De beslommeringen van een expat-vrouw

Het klinkt natuurlijk zoveel interesanter als je als ‘expat-vrouw’ door het leven gaat dan als ‘huisvrouw’. Maar laten we eerlijk zijn.. wat is het verschil?

De expat-vrouwen zijn in 2 categorieën te verdelen, de ’nieuwbakken-expat’ en de ‘voor-eeuwig-en-altijd' expat vrouw. De eerste catagorie zijn de expats die voor het eerst en waarschijnlijk ook eenmalig worden uitgezonden naar het buitenland. (Zoals in ons geval) En dan heb je de doorgewinterde expats, die het overgrote deel van hun volwassen leven over de wereld hebben gezworven, eerst alleen of als stel, later als gezin.

Over het algemeen is de expat vrouw een goed opgeleide vrouw, die meestal ook eerst een carrière had, maar deze heeft opgegeven voor die van haar man. Er zijn ook uitzonderingen, waar sprake is van een expat-huisman, of van een expat-dubbel inkomen-echtpaar, maar deze zijn eerder uitzondering dan regel. Voor een expat-vrouw is de keuze om juist wel – of juist niet- te gaan werken een niet altijd voor de hand liggende. Doordat er altijd de onzekere factor van een plotselinge overplaatsing naar een ander werelddeel, als een zwaard van damocles boven het hoofd hangt,  zijn werkgevers niet happig op het aannemen van ‘expat-vrouwen’. Daarnaast is het voorbereiden en afhandelen van een verhuizing een zeer tijd- en energievretende zaak. Het (emotioneel) voorbereiden en begeleiden van de kinderen van en naar een andere cultuur, taal en nieuwe scholen, het afscheid nemen en weer nieuwe vrienden maken. Het sociale leven dat afgebouwd en daarna weer opgebouwd moet worden. Al met al kost je dat toch zeker een jaar, een half jaar om voor te bereiden en een half jaar om te acclimatiseren. En als je dan geluk hebt, mag je zeker 2 jaar even tot rust komen, om daarna weer het circus opnieuw te starten. Er zijn vrouwen die er zeer bedreven in zijn geworden en hun hand niet meer omdraaien voor een verhuizinkje meer of minder, maar het overgrote deel van de doorgewinterde expat-vrouwen, begint op te zien tegen het fenomeen cultuurtje wisselen. Het steeds maar weer afscheid nemen van fijne mensen en opnieuw ‘de nieuweling’ ergens zijn. De onzekerheid voor hoe lang, want er zijn genoeg voorbeelden van mensen die na 1 jaar al te horen kregen dat het weer tijd was om de boel in te pakken.  Voor de werkende expat-mannen verandert er doorgaans niet veel, zij blijven ’s-Ochtends naar hun werk vertrekken en ’s-Avonds weer aan tafel schuiven. En waar dat werk nou is maakt eigenlijk niet zoveel uit.  Of ze nou hun tennisavondje met de Hollandse Jaap en Piet of met de Argentijnse Alein en Noorse Bjorn doorbrengen, als ze maar hun balletje kunnen slaan zo af en toe en een biertje naderhand kunnen drinken, vinden ze het vaak al goed. Voor hen geldt de simpele regel, als de kids happy zijn, is de vrouw happy, is de vrouw happy, dan kan hij zijn ding doen! Maar ja, waar wordt de gemiddelde expat-vrouw nu happy van?

Allereerst, de expat vrouw heeft één zwaarwegend nadeel dat ze geen naaste familie in de buurt heeft en dus niet kan terugvallen op de ‘mantelzorg’ zoals we deze uiteraard in Nederland kennen. Dus oppasdagen door opa en oma, of een avond lekker aan tafel aanschuiven bij oma of een oppas/logeeradres bij ooms en tantes zijn er niet bij. Om dit te compenseren zijn er veel expats die al-dan-niet-inwonende nanny’s, ama’s of huishoud hulp hebben. Afhankelijk van het werelddeel waar ze wonen en wat hun eigen cultuur is, hebben ze iemand die het huishouden doet, was wegwerkt, oppast, kookt en als het een beetje meezit de tuin bijhoudt en het eventueel aanwezige zwembad op temperatuur houdt. En als dit dan niet in 1 persoon te vangen is, tja, dan hebben ze soms wel meerdere mensen die hun daarbij helpen…  In sommige gebieden op de wereld hebben ze dan ook nog een eigen chauffeur die dag en nacht voor ze klaar staat, en als ze dat niet hebben, dan is er heel erg gelukkig toch wel een schoolbus die de kinderen naar school brengt. Er zijn zelfs voorbeelden te noemen die hun onmisbare hulp gewoon meeverhuizen bij een overplaatsing! O, voor jullie het verkeerde beeld van ons krijgen: ik heb een NIET inwonende hulp die 1 ochtend in de week mij uit de brand helpt met poetsen.. iets waar ik zo'n grondige hekel aan heb, dat Ronald mij erg dwingend had verzocht er snel 1 te vinden...;-). Daarnaast wordt alles buiten door onze huisbaas onderhouden.. (kennelijk heeft hij informatie ingewonnen over onze tuinmanskunsten...). Verder doe ik gewoon alles zelf, ok, eerlijk is eerlijk, het strijken heb ik ook al zo'n pesthekel aan, en Ronald heeft er slim voor gekozen om dat dan maar zelf te doen. Maar verder ben ik, echt waar, nog heel gewoon gebleven!

Om ervoor te zorgen dat het huishouden draaiende blijft, moeten er natuurlijk ook de nodige boodschappen worden gedaan. Deze worden dan toch meestal nog wel zelf gedaan, want tja, een Hollandse pot op tafel zetten is natuurlijk niet zo eenvoudig als het lijkt… In sommige landen is er maar 1 supermarkt in de buurt en is het aanbod beperkt. Deze expats zijn gewend om koffers vol met hagelslag, kaas en andere echt Hollandse lekkernijen in te vliegen. Hier in Houston is eigenlijk alles wel te krijgen, al betekent dat wel dat men op een gemiddelde boodschappendag soms wel 4 uur bezig is en 100 kilometer aflegt om alles in huis te halen. Want in supermarkt 1 hebben ze de goede kaas, supermarkt 2 de juiste pindakaas, supermarkt 3 beschuit, enzovoorts enzovoorts.  En dat wat ze niet in de winkels hebben (bijvoorbeeld lekkere mayonaise), wordt dan lekker bij de Dutchstore.com besteld, en op kantoor bij de mannen afgegeven, want tja, het zal net worden afgeleverd als je zelf je rondje boodschappen aan het doen bent ?

