werden we spontaan uitgenodigd door de ouders van een nieuw vriendje van Lars, om na de speelafspraak, te komen bbq-en. Dat is wel wat het expat leven leuk maakt, iedereen zit in hetzelfde schuitje en allemaal zijn ze hier een keer ‘nieuw’ aangekomen. Je hebt dan ook meteen een gezamenlijke deler. Tips en trucs worden uitgewisseld en het is heerlijk om je dan samen te verwonderen over hoe (anders) het leven hier is. Het was ook erg fijn om buiten te kunnen zitten en te zien hoe de kids ervan genoten om weer in en om een gewoon huis te bewegen. Gelukkig hebben ze zelf ook 4 kids, dus jullie snappen dat het een gezellige dolle boel was.

Dus zoals jullie kunnen lezen, we beginnen al aardig in te burgeren, de eerste week wensten ze ons in de supermarkt nog een ‘have a nice holiday’. Tegenwoordig vragen ze om mijn klantenkaart…