Naast al deze praktische zaken is er dan toch ook het stukje vriendschappen opbouwen. De nieuwbakken expats hebben vaak een hele rits met familie en vrienden in hun thuisland achtergelaten, vriendschappen die vaak al een heel leven mee gaan. Zij tellen de dagen af tot ze weer even ‘naar huis mogen’ of de dagen tot de geliefde vrienden of familie op bezoek komen. En als deze dan geweest zijn, verkeren ze vaak een aantal dagen in de ‘expat-blues’.  De doorgewinterde expat kijkt er anders tegenaan: ‘familie en vis, blijven 3 dagen fris’, is een gevleugelde uitspraak. Menig expatvrouw kijkt dan ook tegen het bezoek van de schoonfamilie op als ware het een bezoek aan de tandarts. Onlangs hoorde ik met verbazing nog een verhaal aan, waarbij een expatvrouw haar schoonouders min of meer verbood om langs te komen en zichzelf daar eigenlijk ook nog een schouderklopje voor gaf… Nou, ik tel de dagen tot ik ze weer mag zien en omhelzen!

Om toch nieuwe vriendschappen te kunnen sluiten en de tijd door te komen, wordt er vooral veel samen koffie gedronken. De een struint alle koffie-ochtenden af, de ander houdt het alleen bij de hoog nodige (en dan heb je de categorie: oeps.. vergeten, was dat vanmorgen.. tja, daar val ik dan weer in). Ook worden er veel activiteiten geïnitieerd om bezig te zijn en blijven, zo zijn er groepjes die samen sporten, vrijwilligerswerk doen, samen knutselen, samen lunchen en ga zo maar door. Als je wilt kan je iedere dag onder de pannen zijn.

Ondanks alle luxe en al het gemak dat de expat-vrouw omringd en alle activiteiten die er te doen zijn, is het mij  toch wel opgevallen, dat er heel veel ‘unhappy’ expat-vrouwen zijn. De kids doen het goed, de leefomstandigheden zijn goed, er is genoeg salaris om riant van te leven en shoppen, maar toch heerst er dan een soort van ontevredenheid welke ik zelf persoonlijk niet kan vatten. Nederland wordt door velen van hen een soort van ‘verheerlijkt’ en het lijkt alsof alle landen die eerder zijn aangedaan een stuk leuker, beter en fijner zijn dan het hier is. Of misschien is het de verveling, het  nutteloos-voelen,  of misschien wel simpelweg de heimwee, waardoor ze zich voelen zoals ze zich voelen. Terwijl je juist ook andersom kan kijken en kan gaan zoeken naar de invulling door open te staan voor de uitdagingen, de mensen en mogelijkheden die een nieuwe locatie toch elke keer weer te bieden heeft. En ja, natuurlijk heeft iedere plek zijn voors en zijn tegens. En ja, is het soms stierlijk vervelend als je wéér in die stomme auto moet voor dat kleine boodschapje en kan het flink irriteren als die Amerikaan aan de andere kant van de lijn je na een uur nog niet snapt.  Maar ja, hoe lang is het geleden dat je met een Nederlandse ambtenaar aan de telefoon hebt gehangen? Of getracht hebt met de trein op tijd op je afspraak te komen? Ik ben er van overtuigd dat je overal ter wereld je eigen plek kan creëren, maar daarvoor moet je dan wel moeite doen en vooral ook het oude loslaten, want zolang je blijft vasthouden, zal je nooit ruimte kunnen maken voor het nieuwe.

Home Sweet Home

Zo lieve lezers, voor de eerste keer dit jaar weer een blog van mijn hand. De meesten van jullie heb ik inmiddels tussendoor ‘live’ gezien en bijgepraat, helaas zijn er een aantal mensen die ik graag had gezien helaas buiten schot gebleven. Maar ooooooo, wat was het heerlijk om weer even in ons kleine-natte-gure-koude kikkerlandje te zijn! Ik had werkelijk waar nooit gedacht dat ik zou genieten van een ritje naar de Hema, op de fiets met windkracht 6 tegen en miezerregen… Maar tjonge, wat vond ik dat leuk! (Dit voorbeeld geeft overigens wel aan hoe enorm we ‘thuis’ verheerlijken en dus eigenlijk absoluut niet meer realistisch zijn. Want wees nou eens eerlijk, fietsen met tegenwind en regen??? Dat doe je alleen als je nog geen rijbewijs hebt….)

Maar goed, genoten hebben we van al het Hollandse lekkers, we hebben ons enorm tegoed gedaan aan verse zachte bolletjes met préparé van slager Schrijver of Mol, kaas van de kaasboer of een ordinaire Dobbe kroket! En natuurlijk niet te vergeten de enorm ranzige-maar-o-zo-lekkere frikandel speciaal…

En natuurlijk hebben we ons tegoed gedaan aan heel veel vrienden en familie. Heerlijk om je huis uit te stappen en de bekende koppen van buurman en buurman te zien (nog net geen ajeto!) en heerlijk ff een praatje pot te doen. Of om spontaan ff een bakje koffie bij je vriendinnetje te doen en daarna bij bakker boer in de rij te staan en te concluderen dat er echt niets veranderd. Dat is overigens wel het allerfijnste, los van kinderen die ineens de baard in de keel hebben en je voorbij groeien of die ene grijze haar meer, er verandert echt niets! Dat is waarschijnlijk ook wel wat het zo enorm vertrouwd maakt. Voor de kinderen toch ook wel heel fijn, die maakten zich stiekem toch wel een beetje druk of iedereen hun toch nog wel zou ‘kennen’ en of ze nog wel zo leuk waren. Maar het is alsof je je favoriete oude jas weer aantrekt. Past precies! (ok, er vanuit gaande dat je niet teveel kilo’s bent aangekomen ;-). Zo leuk om te zien hoe de vriendjes en vriendinnetjes reageerden! Na eerst een paar minuten onwennig om elkaar heen te draaien en even goed te kijken of ze het toch ècht wel zijn, wordt gewoon de draad weer opgepakt en was het gegiechel en gestoei weer als vanouds. Zelfs Mats pakte met z’n kameraadje Dewi binnen 5 minuten hun boevenrollen weer op. Voor opa en oma was het op dat moment gedaan met de rust! Echt heerlijk om te zien.

De kerstdagen heerlijk met de familie doorgebracht, dit jaar gelukkig geen zieken of afwezigen. Ik zal je eerlijk zeggen, ik heb in jaren niet zo’n relaxte kerst gehad. Niet hoeven koken, entertainen of regelen. Ik ben gewoon overal aangeschoven (ja, ik realiseer me nu ineens dat ik toch best goed in dat luie-luxe-expat-vrouw-rolletje pas…;-p). Volgend jaar staat ons weer een andere kerst te wachten, want zoals het er nu naar uit ziet verhuist mijn broertje met zijn aanstaande (jajajaja, hij is op zijn knieën gegaan met oudjaarsavond!;-) en kinderen naar Dubai! Dus misschien zitten we met zijn allen wel met de kerst met onze billen in het zand…??? Wie zal het zeggen? (en ja, mijn luxe-expat-hartje ziet dat wel zitten natuurlijk, in plaats van een kerststolletje een fruitcocktail aan het strand..;-), maar laten we niet op de zaken vooruitlopen….

De jetlag (ik vind dat eigenlijk een heel stom woord, op een of andere manier een beetje ‘opschepperig’, zo van kijk ons eens van de andere kant van de wereld komen.. maar ja, ‘het-overbruggen-van-het-tijdsverschil’ is toch ook wel een mond vol..), viel ons achteraf alles mee, geholpen door een beetje melatonine, sliep iedereen de eerste dagen toch redelijk snel en het feit dat we niet om 6 uur er uit hoefden was toch ook wel erg lekker. Kamperen in ons eigen huisje beviel ons erg goed. Zo hadden een paar heeeeeele lieve mensen ons huis in de kerstsfeer gebracht door de kerstboom op te tuigen, kerstsfeer te creëren door kaarsjes en prullaria neer te zetten en op te hangen, waren de bedden opgemaakt en brandde de kachel. En wat het helemaal af maakte, was de door oma Corrie zelfgebakken appeltaart die in de oven stond! Wat was dat een verassing! (goed, dat eigenwijze ik de originele plannen zo nodig in de war moest schoppen door niet meteen naar huis te willen, maar eerst koffie bij opa en oma te gaan drinken… tja, toen moest er even wat geïmproviseerd worden!…).

De grootste verassing was toch wel het onthaal op Schiphol… Isa had nog zo gezegd, mam, als je nou straks iedereen weer ziet, dan ga je toch niet lopen janken he? (ok, misschien zei ze niet janken, maar huilen, maar goed).. Nee joh, tuurlijk niet, het is toch veel te leuk om iedereen te zien? Maar ja, als je dan niets vermoedend de douane door komt en dan tussen al die mensen voor de ramen 2 driftig zwaaiende bekende koppies ziet.. probeer het dan maar eens droog te houden… Stonden daar dus Judith en Emmy met welkomstballonnen en al… stelletje malloten! Wat een leuke verassing! (maham.. je had nog zo gezegd…;-). Tja, ach wat zal ik zeggen… sterkt spul die fischer man…

Je wordt in zo’n vakantie toch ook wel geleefd. Ondanks dat we niet alles probeerden vol te plannen, zijn we iedere dag wel op pad geweest. Ook wel erg leuke dingen gedaan. Zo was ook het zaalvoetbaltoernooi waar Lars aan mee mocht doen een goede gelegenheid om veel mensen in 1 keer te zien. Je merkt dan dat je nog steeds deel uitmaakt van een fijne hechte gemeenschap. Ook de moeite die bepaalde mensen gedaan hebben om het onze kinderen deze vakantie naar de zin te maken, in 1 woord GEWELDIG!

Halverwege de week had ik echt het gevoel… ik wil niet terug! Echt alsof ik heimwee had terwijl ik er gewoon was! Gek hoor wat je hoofd dan met je doet. Gelukkig heb ik een hele nuchtere vent, die natuurlijk ons weer even met 2 voeten op de grond zet, want immers, nu was iedereen vrij, had iedereen tijd voor je en was iedereen erg blij om je te zien. Als iedereen weer gewoon aan het werk en naar school is, dan is het echt een stuk minder gezellig….  En ja, daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in! (maar toch mocht ik van mezelf me heel even zo voelen). Tegen de datum van vertrek aan was bij mij de knop ook weer gewoon om en zag ik er helemaal niet tegen op om naar ons ‘andere’ huis te gaan. Ook mede op verzoek van Isa hebben we dan ook niet echt ‘afscheid’ genomen maar gewoon ..’tot van de zomer’.., tegen iedereen gezegd. Natuurlijk hebben de kids stiekem voor het naar bed gaan een traantje weggepinkt omdat het zo ontzettend leuk en gezellig was, maar het was voor hen toch ook wel een bevestiging dat er niets veranderd en als we dus van de zomer er weer zullen zijn het gewoon weer fijn zal zijn! En met het vooruitzicht dat er in Houston ook leuke vriendjes en vriendinnetjes aan het wachten waren viel de terugreis ook voor hen niet tegen.

Tja en dan zijn de 2 weken ineens voorbij en sta je weer in de rij om door de Amerikaanse paspoortcontrole te gaan… En weet je wat het gekke is, het was gewoon weer fijn om hier te zijn! (oke, niet die paspoortcontrole of die mannen van de douane die ons nog net even wat langer op de luchthaven wilden houden om onze koffers te checken.. no sir, no meat, no vegies, no seeds.. just some chocolate.. Ga maar eens uitleggen wat hagelslag of vlokken zijn…). Maar om weer in het huis te komen met onze eigen spullen, voor het eerst dat ik en ook de kinderen, ook hier het ‘thuis komen’ gevoel hadden. Een goed teken denk ik! Gelukkig maar! Dus ik zeg, gaan met die banaan voor de volgende Houston avonturen!!! Tot de volgende blog!

Happy Thanksgiving !

Zoals ik vorige keer al schreef is zijn de weergoden in Houston een beetje van slag. Ik geloof in ieder geval de mensen niet meer die zeggen dat het in Houston áltijd lekker is, het er ‘bijna nooit’ regent en dat het pas in januari winter wordt, die ècht maar 2 weken duurt. Want dankzij die mensen hebben we geen regenlaarzen, geen winterjassen en vooral veel te weinig winterspullen mee! En bedankt! Want nu vernikkel ik elke ochtend bij het wachten op de schoolbus, lopen de kinderen hier eigenlijk een beetje voor gek met hun dunne vestjes en was ik me suf om dat wat we mee hebben toch aan te kunnen. Ja, hoor ik je denken, dan koop je toch gewoon wat spullen… zucht.. weer naar die shoppingmalls??? Ja, ik ben bang dat ik dat nu toch echt niet langer kan uitstellen. Heerlijk vooruitzicht, met 3 mokkende kinderen, een overenthousiaste kerel (want ja, die heeft niet iedere mall de afgelopen 3 maanden iedere week gezien) op zoek naar de passende leuke, stoere en vooral hippe winterjas. En oja, had ik al verteld dat per definitie alles wat pappa en mamma leuk vinden en uitzoeken vooral stom is??? Nee, bij nader inzien denk ik  dat we de kinderen deze winter gewoon binnen opsluiten, lekker knus bij de kachel……

Zo ook  gisteren, Thanksgiving, heerlijk lui een dagje niets moeten. Sloffen aan, haardje aan, koffietje erbij.. heerlijk! De dag dat de Amerikanen dankbaar zijn voor alles wat hen aangaat. Ofzoiets. In de praktijk komt het neer op eten, heel veel eten, samen met de familie. En dan met kerst doen ze het nog een keer dunnetjes over, maar dan ook met kadootjes en zonder de befaamde kalkoen. Het is wel zo dat thanksgiving echt gevierd wordt met meerdere generaties, dus opa’s overgrootoma’s en dergelijke. En de kerst wordt met name met het eigen gezin gevierd. Maar ook daar heeft iedere Amerikaan weer zijn eigen gewoontes voor. De Kalkoen neemt echter bij iedereen wel een bijzondere plek in,  iedere Amerikaan waar ik het aan gevraagd heb, heeft Kalkoen op het menu staan. Je hebt de langzaam gegaarde kalkoen, die 6 uur in de oven gaat en de ‘diepfried’ kalkoen, die in 10 minuten klaar is (en waarschijnlijk druipt van het vet….), of de 3 uur-in-de-rij-gestaan Turkey pie, die toch erg bijzonder schijnt te zijn. Je bereidt hem de’ Martha Steward way’ of volgens het eeuwenoude recept van ‘grannie’. Aangezien ik het Martha Steward kookboek nog niet heb en ik geen grannie heb met een goed recept, staat er bij ons geen kalkoen op tafel, maar wat wij zelf hebben gegeten? Lekker Italiaanse pasta! Met als toetje… een zelfgemaakte cheesecake! Mjammie!

De dag na thanksgiving is het ‘black Friday’ de start van de uitverkoop. Op deze dag zijn de kortingen het hoogst en dan soms zelfs alleen de eerste uren van de dag. De hele week wordt je al gek van alle reclame’s, e-mails en folders die allemaal schreeuwen dat je er vooral bij moet zijn! Of je nu een paar sokken of een tv of zelfs een auto nodig hebt,  nu is het moment! Er zijn mensen die al uren lang voor de deur van de winkel gaan liggen. Nee, niet echt ons ding. Maar ja, wij zijn natuurlijk niet van die doorgewinterde shoppers (al begint het er toch aardig op te lijken met al mijn shoppingmalls bezoek ;-) dus toen Ronald vrolijk vanmorgen met Isa op winterjassen jacht ging, kwamen ze toch iets wat beduusd terug, want tja, kennelijk hebben ze zelfs op black Friday toch echt ‘kleine lettertjes’, want de beloofde extra korting, was toch ècht alleen bij de geselecteerde winkels en niet bij ieder filiaal… Nou ik kan jullie zeggen, de jassen van de kinderen zijn errug leuk, ook zonder de korting!

en wat denk je, we hebben de jassen... gaat het deze week weer 20 graden worden... nou ja....

Koud? Warm? Nee, toch koud!

Met al het bezoek van de afgelopen weken heb ik wederom verzaakt om netjes mijn blog bij te houden. Gooi daar nog een weekje ziekenboeg bovenop en tja, dan zijn er zomaar ineens weer 3 weken voorbij!

De tijd vliegt echt enorm, nog 4,5 week en dan zitten we alweer in het vliegtuig om na 8 maanden weer even thuis te zijn. Al zal het best wel gek zijn hoor, want in onze gedachten gaan we natuurlijk terug naar hoe alles was, maar ook in Kloetinge zijn er kennelijk wel wat zaken veranderd. Een nieuwe rotonde, winkels op zondag open, nieuwe buren in de wijk. Ons huis bijvoorbeeld is natuurlijk zo goed als leeg met wat (kampeer) spulletjes van de buren, matrassen op de grond en kunststof bestek in de lade, geen tv, geen internet (dat zal zeker tegenvallen;-). Toch kom ik er hier achter dat er ook wel wat spullen zijn achtergebleven. Zo hadden we namelijk bedacht dat we hier ergens nog wel een keer zouden gaan skiën, maar ja, de ski schoenen zijn hier netjes aangekomen, de rest zoals winterjas en skibroek liggen hoogst waarschijnlijk nog netjes op de zolder in Kloetinge…
Nou hoor ik je denken, maar ja die heb je verder toch niet nodig in het warme Houston? Dat dacht ik zelf ook, maar de afgelopen weken hebben we wat last gehad van een ‘koude frontje’. Zo wilden we ’s-Ochtends de deur uitstappen, Isa haar rok aan, Lars z’n korte broek, polootjes aan, was het me daar een partij koud! 3 graden!!??? Terwijl we 2 dagen daarvoor nog in het zwembad hadden gelegen. (nou , de kinderen dan, en ze kwamen als ijspegeltjes eruit, maar vooruit, het was toen wel 20 graden..). In 1 nacht was de temperatuur van 18 graden naar 3 graden gedropt. En wat denk je ’s-Middags gewoon weer 20 graden… om vervolgens de volgende dag niet boven de 11 graden uit te komen. (Het weer hier lijkt wel op een vrouw…grillig en onvoorspelbaar ;-).

Ik kan natuurlijk altijd hier nog een winterjas gaan scoren, ik weet inmiddels na al mijn bezoek wel wat er in alle shoppingmalls te krijgen is. O nee, ik zou niet teveel vertellen over het bezoek van de meiden…. What happends in Houston, stays in Houston.. (ok, dat wat aangeschaft is, is uiteraard wel mee terug gegaan… …in grote hoeveelheden;-).

Met al die temperatuurswisselingen niet gek dat de een na de ander met een kuch thuis komt en dat uiteindelijk de helft van de school met griep thuis zit. Tja, zullen die Amerikanen wel denken, dan had je maar een flu-shot moeten halen (dat kan hier gewoon letterlijk op iedere hoek van de straat)… Maar ja, daar zijn wij Europeanen gelukkig niet zo van.. wij gaan liever gezellig met z’n allen zitten proesten en snotteren, je weet immers nooit wat ze allemaal in zo’n shot doen..

Tussen het verzorgen van de zieke kids door en het genieten van mijn 'al-dan-niet-shoppende' vriendinnen, had ik ook de voorbereidingen van een ‘progressive dinner’. En wat dat dan is? In het kort: een diner waarbij je een voor-, hoofd- of nagerecht maakt voor 8 personen, waarbij je niet weet welke personen er bij jou komen eten. Na iedere gang splitst de groep zich weer op en eet je het volgende gerecht weer bij iemand anders met weer 8 anderen. Op het einde van de avond komen alle gasten op 1 adres bij elkaar om af te sluiten met een borrel. Een ontzettend leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. De meesten van jullie weten dat ik koken erg leuk vind, maar als puntje bij paaltje komt, dan verschuil ik me toch het liefst achter een rijsttafel of  een pan met nasi met sate.. (de-altijd-succes-gerechten, omdat er weinig echte indo’s tussen zitten..;-). Dit keer kreeg ik het voorgerecht toegewezen, tja, dan kan je niet echt uit de voeten met een rijsttafel.. Dus ik heb me uitgesloofd door een verse vissoep te maken, met zelfgemaakte aioli op stokbrood. Het was gelukkig lekker, maar of het de zenuwen waard was… Want een voorgerecht is namelijk best snel op en iedereen moest daarna snel weer weg voor het hoofdgerecht.  Dus óf volgende keer het hoofdgerecht (de rijsttafel), óf het toetje (zijn ze toch al beetje dronken) of nog beter, gewoon de borrel bij ons thuis! Maar hoe dan ook, volgende keer doen we gewoon weer mee!

Het bezoek van zowel Bart als van de meiden was echt super. Met Bart zijn we ook nog naar een echte basketbal wedstrijd geweest. Je kijkt je ogen uit! Zo ontzettend gaaf! Ik dacht dat ik het spelletje basketbal wel snapte, maar helaas, het is toch niet zo gemakkelijk als het lijkt. (Mijn sportieve inzicht omschrijf ik het best als volgt: als ik aan de kant van het voetbalveld Lars aanmoedig (lees: aanwijzingen sta te geven), kijkt Ronald me aan en zegt vriendelijk: ‘lieverd, Lars weet echt wel hoe het spelletje werkt, ik denk dat hij het zelfs beter snapt dan jij…). Uhum… Maargoed, tijdens de basketbalwedstrijd word je gewoon opgejut door het omringende publiek. Dus zij juichen, ik juichen, zij boe roepen, ik boe roepen.. Heel af en toe heb ik Ronald dan toch maar even gevraagd waarom ik zo hard moest juichen.. waarop hij alleen maar lachend z’n hoofd schudde… Het gaat gelukkig ook niet alleen maar om de wedstrijd, minstens zo belangrijk is het eten (echt super mega hamburgers!) en entertainment tussendoor. De dansopvoering van de cheerleaderswerd met veel enthousiasme onthaald (al kreeg ik heel sterk het vermoeden dat het niet het dansen was wat de aandacht vasthield…). Waar ik ook echt van stond te kijken is dat er mensen 5 minuten voor het einde, het was echt reuze spannend, gewoon al vertrokken, zo van, dan sta ik tenminste niet in de file…??????. Rare lui die Amerikanen…

Met de meiden hebben we nog een poging gedaan om de echte cowboy te zoeken. We weten nu inmiddels dat deze niet in de shoppingmalls te vinden zijn! En verder, tja, zoals ik al zei, what happend in Houston….

Nog een maand en dan komen we lekker even naar huis. De agenda begint inmiddels aardig vol te raken, maar ik hoop toch echt dat we iedereen die we willen zien en spreken ook nog echt even zien. En mocht ik je onverhoopt niet spreken, dan beloof ik je bij te praten in deze blog ;-).

Happy happy…. & Halloween…

Voor degenen die facebook hebben, hebben het uiteraard niet kunnen missen. Mijn o-zo-enorm-flateuse-ik-schrik-me-rot-foto die broerlief op facebook zette, vlak nadat hij me een hartverzakking bezorgde door gewoon simpelweg onze woonkamer binnen te wandelen. Ik ben blij dat hij het filmpje niet op facebook heeft gezet… (tja, dan hadden jullie wel enorm kunnen lachen…). Tjonge jonge, nu dacht ik best wel een ‘cool’ persoon te zijn… als je dat ziet ben ik dus gewoon een echt en zacht ei, een watje.. Maar wat een enorm gave verassing! Ronald had een deja-vu, want toen ik 21 werd stond ineens als verassing mijn moeder op de stoep vanuit het buitenland. Ook toen gilde en huilde ik tegelijkertijd… Ik heb de rest van de dag alleen maar jeetje kunnen zeggen en hem af en toe moeten knijpen of hij er toch echt wel is! Ik ben dus Happy Happy Happy!
Vandaag was het Happy Halloween! (ik snap nog steeds niet waarom het happy is, want werkelijk waar, het ziet er alles behalve ‘happy’ uit al die lugubere en enge beelden, zelfs kindvriendelijke televisie series zoals Mickey Mouse en Bubble guppies schrikken zich rot op televisie, arme Mats…). Zoals ik al schreef, keek ik er enorm naar uit…zucht… helaas hadden de kids zich de hele week goed gedragen (ik had als straf bedacht dat als ze zo zouden blijven klieren ze geen Halloween mochten vieren… shit… het werkte…) Dus toen vanavond tegen de schemer er ineens horden met mensen buiten liepen, moesten we dus snel snel onze verlichting aan zetten en de doos met snoep buiten zetten. Als de wie-de-weer alle kostuums aan en gaan met die banaan! Gelukkig had ik afgesproken met wat andere families, dus hoefde ik niet moederziel alleen over straat (niet dat daar echt sprake van was, want het was 1 gezellige drukke bedoeling). Ronald en Bart zouden het fort bewaken en zorgen dat de doos met snoep voor de deur zo af en toe bijgevuld zou worden. Het principe is als volgt, of je zorgt dat de kinderen moeten aanbellen en trick or treat roepen of je zorgt dat er een grote doos met snoep klaarstaat zodat ze je voordeurbel met rust laten. Je snapt, wij kozen voor het laatste…

Ons piraatje Mats begon heel dapper achter alle kinderen aan te lopen, of moet ik zeggen rennen. Totdat hij bij het eerste huis vooraan stond en de bewoner de deur opendeed en vervolgens het schrikeffect activeerde. (een paar uitgeholde pompoenen van lichtjes voorzien die aangingen en ‘woehahahaha’ riepen). Hij was binnen 1 seconde gillend weggerend en enigszins huilend in mijn armen gedoken. Gelukkig was het een erg aardige meneer die hem heel aardig zijn snoepjes gaf. Bij het volgende huis deed hij het toch wat voorzichtiger door achter alle grotere kinderen te gaan staan. Toen hij eenmaal doorhad dat je dus overal snoep kreeg, ja, toen was er geen houden meer aan. Hij liep niet achter iedereen aan, nee hij rende en sjeesde door de wijk van deur naar deur, we konden hem amper bijhouden! Zo af en toe was er een huis iets te eng naar zijn zin en pakte hij zijn grote vriendin Isolde bij de hand die hem dan heel lief hielp zijn snoepjes te halen.

Ok, ik moet toegeven, het was erg leuk om mee te maken. Onze normaal uitgestorven wijk blijkt heeeeeeel veel families te huisvesten (waar al die kinderen dan normaliter zijn???). Iedereen liep gezellig in groepjes door de wijk heen met zaklampen en glow-in-the-dark stokjes en de sfeer was enorm gezellig. De kinderen hebben ook echt genoten en Lars wil eigenlijk dat het alvast volgend jaar is.. Goed de snoep pot is voor de rest van het jaar gevuld, ik denk trouwens voor de komende 4 jaar wel.. En ik heb het donkerbruine vermoeden dat Halloween zomaar gesponsord wordt door de tandartsen hier…

En nu Halloween achter de rug is, begin je de tekenen van de volgende gekte al te zien.. Thanksgiving en kerstmis… maar daar moet ik nog even wat meer over te weten te komen voordat ik dat aan jullie kan uitleggen. Bovendien gaan wij natuurlijk eerst onze eigen oer-Hollandse traditie hier in Houston vieren, door Sinterklaas te ontvangen (helaas is het zwarte pieten verhaal hier al jaren uit den boze… wij vertellen de kinderen gewoon dat de vliegtickets te duur waren…;-).

En verder, ga ik natuurlijk nog even heerlijk genieten van mijn verassingsbezoek, gaan we naar een echte basketballwedstrijd, hebben we onze eerste rapportbesprekingen op school en komt er volgende week wéér bezoek (maar daar weet ik gelukkig van af…)..

De toerist in Houston...

Zo, alle bezoek weer terug naar het koude kikkerlandje, de kindjes weer allemaal in hun eigen bedjes en het dagelijkse ritme weer helemaal op de rails. Inmiddels genietend van een weekje herfstvakantie en dus even niet iedere ochtend die verschrikkelijke wekker om 6.15… Kortom, tijd om maar weer eens wat van me te laten horen. Ja, excuses, het heeft inderdaad veel te lang geduurd, 4 weken… sorry! Maar ja, ik moest natuurlijk met schoonzuslief alle shoppingmalls langs (ja, ik overdrijf niet, echt  álle shoppingmalls hebben we bezocht, ok, we hebben er misschien ergens ééntje gemist….) en met opa en oma natuurlijk alle toeristenspots van Houston bezoeken.

Ik zal eerlijk zijn, ik was verrast wat Houston eigenlijk allemaal te bieden heeft (en nee, dan doel ik niet op t gebied van shoppen….;-). Het staat namelijk bekend als een stad waar je werkt en woont en als je vakantie hebt juist zo snel mogelijk verlaat! Maar, als je iets verder kijkt dan dat, is er wel degelijk iets te beleven. Er is een uitgebreid musea district waar, heb ik me laten vertellen, een indrukwekkende collectie kunst te zien is. Ook voor de kinderen is er een kindermuseum en een museum of natural science met levensechte dino’s en mummies… Ook zijn er diverse theaters en concertpodia. Voor natuurliefhebbers zijn er verschillende mooi aangelegde parken en een erg mooie dierentuin. Kortom, genoeg te zien en doen!

Zo heb ik met Judith, naast het bezoeken van alle a&f winkels, de segway tour ‘downtown’ gedaan met 18 Nederlandse dames. En wat een Segway is, nou, je weet wel, een soort van step met hele grote wielen, waarop je gaat staan en dan maar hoopt dat je het einde van de tour zonder kleerscheuren afstapt... Je snapt er werd veel gegild en gegiecheld voordat iedereen het door had…

Het leuke van de toer was met name dat je wat uitleg krijgt van de historie van Houston en wat waar zit. En natuurlijk waarom Houston dan zo’n leuke stad is. Op een segway zie je trouwens meer dan lopend en na een uurtje is het best ‘cool’ om erop te staan. Zo zijn er veel leuke ‘hippe’ tentjes om wat te eten of drinken, maar wat ik niet wist is dat het ‘s-avonds downtown compleet uitgestorven is. Deze tentjes draaien op alle zakenlunches en borrels na werktijd. Zo wonen er eigenlijk downtown alleen gevangenen en hotelbezoekers. Ja, de gevangenissen zitten verspreid over downtown en zijn ondergronds verbonden via een gangensysteem dat ook verbonden is met de rechtbank. (handig, hoeven ze niet meer zelf een tunnel te graven ;-). De tunneltoer moet ik ook nog een keer gaan doen, die staat op voor een volgend bezoek (en nee, was niet van plan om dat vanuit de gevangenis te doen!).

Met opa en oma op de segway leek me niet zo’n goed idee, dus met hen heb ik de hop-on-hop-off-bus toer gedaan. Jaja, zoals je ze ook in bijvoorbeeld Barcelona ziet rijden! We hadden fantastisch weer dus zaten heerlijk als echte toeristen boven in de dubbeldekker. Met de bus zijn we niet alleen downtown maar ook naar ‘midtown’ geweest en hebben kunnen zien hoe de yuppen in Houston wonen. Wat dat betreft is Houston toch echt een wereld stad. We hebben geluncht zoals de werkende Houstonions dat doen in een ‘deli’ wat een soort van broodjeszaak is waar je ook een warme hap kan eten.
Kortom, Houston is geen Barcelona en ook geen Amsterdam, maar wel gewoon een prima stad om te wonen en werken en je niet te hoeven vervelen.

Vervelen doen we ons hier trouwens allerminst. Ik rijd nog steeds de nodige kilometers om alles en iedereen te krijgen waar ze moeten zijn of om de nodige boodschappen te doen. Het was dan ook erg leuk om Houston weer eens door andere ogen te zien. Na 6 maandenzijn we toch al redelijk gewend en staan we niet meer te kijken van een flinke vrachtwagen of van de inmens grote viaducten en fly-overs. Ook draai je je hand niet meer om voor een ritje van een uur. We mogen ons trouwens ook niet meer ‘nieuw’ noemen, ondanks dat ik me nog steeds redelijk nieuw voel, we horen al echt tot de ingeburgerde expats en hoor ik mezelf gewoon aan de nieuwelingen uitleggen waar ze de Nederlandse kaas kunnen kopen en hoe ze het snelst van a naar b kunnen komen!

Wat ook erg leuk was, is dat opa en oma ook een stukje Nederlandse gewoonten mee brachten. Zo keken we ineens toch iedere avond weer naar het NOS Journaal en hebben we ook wel heel erg hard gelachen toen Opa zondagavond wat zenuwachtig werd tegen 19.00 uur en we nog niet klaar waren met eten, want ja, studio sport moeten we natuurlijk niet missen….  (en voor degenen die m niet meteen snappen… gezien het tijdsverschil kijken wij hier alles via uitzending gemist… gewoon als het ons uitkomt!;-).

Het was best even slikken toen ze na 3 weken weer vertrokken, (want eerlijk is eerlijk, best lekker als er af en toe voor je gekookt wordt of als je was wordt weggestreken… ;-) Maar wat het vooral was, het vertrouwde, fijne gevoel om ze om ons heen te hebben. Gelukkig hoeven we elkaar maar een paar weken te missen! Voor mats blijft het toch een beetje raar, want toen we gisteren gingen facetimen met opa en oma vroeg hij of opa mee naar boven ging om met zijn treintjes te spelen….

Zoals in Nederland de winkels vol liggen met sinterklaas spullen, zo worden wij hier op iedere hoek van de straat geconfronteerd met ‘de dood’. Tja, Halloween.. ik heb getracht om me van deze lugubere Amerikaanse cultuur uitspatting afzijdig te houden, onder het mom van, mijn kinderen vinden het toch te eng… maar ja, als dan íedereen mag en je dan écht mam, OVERAL snoep krijgt… zucht….. En tja, wie ben ik dan om wel voor het behoud van zwarte piet te stemmen vanuit culturele overtuiging en dan tegen de Amerikaanse cultuur te zijn…

Dus je snapt het al, wij op zoek naar passende kostuums, want als je mee wilt doen en langs de deuren gaat, moet je natuurlijk wel passend gekleed! (en nee, verkleed als sinterklaas en zwarte piet zal hier niet echt in dank worden afgenomen ;-). Ik zal je het hele verhaal besparen, maar laat ik het zo zeggen, ik ben blij dat ik nog net genoeg te zeggen heb om aan te geven wat wel en niet door de beugel kan, Lars zag een zombie pak wel zitten, waar ikzelf nachtmerries van zou krijgen en de tienerpakjes voor meisjes… ach, ik geloof dat ze bij HOOTERS erg blij mee zullen zijn. En het leukste van alles… wie mag er mee langs de deuren…. Ja, goed geraden… mamma!! (ja mam, alle moeders gaan mee hoor!) en NEE, ik ga niet verkleed, ik vermoed dat mijn humeur en uitdrukking al genoeg angst zal zaaien….

En verder: Komen over 10 nachtjes de zeeuwse meisjes Houston onveilig maken…; Genieten wij van de lading meegekomen pepernoten…; en is het aftellen voor de kerstvakantie al begonnen....

Ikku, Ikku, Ikku en de rest....

Eigenlijk wilde ik een keer een blog schrijven over Amerikanen en veiligheid, maar omdat ik mezelf vandaag heeeeeel erg zielig vond, omdat Ronald voor een vergadering heel even naar ‘huis’ mocht en daarom vandaag even koffie heeft gedronken met MIJN broertje, MIJN schoonfamilie (ok, het zijn zijn ouders en broer en zus.. maar toch) en zomaar MIJN vriendinnen heeft gesproken, vond ik dat ik deze blog wel over MIJ mocht hebben. Tja, zo zit het leven toch in elkaar, “het gaat toch om MIJ”?? Helaas hebben mijn kinderen deze mantra zelf uitgevonden en vinden ze alle 3 dat het leven gaat om ‘mij’. (En dan bedoel ik dus niet dat ze vinden dat hun leven om hun mamma draait…). Dus ja, weinig over mij te vertellen...

Wat ons vorige week enorm heeft bezig gehouden is de grote brand bij 'onze' brasserie. Zoveel fijne momenten hebben we daar de afgelopen jaren beleefd en ook absoluut voor ons een stukje thuis in Goes. We hopen dan ook voor de meiden van de Bras, dat we in de toekomst weer nieuwe fijne herinneringen daar kunnen gaan maken! Sterkte! Tot die tijd, zullen we het dan maar moeten doen met... tja, met wat kan je de Bras nou vergelijken??? Eigenlijk niets....

Nu we een aantal weken op gang zijn, begint het eerste enthousiasme van school al een beetje te verdwijnen. Zo zijn ze er inmiddels achter : ‘dat het weekend wel erg kort is hoor mam!’. Isa vindt ook met name dat ze ‘helemaal geen tijd meer voor mezelf over houdt!’, ja om wat te doen dan schat? ‘nou gewoon, te chillen!.. (vertaald: even op de bank voor de tv hangen en geen gezeur van broertjes of moeders aan mn hoofd…). Ergens heeft ze daar ook wel gelijk in, want ze vertrekken van huis om half 8 en stappen pas weer om kwart over 4 binnen. Op de dagen dat er nog gesport wordt na school heeft Lars precies 15 minuten om wat te eten en te drinken, zich om te kleden en in de auto te stappen om naar voetbaltraining te gaan. Isa heeft 3 dagen in de week dat ze dan om half 6 nog gaat trainen (zwemmen) bij de club en dan om kwart voor zeven binnenstapt met berehonger. De woensdagmiddag vrij hebben ze hier nog nooit van gehoord, het is gewoon 5 dagen volle bak…En dan is de afgelopen week ook nog het huiswerk op gang gekomen, reken op zeker 1,5 uur in de week wat ze aan verschillende vakken moeten besteden. En dan niet alleen Isa, ook Lars heeft serieuze opdrachten. En dat is nog buiten de verplichte leesuren die ze moeten maken en moeten verantwoorden met een boekverslag… Nee, het leven van een expat kind is niet zo relaxt als van een expat vrouw/moeder…;-).

Ook onze Mats gaat volgende week voor het eerst naar ‘zijn kleine schooltje’ zo hebben we het maar genoemd. Hij wil iedere ochtend ook graag met de schoolbus mee, maar daar moet hij toch echt nog een jaar op wachten! Nu hij door begint te krijgen dat mamma niet mee gaat naar het schooltje en hem alleen gaat brengen, begint zijn enthousiasme iets af te nemen. Maar ik ben er van overtuigd dat het goed is voor zowel hem als voor mijzelf. Een beetje structuur tussen het autozitten en koffiedrinken door kan echt geen kwaad!

Om toch nog even over veiligheid te hebben, Isa en Lars hebben afgelopen week voor het eerst een ‘lock-down’ oefening gehad. Net iets als een brandoefening, maar dan in het geval van een bedreiging op het schoolterrein. Ze leren dan dat als alle lampen e.d. uitgaan, ze zich moeten verstoppen, of laag op de grond gaan liggen en zich heel stil moeten houden. Net zo lang tot de lampen weer aan gaan. Isa is hier toch wel een paar dagen mee bezig geweest, want ja, laten we eerlijk zijn, dat is natuurlijk best een enge gedachte dat het zomaar echt zou gebeuren. En als je dan op het nieuws al die verschrikkelijke dingen ziet over pistolen die mee gaan naar scholen, tja, dan is het niet gek als je daar van wakker ligt. Gelukkig hebben we haar kunnen overtuigen dat het een hele veilige school is en dat het dus goed is dat ze geoefend hebben zodat ze weten wat ze moeten doen als er ooit iets zou zijn. Met de nadruk op ooit. Het heeft me wel aan het denken gezet wat nu veiligheid is. Ik denk dat het niet veel uitmaakt of je nu in een miljoenen stad in Amerika woont of waar ook ter wereld. Je hebt overal rotte appels zitten, zelfs op het platte land. Maar het verschil hier in Amerika is toch wel dat als je wilt, je gewoon in de sportwinkel een geweer kan kopen, ok, je moet dan wel een vergunning hebben om de kogels erbij te kopen, maar het is en blijft iets waar ik met mijn gezonde verstand niet bij kan. Het lijkt alsof men hier alles vanuit een zeker angst beredeneerd. Want hun uitganspunt is, ik moet mezelf en mijn naasten toch kunnen beschermen? Zo ook al die verzekeringen die je moet afsluiten, want ojee, het zal toch niet zo zijn dat er iets gebeurd, waardoor het slachtoffer je, op welke manier dan ook, aansprakelijk zou kunnen stellen. Het gaat zelfs zo ver, dat als je een hond uit een asiel neemt en je een huis huurt, je toestemming moet hebben van de huiseigenaar. Want ja, de hond zou zomaar in het huis een plasje kunnen doen en de eigenaar van de woning zou dan zeggen: ‘maar ja, die hond komt uit jouw asiel!’. Of voor het plaatsen van een trampoline, want stel nou dat er een gast van de huurder zijn arm breekt omdat hij op die trampoline heeft gesprongen, tja, de trampoline stond wel in jouw tuin! Echt, ik dacht al dat verzekeringsmaatschappijen hun geld makkelijk verdienden, maar hier is het echt walhalla voor ze….

Zo blijven we ons verwonderen in het grote Houston.

Ondanks dat ik nu ‘thuis’ en alle mensen toch best wel mis, heb ik er geen moment spijt van, want als je dan ziet dat je kinderen binnen 5 maanden goed engels spreken, ze al veel nieuwe leuke (internationale) vrienden hebben en ze na een vermoeiende dag op school een heerlijke duik in het zwembad nemen, dan is het een erg leuk avontuur wat voor we het weten weer voorbij is. En al is 2 jaar zo voorbij, al is het hier nog heerlijk 25 tot 30 graden terwijl het bij jullie al truien en vesten weer is…. nu zou een overheerlijke frikandel speciaal en een bakkie thee met mn maatjes toch ook wel errug welkom zijn….’

Maar:

-          Het broodbakken gaat heel erg goed, ik bak ze nu in aantallen van 4 per keer!
-          Komen deze week opa en oma en tante Juud Houston onveilig maken!
-          Nog 3 maanden en dan zijn we weer even ‘thuis”…
-      Heb ook ik al wat nieuwe vriendjes, die me vandaag heel lief hebben opgevrolijkt met ouderwetse hollandse pannenkoeken (en heerlijke sushi)!